(پهرين لڙي) : ”عمر“ـ 1
هن کي اها مرڪ ميار لڳي. هي باٿ روم ۾ ويو ڏندڻ ڪري موٽيو ته جوڻس پٽ کي مانيءَ جي مٿان مکڻ جو چاڻو رکي ڏنو.
پٽهنس حيران ٿي پڇيو ”امان هيءَ ماني منهنجي آهي؟“
ها پٽ ڇو؟ ماڻهنس وراڻيو....
مون سمجھيو ته بابا جي آهي؟
ڇو پٽ تون اهو ڪيئن سوچيو!؟
امان بابو نوڪري ٿو ڪري، سڄو ڏينهن ڪم ٿو ڪري ان ڪري خيال آيو.
اڙي ابا.... تون به ڪو صفا موڳو آهين.
پڻهين جي هيءَ عمر آهي مکڻ کائڻ جي؟
غوث بخش جي وات مان گرڙيءَ وارو پاڻي قميص جي آڳر تي هارجي پيو.