۱-۵ ڳالھ پنجين: سرڻين جي
سرڻ ھڪڙي، ڇيڇڙو چنبن ۾ کڻي، ٿي اڏاڻي. تنھن کي ڏسي ٻيون سرڻيون، ڇيڇڙو ڇڏائڻ لاءِ پٺس (پٺيانئس) لڳيون. جيترو ڪيترو سرڻ ويچاري پنھنجي بچڻ لاءِ ڀڳي پر ڇٽي نه سگھي. تڏھن ورچي (بيزار ٿي) ڇيڇڙو کڻي ھٿن مان ڇڏيائين. تنھن کي ڏسي سرڻيون اوڏانھن ڊوڙيون. پاڻ سکي ٿي ھلندي رھي.
مراد ڳالھ جي؛ جاسين جوفي جو ڇيڇڙو تنھن جي ھٿ ۾ ھوندو تاسين ٻين جي چنبي بجي کان ڪين ڇٽندين.
تنھنڪري تو کي جڳائي؛ سياڻن جي ميڇن (اشارن) کي ڌيان ۾ رکي، جوفي کي ڇيڇڙي گھاءِ (وانگر) ڇڏ.
بيت
جوفي جھڙي جوءِ کي، جتي ھڻي ڪر جاءِ،
رنڙي ري-جاءِ کي، موران منھن نه لاءِ،
ندوريءَ جي نينھن کان، پنھنجو پاڻ بچاءِ،
محبت لڳ مُٺيءَ سان، اکيون ڪين اڙاءِ،
سپريان جي ساءِ، رتو وتين رنگ ۾.