۵-۲ ڳالھ ٻين؛ ڄٽ جي ترار جي
هڪڙي ڄٽ جي ترار کي ور پيو. سو ور لھرائڻ لاءِ، لُھر وٽ کڻي ويو. لھر، اڌ رپيو پورهيئي جو وٺي، ترار کي نڪ جي سامھون جهلي، ور تي نگاهه ڪري، آڱر جي زور سان ور لاهي ڏنس. ڄٽ، اهو حال ڏسي، ارمان کاڌو. ڀانيائين جو ترار جو ور لاهڻ سؤلو آهي. اجايو اڌ روپيو لُھر کي ڏنم.
ٿورن ڏهاڙن کانپوءِ، وري ترار کي ور پيس. تڏهن لھر جي هاج کي ياد ڪري، پنھنجي اَڄاڻائيءَ کان ترار کي نڪ تي رکي، زور ڏنائين ته زور جي ڏيڻ سان نڪ وڍجي پيس.
ڏسو جو اڻ-ڄاتي ڪم ۾ ري-سيکت استاد جي، ھٿُ وجھي، تنھن جو حال اھو ٿو ٿئي. جيڪڏھن ڄٽ ري-ڄاتي، ترار نڪ تي رکي زور نه ڏئي ھا ته اجايو پنھنجي ھٿان، پنھنجو نڪ نه وڍي ھا.
تنھن ۾ تو کي گھرجي جو ري-ڄاتي ڪم کي ويجھو نه وڃ. متان ڄٽ وانگي بڇڙو ٿين. ھن ڳالھ لاءِ ھڪڙو پھاڪو آھي؛ ”جنھن جو ڪم، اھو ئي ڪري، ٻيو ڪري ته گھاٽو ڀري.“
بيت
ڪچو، ڪم ڪچا ڪري، موڳو پنھنجي مَتِ،
سمجھي سُڄاڻن کان، گُڏيو وٺي نه گَتِ،
سمجھو سمجھي پاڻ کي، ڀلو ڀليءَ ڀَتِ،
پنھنجي پٽي پَتِ، ري-اولي استاد جي.