۲-۱ ڳالھ پھرين: شخص ھڪڙي جي چور کان ڦُرجڻ جي
اھا دانھن ٻڌي، پاڙيوارا ماڻھو اچي گڏ ٿيا.
تڏھن چيائين؛ ”چرچا ٿي ڪيم.“
تنھن ڪري سڀ ڪو وڃي گھر ويٺو.
ٿورن ڏيھاڙن کان پوءِ ھڪڙي رات، چور سندس گھر ڦُرڻ لڳا. تڏھن چور چور ڪري ٻاڪاريائين. جيتوڻيڪ اھا ٻاڪار، گھڻن ٻڌي. پر سڀڪنھن ڄاتو؛ ’ھيءُ اڳي پڻ اھڙا چرچا ڪندو آھي.‘ تنھن ڪري ويجھو ڪو نه آيس. چور دلجاءِ ڪري، ڦُري ويندا رھيا.
ڏسو ڪوڙ ڳالھائڻ جو ڇيئو. جيڪو ھيڪر ڪوڙ ڳالھائڻ ۾ پڌرو ٿئي، تنھن جي سچي ڳالھ تي پڻ ڪو نه وسھي. تنھنڪري ڪوڙ ڳالھائڻ ڏاڍو بڇڙو آھي.
سياڻا چوندا آھن؛ ”ڪوڙ ايمان جي ڪتر آھي.“
تنھن ۾ جي تو کي ايمان جو بچاءُ گھرجي، ڪوڙ کان اھڙو پاسو ڪر، جھڙو چور ڪري پرڀات کان.
بيت
جنھن جي ھيڪار، ڪيائين ڪوڙي ٿئي،
تنھن تي ٻيھار، سچي ساک نه وسھان.