۵-۱ ڳالھ پھرين؛ ڀولڙي جي حجامت جي
شخص ھڪڙي، پنھنجي حجامت، پاڪيءَ سان پاڻ ٿي جوڙي. ڀولي ھڪڙي، ھيءُ حال ويٺي ڏٺو. جنھن مھل ھو شخص، پاڪي رکي ٻاھر نڪتو. تنھن مھل ڀولي، ھنڌ واندو ڏسي، پاڪي کڻي، ڏاڙھي ڪوڙڻ لاءِ، کاڏيءَ تي رکي زور ڏنو ته پاڪيءَ کاڏي ۽ نڙگُھٽُ وڌي وِڌُس. جنھن ڪري مري پيو.
جيڪو اڻ-ڄاتي-ڪم ۾، ري-پُڇيي، ھٿ وجھي، تنھن جو حال ان ڀولي جھڙو آھي. ھو ڀولو جو اڻ-ڄاتي-ڪم ۾ ھٿ نه وجھي ھا ته ڇو مري جند وڃائي ھا.
تنھن ۾ تو کي پڻ گھرجي جو استادن جي گَمِ (ڏَسَ) کان سواءِ، ري-ڄاتي-ڪم ۾ ھٿُ نه وجھ، متان ڀولي وانگي پنھنجا ھٿ ويري ٿيئنين.
سياڻا چوندا آھن؛ ”ھنر واري جو ھنر کپي، بي ھنر جي جند کپي.“
بيت
ري رستي استاد جي، جيڪو ڪم ڪري،
سڙيو سنواري ڪينڪي، ويتر کريو کري،
موڳو ماڻُ ڄمارَ جو، ڀڙوو ڀليو ڀري،
رُليو رَندن وچ ۾، موڙھيو مفت مري،
اٿس پنڌ پري، ري رستي رھبر جي.