(ٻي لڙي) : ”عمر“ـ 2
اهو خيال ايندي ئي هو تڪڙ ۾ اٿيو.
چپل کي چتائي ڏٺائين. کيس ڪالهوڪو خيال ذهن تي تري آيو. متان ڪٿي اڄ به وچڙي نه پوان ۽ زال جي مرڪ جو نشانو بڻجان. هو سنڀالي لٿو ۽ چپل ۾ صحيح پير پوڻ تي گد گد ٿيو. هن برش تي پيسٽ لاٿي ۽ نوجوانن جيان برش ڪري، گرڙيءَ کي پري اڇلايائين. قميص جا ڪَفَ ٺيڪ ڪري، ڪالر درست ڪري ٻاهر نڪري پيو.
سيلون تي موڪل هئڻ سبب رش ڪجهه وڌيڪَ هُئي.
حجم جي قينچي ۽ زبان هڪ رفتار سان هلي رهي هئي.
غوث بخش رات ننڊ نه آيئي ڇا؟
حجم جي سوال تي هي وائڙو ٿي ويو!
نه ڀائو اهڙي ڳالهه ته ڪونهي. غوث بخش رکو جواب ڏنو.
ايتري ۾ هڪ پيرسن فقير سيلون جي در تي اچي بيٺو!
ابا نالو الله جو.....
حجم ڦڻيءَ کي قينچي تي ٺاٺوڪو ڏئي چنبڙيل وار هيٺ ڪيرايا ۽ ڪنو منهن ڪري فقير کي ڏٺو.
فقير تنهنجي هيءَ عمر آ پنڻ جي؟ جو وتين ٿو ٿاٻا کائيندو؟
گهر ۾ ويهي الله الله ڪر
فقير اهي لفظ ٻڌي اڃا واپس ئي ڪونه ٿيو ته هڪ حسين جميل ڇوڪري سيلون ۾ اندر گھڙي آئي.
الله جو نالو.
حجم جون واڇون ٽڙي ويون.
هو خاني ڏانهن مڙيو ۽ ڏهين جو نوٽ ڪڍي فقيرياڻيءَ جي هٿ تي ائين رکيائين جو فقيرياڻي شڪي ٿي ماڻهن ڏانهن ڏٺو.
غوث بخش ڪنڌ هيٺ ڪيو. ته حجم جملو چيو غوث بخش ماڻهو خير به ڏئي ته ڪنهن چڱيءَ جاءِ تي.
غوث بخش جي واتان لفظ نڪري ويا.
هائو ڀائو عمر جي تقاضا به آهي.