مرجهايل مکڙي
“ڇا ته حسين ڇوڪري آ،واھ جو مصور شاهڪار گهڙيو آ.”
دل ۾ ان جي تعريف ڪندو رهيو. هي رڳو ان کي ئي ڏسندو رهيو.ڏسندي ڏسندي هن کي محسوس ٿيو ته سندس چهري تي ڪنهن اداس شام جهڙي پريشاني نظر آيس. هوءَ هڪ طرف ئي ڏسي رهي هئي ۽ هڪ دفعو به هن ڏي نيڻ نه کنيائين. هي به اداس ٿي ويو سندس نيڻ ڀرجي ويا،
“هي ڇا منهنجي قسمت ۾ هڪ حسين نهار به نه آهي.”
هي به مسلسل هن کي ڏسندو رهيو ۽ دل ئي دل ۾ الائي ته ڇاڇا سوچيندو رهيو.هن جي نظرن جي نهار جو سلسلو تڏهن ٽٽو جڏهن سندس دوست فراز رڙ ڪندي چيس،
“او پٽ عاشقي! ٽائيم نه ڏٺو اٿئي. اڄ آفيس ڀلا اها ڇوري ويندي ڇا. نظر ئي نه ٿو ڪڍينس.اٿ پرائي ڇوري کاريندين ڇا.”
سهيل نطرون دريءَ تان هٽائيندين فراز کي گهروڙي بجو ڏيندي چيو،
“هيڏي ڙي ٻيهر جي ان کي ڇوري چيو اٿئي ته توکي ڇورو ڇنو ڪري ڇڏيندوسانءِ.”
“هل ته سهي هڪ ڇوريءَ جي ....... نه نه سوري. هڪ حسينه جي ڪري تون منهنجو سر کڻندين،اڙي هيڏي هن وقت تائين ڪيترين کي رلايو اٿئي.” فراز سندس بوٽ پالش ڪندي چيس.
“اڙي يار!” ٿڌو ساھ ڀرينيدي سهيل چيس،“اڄ کان پوءِ سمجھ سهيل رلي وَيَئي.”
“جائي! صفا اهڙي ڳالھ آڇا.”
“هي ڏس ته سهي دريءَ کا ٻاهر قيامت ئي قيامت آ.” فراز برش ۽ بوٽ هٿ م کڻي دريءَ جي سامهون ٿيو.
“اڙي خير آ،هنن کي ته آئي اڃان ٻه ڏينهن ٿيا آهن ۽ تنهنجو هاڻي کان ئي سر ٿو وڃي. فلم ته اڃان اڳتي آ.”
سهيل ڀاڪر وجهندي چيس،“ اڙي واھ توکي اها به خبر آ. پوءِ ته ٻيون خبرون چارون به هوندئي. هي ڏس مان پيرين ٿو پوانءِ مون کي هنن جي باري ۾ وڌيڪ ڪجھ ٻڌاءِ..” سهيل سندس ڀاڪر مان پيرن تي جهڪي پيو.
“هي ڇا سهيل!” فراز هن کي ڀاڪر ڀري چيو،“ ڇا واقعي منهنجو يار چريو ٿي پيو آ ڇا.”
“ها يار اڄ تنهنجو يار چريو ٿي ويو اٿئي.” سهيل جون اکيون ڀرجي آيون.
“پوءِ دل نه لاھ،سر لڳي توسان. پر ڏس اڳ ۾ آفيس.”
“ٺيڪ آ پوءِ لڳاءِ ناشتو ته مان تڪڙ ڪري وٺان.”
سهيل شام جو گهر پهتو ته فراز ڪو نه هيو. اچڻ سان ئي دريءَ جي سامهون آيو هن جي حيرت جي حد ئي نه رهي. ساڳي ڇوڪري دريءَ جي سامهون گئلريءَ ۾ موجود هئي پر ڳالھ ساڳي هن ڏي هڪ نهار به نه وڌائين. هن سوچيو ٺيڪ آ. منهنجي لاءِ اها ئي عيد آ جو محبوب جو مکڙو ته پسجي ٿو پيو. هن کان فريش ٿيڻ به وسري ويو. اتي ئي ويٺو رهيو پر هوءَ ٿوري دير ۾ هلي وئي. ائين ڪندي فراز به اچي ويس.
فراز ۽ سهيل ٻئي دوست گڏ هڪ ئي مسواڙي فليٽ ۾ رهندا هئا. سهيل کي پرائيويٽ جاب هئي جڏهن ته فراز بيروزگار هيو. ڪڏهن ڪڏهن ڪا ٽيوشن لڳي ويندي هيس ته ٺيڪ نه ته سهيل جي ئي خرچ تي هلندو هيو. هنن جو پاڻ ۾ ڪو حساب ئي نه هيو هڪٻئي جا جگري يار هئا،هڪٻئي تي ساھ ڏيندا هيا. هڪٻئي جا بوٽ پالش ڪرڻ،ڪپڙا ڌوئڻ،استري ڪرڻ،ٿانوَ ڌوئڻ،ٿورو گهڻو رڌ پچاءُ ڪرڻ ڪو عيب نه سمجهندا هئا. فراز جو ڪم هوندو هيو ته سندن اپارٽمينٽ ۾ ڪو به نئون ڪرائيدار اچي رهندو هيو ته هي انهن جي سامهون واري ڀت تي اشتهار هڻي ايندو هيو ته فليٽ نمبر 29_C ٿرڊ فلور ۾ ڇهين کان ٻارهين ڪلاس جي ٽيوشن پڙهائي ويندي آهي.اها خبر چار هن کي چوڪيدار کان پوندي هئي چوڪيدار سان اڪثر ڪچهريون ڪندو رهندو هيو ۽ ان کي خرچي پاڻي،چانھ پيو پياريندو رهندو هيو ته جيئن اپارٽمينٽ ۾ نون ايندڙ ويندڙن جي خبر ملندي رهيس. فراز ايندي ئي سهيل کان پڇيو،
“لڳي ٿو ته هاڻي ئي پهتو آن،اڃان ڪپڙا به چينج ڪو نه ڪيا اٿئي.”
“ها يار ٿوري دير ٿي آ پر ٻڌ.”
“ڇا”
“يار هوءَ هاڻي به موجود هئي پر ٿوري دير ۾ ئي هلي وئي.”
“ظاهر آ فليٽ انهن جو آ جنهن مهل وڻيس ته اچي جنهن مهل وڻيس ته وڃي.”
“پر مان چاهيان ٿو ته دريءَ وٽان اٿان ئي نه.” سهيل ڪرسيءَ کي ٽيڪ ڏيندي نظرون ڇت ۾ وجهندي چيو.
“بس پوءِ ويلڊنگ واري کي وٺي ٿو اچان اتي ئي ٿو ويلڊ ڪرايانس.”
“چڱو اهو ٻڌاءِ ته انهن جي باري ۾ وڌيڪ ڇا حال احوال آ.”
“اڙي اهو پوءِ ٻڌايانءِ ٿو پهريون پيٽ پوڄا جي ته ڪيون.”
“نه ڏس تو واعدو ڪيو هو.”
“واھ جي يادائش ٿي پئي اٿئي. واھ ڙي عشق! هڪڙي ڏينهن ۾ ئي ڪايا ئي پلٽجي پَيَئي.” فراز هٿ جي اشارن سان ڳالهائي رهيو هيس،“ يار گهڻو اتاولو نه ٿيءُ اصل ۾ انهن کي آئي اڃان ٻه ڏينهن مس ٿيا آهن. ان کان وڌيڪ اڃان خبر پئجي نه سگهي آهي. دعا ڪر ته ان گهر جي ڪا ٽيوشن لڳي وڃي.”
“بس يار پوءِ ته پارت ٿئي پنهنجي.”
“اتي اچ نه. چڱو هاڻي اٿ ٿانوَ تنهنجي انتظار ۾ آهن. جيستائين مان پٽاٽن کي ڀيڙ ڏئي وٺان.” سهيل منهن ڀيلو ڪري اٿيو.
ڪجھ ڏينهن کان پوءِ واقعي ان ڇوڪريءَ جي ننڍي ڀيڻ جيڪا اٺين ڪلاس ۾ پڙهندي هئي ان جي ٽيوشن فراز کي ملي وئي.فراز روز پنجين کان ستين وڳي تائين شام جو سندن ئي گهر ۾ پرھ کي ٽيوشن پڙهائڻ ويندو هو. اها خبر جو سهيل کي پئي ته خوشيءَ مان نچڻ لڳو پر فراز هن کي ٻڌايو ته،
“اڃان اٺ ڏھ ڏينهن مس ٿيا آهن مان انهن سان ايترو ڦري ڪو نه ٿيو آهيان بس ڪجھ انتظار ڪر.باقي انفارميشن توکي پوري پوري ملندي.”
“يار مان هن کي اشارا ڪري ڪري ٿڪجي پيو آهيان پر صفا لفٽ ئي ڪو نه ٿي ڏئي اصل منهن ڦيري نهاري به ڪو نه ٿي.”
“يار تنهنجي قسمت ئي اهڙي آ ته مان ڇا ڪيان. هونءَ به عاشقن جي قسمت ڦٽل ئي هوندي آ.”
“هيڏي ڙي منهنجو سر ٿو وڃي تو کي مزاق جي لڳي پئي آ.” سهيل منهن خراب ڪري فراز کي چيو. جنهن تي فراز چيس،
“مان به اهو ئي ٿو چوانءِ هالي ڪم اشارن سان هلاءِ،ٻچڪرون ڏئيس،ڪنهن مهل سيٽيون به وڄاءِ ۽ ها ڪنهن مهل گئلريءَ ۾ ورزش به ڪر ته ڪنهن مهل ٿوري ڊانس به ڪر پوءِ ڏس ته ڪيئن نه ٿي ڏسي. تو ۾ به يار ڪو حال ئي ڪونهي.” سهيل کان ٽهڪ نڪري ويو فراز کي بجو ڏئي منهن وهاڻي ۾ هڻي اونڌي منهن ليٽي پيو.
فراز کي ٽيوشن پڙهائيندي پندرنهن ويھ ڏينهن گذري ويا هيڏانهن سهيل هن حسين مهجبين کي گئلريءَ ۾ ڏسي پيو آهون ڀريندو هيو. الاءِ ته ڪهڙي خيال ۽ سوچن ۾ گم رهندو هيو.کائڻ پيئڻ ئي وسري ويو هيس. ننڊ نيڻن کان رٺل هيس. سڄو ڏينهن اکيون سجهيل،آفيس به ليٽ وڃڻ لڳو هن کي رڳو محبوب جي تات هئي. الائي ته ڪيتريون هن جون تصويرون ۽ وڊيو ڪلپس موبائل ۾ رڪارڊ ڪيون هئائين. جن کي رات دير تائين ڏسي پيو دل کي سڪون بخشيندو هيو.
هڪ دفعي ٻئي دوست رات جو ٽي وي ڏسي رهيا هئا. سهيل کي ٽي شرٽ ۽ نيڪر پاتل هيو ۽فراز کي ٽي شرٽ ۽ گوڏ پاتل هئي. فراز کي گوڏ پسند هئي پر پائيندو صرف فليٽ ۾ ئي هيو. فراز مسلسل سهيل جي منهن ۾ نهاري رهيو هو هن کي سهيل جي اکين ۾ محبت جي جدائي نظر آئي اڄ هن جي دل پنهنجي دوست سهيل لاءِ ڀرجي آئي. فراز چيس،
“سهيل!”
“اڄ مکڙيءَ جي باري ۾ نه پڇندين.”
“ڇا؟ ڇا چيئي! مکڙي.” سهيل هن جي ويجهو سري آيو. “هن جو نالو مکڙي آهي.” سهيل جي منهن جون مکڙيون ئي ٽڙي پيون.
“نالو ته مريم اٿس پر سڏيندا پيار مان مکڙي اٿس.” فراز جي ڳالهائڻ ۾ اڄ اداسي هئي.
“واھ واھ ڇا ته پيارو نالو آهي. اکين تي اکين تي.” سهيل جي دل ۾ پيار جا ترانا وڄڻ لڳا.“پر فراز ايڏي وڏي خوشخبري جنهن جي صدين کان اڻ تڻ هئي سا تون اداسيءَ وچان پيو ٻڌائين. ڪنهن ڪجھ چيو اٿئي ڇا. سچ ٻڌاءِ يار.”
“نه يار نه ڪنهن ڪجھ نه چيو آهي،ڪا خواري نه ٿي آهي پر ڳالھ ئي ڪجھ اهڙي آهي.”
“ڪهڙي ڳالھ آ يار ٻڌاءِ ته سهي نه.”سهيل فراز جي هٿ کي مظبوط پڪڙينيدي چيو.
“يار سهيل منهنجي ڳالھ مڃيندين.”
“يار تون حڪم ته ڪر نه.”
“يار تون مکڙيءَ کي وساري ڇڏ! اصل پنهنجي ذهن مان ئي ڪڍي ڇڏينس.” فراز نظرون ٽي ويءَ ۾ کپائي ڇڏيون.
“يار اهو تون ٿو چوين، منهنجي حال تي رحم نه ٿو اچئي. هيڏي ڏس. ٻڌاءِ ته ڳالھ ڇاهي. ڇا ڪنهن پير،مير،وڏيري يا ڪنهن رهزن جي ڌيءَ آ ڇا.”
“نه يار اهڙي ڪا به ڳالھ نه آهي.”
“ته پوءِ ڪهڙي ڳالھ آ، آخر ٻڌائين ڇو نه ٿو.”
“يار هن کي هڪڙي بيماري آ جنهن ڪري اپ سيٽ رهندي آ. ڊاڪٽرن به هن کي جواب ڏئي ڇڏيو آ.”
سهيل جي دل ۾ ڏار پئجي ويا. دل ۾ رت جي لڪيرن جا ڄار ٺهي پيس. پر سچي پيار جي قوت جي ڪري ڌڪ پچائي ويو. ڪنڌ هيٺ ڪري نظرون ڪالين ۾ وجهي سوچيائين. “محض هڪ بيماريءَ جي ڪري محبت تان هٿ کڻي وڃان،محبت کي ئي لڄائي ڇڏيان. نه مون کان ائين نه ٿيندو. مان ائين نه ٿو ڪري سگهان.” هن ڪنڌ مٿي کڻي آلين اکين سان فراز کي چيو،
“ڪهڙي بيماري اٿس.” سندس آواز ۾ سڏڪن جو جهان هيو.
“يار ان جا ڪي ئي رشتا آيا پر سندس بيماريءَ جي ڪري ئي نه ٿي سگهيس. سهيل تو کي چيو هيو نه” فراز جو آواز به روهڻهارڪو ٿي ويو.“ ته تون هن کي اشارا ڪر،سڏ ڪرينس،هن جي اڳيان ڊانس ڪر،ورزش ڪر. يار ان جي تو کي ضرورت ئي نه پوندي.” فراز روئي پيو. سهيل هن کي ڀاڪر پاتو.
“يار روئين ڇو ٿو ڏسين نه ٿو ته مان پاڻ تنهنجي سهاري ئي ضبط ڪيون ويٺو آهيان تون مون کي ٻڌاءِ مان هر غم سهڻ جي طاقت رکان ٿو. محبت صرف خوشين جو نالو ته نه آهي نه.”
“سهيل مان چيو هيو مانءِ نه ته هن جي اڳيان ڊانس ڪر،ٻچڪرون ڏئيس. خبر اٿيئ ڇو. يار تنهنجي مکڙي ڄائي ڄم کان ئي اکين کان بي نور آ.”