سڀ پاڪستانيGay ته ناهن نه؟
شام جي چانهه واري وقفي کان پوءِ اڃا ٻه ليڪچر هئا پر مون ڪلهه وانگي اڄ به آخري ٻه ليڪچر ڇڏڻ جو سوچيو. هڪ ته ٿڪاوٽ، ٻيو آخري سيشن ۾ ليڪچر روزانو منهنجي فيلڊ کان هٽي ڪري هوندا هئا. سو، سوچيم ته هن بلڊنگ پترا سينٽر جو جائزو وٺجي. ائين هيٺ مٿي هلندو رهيس. ڪٿي ته وڃڻ جي اجازت نه به هئي. شايد ڪو اهڙو پروگرام ٿي هليو جنهن ۾ صرف ڪوٺ ڏيئي گهرايل ماڻهن کي ئي اجازت هئي.
سامهون بيٺل هڪ چائنيز نوجوان منهنجي ڇاتيءَ تي لڙڪندڙ بيج ڏسي ويجهو آيو ۽ رڙ ڪري وڏو ڀاڪر پاتائين،“او پاڪستاني مين، گريٽ!”
پاڪ چائنا دوستيءَ جي هونئن کڻي خبر ۽ يقين ته هئم پر هنن ٻن ڏينهن ۾ کوڙ چائنيز مليا، جن مان اهڙو اظهار ته ڪنهن نه ڪيو. خيال آيو ته شايد هي چائنيز چائنه جو آهي، تنهن ڪري دوستيءَ جو ڀرم پيو نڀائي. هتي وارا چائنيز ته ورهين کان ملئي آهن، سو اسان جي وڏن جي دوستيءَ جو ايترو فڪر ڪونه اٿن جو کڻي انهيءَ جو لحاظ ڪندي ڪُجهه پنهنجائپ ڏيکارين!
“مهرباني دوست!” سندس گرمجوشيءَ جي موٽ ته ڏيڻي هئي.
پُڇڻ لڳو “ڪڏهن آيو آهين؟”
“ٻه ڏينهن ٿيا اٿم.”
“اڃان ڪيترا ڏينهن هتي آهين؟ ڪٿي ترسيل آهين؟” ٻڌايومانس ته هفتي لاءِ آيو آهيان. بڪت بنتانگ ۾ رهان ٿو.
“پاڪستان جا ماڻهو ڏاڍا سٺا آهن.”
پنهنجي ملڪ جي ماڻهن جي پرڏيهه ۾ تعريف ٻڌي خوشي ٿي.
چيم “ها، صحيح ٿو چوين. اسان زنده قوم آهيون. پائنده قوم آهيون.”
چوڻ لڳو، “ها منهنجو هڪ دوست هو جيڪو ٽي سال گڏ رهيو پر هاڻ هليو ويو آهي.”
“اڇا! ڇا ڪندو هو هتي؟”
“هڪ ڪمپنيءَ ۾ نوڪري هئس پر مون کي ڏاڍو پسند هو. آئون هُن مان ڏاڍو خوش هئس.”
“خوش!!!” مون کي شڪ ٿيڻ لڳو ته همراهه ڪٿي ليڪي تان لٿل ته ناهي. منهنجو شڪ ڪجهه ئي لمحن ۾ صحيح ثابت ٿيو.
“ها، هو منهنجو بواءِ فرينڊ هو ۽ اسان ٻنهي ٽي سال گڏ گذاريو. هو ڏاڍو تيز هو. سندس وڏي اسٽيمنا هئي. ... . . . . . . . .” ۽ پوءِ الاءِ ڪهڙيون ڪهڙيون گنديون ڳالهيون ۽ عجيب شين جي ماپ تور ٻڌائڻ لڳو. گڏوگڏ سندس هٿن جا اشارا به ڪي چڱا نه پئي لڳا، جن سان هو منجهن رهيل تعلق کي وڌيڪ کولي ٻڌائڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو ۽ آئون اهو موضوع بند ڪري ڀڄڻ جي چڪر ۾ هئس.
“اسٽاپ اسٽاپ! ڳالهه ٻڌ، هڪ ته اهي اشارا بند ڪر. ٻِي ڳالهه ته اهو پاڪستاني ڪهڙي شهر جو هو؟”
“پشاور” منهن ڦٽائيندي وراڻيائين. جهڙوڪر هو ڪا ڀلي اسٽوري جوش سان ٻڌائي رهيو هو، جنهن کي مون وچ تي ڪٽيو هجي.
“هاڻي ڳالهه ٻڌ! انهي پاسي جي ماڻهن جي انهن افعالن بابت اسان به ٻڌو آهي ته تو وارا شوق رکن ٿا پر سڀ پاڪستاني ايئن ناهن. . . ماڻهو ٿي! ايئن هر پاڪستانيءَ مان اها توقع رکڻ ڪا فضيلت آهي؟”
مون کي تيز ٿيندو ڏسي به مٿس ڪو فرق نه پيو. اڃا به بي شرمائيءَ سان چوڻ لڳو، “ٿي سگهي ٿو تون صحيح هجين پر سچ پچ ته مون کي هُن جهڙو مزو ڪنهن به نه ڏنو. . . سو . . . ”
مون کيس گڊ باءِ چوندي پنهنجو رستو ورتو ۽ هن ڏي مُڙي ڏٺم ته هو في الحال ته اُتي ئي بيٺو هو پر لڳو پئي ته ڪڍ ايندو. آئون تڪڙو تڪڙو هلندو وڃي سيڪيورٽي گارڊ وٽ پهتس ته جي صفا جان نه ڇڏي ته هن جي مدد وٺبي پر شڪر ٿيو ته هو ٻئي پاسي هليو ويو.
انهيءَ دوران مون کي سامهون هِن ئي پلازا ۾ مين ڪوريڊور وٽ هڪ ملئي ٽولو نظر آيو. ساڻن وڃي مليس، جيڪي ڏاڍا ڀلا ماڻهو هئا.