۷-۱ ڳالھ پھرين؛ تيمور لنگ ۽ دولت جي
تيمور لنگ بادشاھ، ھڪڙي ڏھاڙي، شڪار ڏي چڙھيو ٿي ويو. واٽ تي ھڪڙي زال انڌيءَ، سوال ڪري پِنَ گھريس. بادشاھ، زال اڀري ڏسي، بيھي رھيو. ۽ پڇيائينس؛ ”نالو ڇا اٿئي؟“
انڌيءَ ھٿ ٻڌي چيو؛ ”منھنجو نانءُ دولت آھي.“
تڏھن بادشاھ چٿر ڪري چيس؛ ”دولت، انڌي ڇو ٿي آھين؟“
زال چيو؛ ”جي دولت انڌي نه ھجي ته تو منڊي وٽ ڇو اچي؟“
ڏسو! زال انڌيءَ ڪھڙي سھڻي ورندي، ٻن ارٿن (معنائن) سان، بادشاھ کي ڏني، جا ٻڌي زال جي عقل کي شابس چئي، بادشاھ گھڻو مُجرو ڏياريس.
سياڻن جو مانُ، جاتي ڪاٿي، ڌڻيءَ ڪيو آھي. تو کي پڻ گھرجي جو سياڻن جو سنگُ ڪر ته سياڻو ٿين. سو ڪو ته (ڇاڪاڻ ته) سياڻن جو سنگُ؛ جھڙو پارِس جو پاسو. پارِس کي لڳي، لوھ به سون ٿئي.
بيت
سنگُ سياڻن جو، اڇو اُجارُو،
جيئن ڪَنجھي ڪائي کي، پارِسُ ۽ پارُو،
ڪَسُونبي ڪيسون کي، جھڙو گٽِ گارُو،
جيئن سوني سونارو، اُجاري اڇو ڪري.
(ڪسُونبي؛ آفيمي، اَملِي، افيم جو مَوالي. نَشائي، خماريل، نَشئي. ڪيسون؛ ٻٻر بازو؟ گٽِ؛ ڪاٺ جو ٿلهو ٽڪر جو زيان ڪندڙ ڪتي جي ڳچيءَ ۾ ٻڌجي، گَٽوُ، طوقُ.)