پارٽي
“ها امان.” شبيءَ بيزاريءَ وچان پنهنجي ڪچي ڪمري مان ڪو رسالو پڙهندي چيو. ويچاري اٺ درجا مس پڙهيل هئي.
سندن گهر ۾ هڪ ئي ته ڪمرو هين سو به ڪچو. اڱڻ جو فرش به ڪچو بلڪ سڄو گهر ئي ڪچين سرن ۽ گاري جي ليپي سان ٺهيل هين.
“مينهن ته امان گهڻن ڏينهن کان پيو وسندو رهي ٿو ۽ ڪلھ تو چيو هو ته ڇت کي گاري جو ليپو ڏيندا سي.”
“ها چيو ته هيم پر وري اوچتو پارٽي جو ٿي پئي آ مٿان وري بيگم صاحبه به زور وڌو هيو ته ضرور اچجانءِ پوءِ ڀلي موڪل ڪجانءِ،”
“ معنيٰ اڄ وري اسان کي بک ڪاٽڻي پوندي. پر هن گڏيءَ ۽ رموءَ کي ڇا کارائينديس.”
شبيءَ رسالو رکي ٻاهر اچي ماءُ کي چيو. پيرين اگهاڙي ڦڪا ٽويرا جا گل تي ڪپڙا پاتل اڇو ميرانجهڙو رئو ڪلهي ۾ لڙڪيل وارن جي چوٽي ٺهيل هوبهو سچي پچي غربت جي تصوير. ماڻس جا آنڊا اٿلي پيا. اڪثر ٻارن جي اهڙن سوالن تي دل روئي پوندي هيس پر پاڻ کي ٻارن جي اڳيان ڪمزور ثابت نه ڪندي هئي. سدائين ڪا نه ڪا ڳالھ ٺاهي وٺندي هئي اڄ به ائين ڪندي ٿانون وٽان اٿندي شبيءَ جي مٿي تي هٿ رکندي چيائين،
“ پٽ اڄ ته اتي سٺا سٺا گهڻا طعام پچندا. مان بيگم صاحبه کان تنهنجي ۽ ٻارن لاءِ وٺي اينديس. رموءَ کي برياني جو وڻندي آ ۽ گڏيءَ لاءِ ته ڪباب آڻيديس هوءَ ڪبابن جي ديواني جو آ. تون منهنجي امڙي انهن کي سنڀالي وٺجانءِ. چانھ بسڪيٽ يا گهر ۾ جيڪو ڪجھ پيو آ ٻارن کي ڪري ڏجانءِ.”
“ چڱو امان مان انهن جو خيال رکنديس بس تون رڳو اچڻ جي ڪجانءِ. ڀلا امان اهو ته ٻڌاءِ پارٽي آهي ڪهڙي خوشيءَ ۾.”
سڪينه پنهنجا ڪپڙا مٽائيندين شبيءَ کي چيو،
“ اڙي امان انهن ماڻهن جي هر ڳالھ تي ڪانه ڪا پارٽي هوندي آ. موسم مٽجي ته پارٽي،ڪا خوشخبري ملين ته پارٽي،بسنت اچي ته پارٽي،واپار ۾ فائدو پوين ته پارٽي ۽ اڄ وري مينهن وسيو آ ته پارٽي. چڱو شبي مان هاڻي هلانءِ ٿي الله واهي.” سڪينه در ٽپي وئي ته شبيءَ در ڏئي ڇڏيو.
سڪينه جو مڙس سندس صاحب جي فيڪٽريءَ جي ڪنهن حادثي ۾ فوت ٿي ويو هو تڏهن کان سندس صاحب رحم کائي پنهنجي گهر جي ڪم ڪار لاءِ سڪينه کي رکيو هيو. تڏهن کان سڪينه اتان ملندڙ پئسن ۽ صاحب جي گهر جي بچيل کاڌي تي ٻارن جو پيٽ پالڻ لڳي هئي.
جنيد صاحب جي شاندار ٻن ايڪڙن واري بنگلي ۾ پارٽيءَ جو احتمام ٿي رهيو هو. سڪينه به پهچندي پنهنجي ڪم ۾ لڳي وئي. هوڏانهن شبيءَ شام جو چانھ ٺاهي ٻارن کي ڪجھ بسڪيٽ ڏئي راضي ڪيو پر سندس ننڍي ڀيڻ گڏيءَ چيس،
“شبي مون کي بک به لڳي آ.”
“ منهنجي بابلي ڄاڻ امان ماني کڻي آئي پوءِ اسان ٽئي گڏجي کائيندا سي. اڄ ته ماني به سٺي هوندي. ڪباب،مرغي،ڪوفتا،برياني سڀ ڪجھ هوندو.” ڀيڻ جي ڳالھ ٻڌي رمو به چپ ڪري ويهي رهيو.
شام جو پنجين وڳي کان نڪتل ماسي سڪينه رات جا ڏھ پيا ٿين اڃان ڪو نه موٽي هئي. اڃان ته بنگلي تي پارٽي شروع ئي مس ٿي هئي. ڪافي مهمان پهچي چڪا هئا. ويچاري سڪينه پنهنجي ڪم ۾ جنبي پئي هئي. هر هر ڌيان پنهنجي گهر ۽ ٻارن ڏانهن پيو وڃيس پر گهڻي ڪم ڪار جي ڪري سندس ڌيان هٽي به وڃيس پيو.پارٽيءَ ۾ مهمانن جي گفتگو به جاري هئي. ڪو پيو چوي ته جنيد صاحب کي هاڻي اليڪشن ۾ بيهڻ کپي،ڪو پيو چوي ته سندس شمار شهر جي وڏن رئيس ماڻهن ۾ آهي ته ڪو پيو چوي ته اڄ ڪلھ جنهن وٽ پئسو ۽ عهدو اهي ٻئي شيون آهن ته ان جهڙو ڪو امير ماڻهون ٿي ئي نه ٿو سگهي ورنه هن شهر جي مڊل ڪلاس ماڻهونءَ کي به گاھ نه ٿو وڌو وڃي. ڪي ته وري پارٽيءَ جي باري ۾ پيا ڳالهائين ته واھ جي شاندار پارٽي آ ڏاڍا مزيدار ۽ لذيذ قسم جون ڊشز تيار ڪيون ويون آهن. پارٽي بنگلي جي لان ۾ ڏاڍي شان مان سان جاري هئي. رنگين روشنين جي ان ٻاري ۾ ڪي ماڻهون پنهنجي زالن سان بيهي کائي رهيا هيا ته ڪي وري هڪٻئي سان کل مزاق ڪري رهيا هئا ته ڪي وري ڪرسين تي ويهي پارٽيءَ جو مزو ماڻي رهيا هئا. هلڪي انگريزي ڌن تي ميوزڪ هلي رهي هئي ۽ برسات به جاري لڳي پئي هئي پر برسات پارٽيءَ کي متاثر نه ٿي ڪيو ڇو جو باغيچي کي پيراڇوٽ جي پڙدن سان ڍڪيو ويو هو. پر پارٽي ختم ٿيڻ جو نالو ئي نه پئي وٺي. هوڏانهن شبي گهر جي ڇت ٽمڻ ڪري پريشان هئي ۽ وري سندن گهر جي لڳ وڏو نالو مينهن جي پاڻيءَ سان ٽمٽار وهي رهيو هيو ويچاري شبي ڪري به ته ڇا ڪري.ڪجھ پٽاٽا تري هڪ ٻه ماني پچائي ٻارن کي ڪمري جي هڪ ڪنڊ ۾ کٽ سوري سمهاري ڇڏيائين ۽ پاڻ به انهن جي پيرن کان آهلي پئي.
ماسي سڪينه هر هر ٽائيم ڏسي رهي هئي. دل ۾ ٻارن جو خيال مٿان وري بارش جو تيز ٿيڻ،وري سندس ڪچو گهر. بس ويچاري دل ئي دل ۾ الله کي پئي ياد ڪري. آخر رات هڪ وڳي پارٽي ختم ٿي. سڪينه بيگم صاحبه کان کاڌي پيتي جو سامان ورتو بيگم صاحبه به ايڏي برسات ۽ رات جو اويلو ٽائيم ڏسي پنهنجي ڊرائيور کي چيو،
“وڃ سڪينه کي گهر تائين ڇڏي اچ.” سڪينه ٿورائتين نظرن سان بيگم صاحبه جو شڪريو ادا ڪيو.
تيز مينهن ۾ جڏهن سڪينه پنهنجي گهر ٻاهران پهتي ته گهر وٽ ماڻهن جو ميڙ ڏسي سندس ساھ ئي سڪي ويو. اندر وڃي جو منظر ڏٺائين ته ڌڙام سان منهن ڀر وڃي هيٺ ڪري صدمي سندس روح ئي پرواز ڪري ڇڏيو. سندس گهر جي ڪمري جي ڪچي ڇت ٻارن جي مٿان ڪريل هئي. ٻي ڏينهن اخبار ۾ وڏي سرکي لڳي ته،
“ تيز برسات جي ڪري گهر جي ڇت ڪرڻ سبب ماءُ سميت ٽي ٻار فوت.”