ويلنٽائن ڊي
ڊالي حسن جو مجسمو جيڪا جيلر جي ڌيءَ هئي،اڪثر شهزادين جهڙو لباس پهريندي هئي. سندس چولي جو پِڙو اڪثر زمين سان گسجندو هيو پر سندس پِڙي جو پلوءُ ميرو نه ٿيندوهيو ۽ نه وري سندس سونهن جو نکار گهٽجندو هيو. روم جا ڇورا ڊاليءَ کي ڏسي ڇَڙيون هڻندا هئا پر ڊالي جو انگ اڙيل هو سينٽ ويلنٽائن سان جيڪو خوبصورت نوجوان هوندي سماج سڌارڪ ۽ مذهبي پرچارڪ هيو. ڊاليءَ جو اهڙو اعلان ٻڌو ته سڌو آئي ويلنٽائن جي غريب خاني تي. هنن ٻنهي جو ملڻ اڪثر ويلنٽائن جي گهر يا روم جي ويران کنڊرن ۾ ٿيندو هيو جتي هو پنهنجي پيار جي سڪ لاهيندا هئا. ويلنٽائن جو گهر شادي خانو لڳو پيو هوندو هو جتي هو پيار ڪندڙ جوڙن جون شاديون ڪرائيندو هو. ويلنٽائن پنهنجي چرچ نما ڪمري ۾ ڪنهن گهري سوچ ۾ ويٺل هيو. ڊالي اچي سندس ڀرسان ويٺي هن ڊاليءَ کي ڀاڪر وڌو ۽ وري ڪنهن سوچ ۾ گم ٿي ويو. اڄ سندس پيار ۾ اهو جوش ڪو نه هيو ، سندس خيال منتشر هيا، ڊاليءَ چيس،
“ اڄ ڪهڙين سوچن ۾ گم آهين. ڇا ڪا جنگ ٿيڻ واري آهي؟ ”
“ جنگ ٿئي ها ته چــڱو هو پر هتي ته طوفان اچي ويو آهي. ”
“ ڪهڙي طوفان جي ٿو ڳالھ ڪرين.” ڊالي هن سان ملي ويٺي.
“ڇا توکي خبر نه آهي،تون ته هنن جي ويجهو آهين.” ويلنٽائن جو اشارو سندس پيءُ جيلر ڏانهن هيو.
“انهن جي ويجهو هوندي به توکان ڏور ته ناهيان ”
“ان ڪري ته ڊالي مون کي تنهنجي محبت تي ناز آهي.” ڊاليءَ سندس هٿ کي پنهنجي هٿ ۾ سمائي چيو،
“شاهي فرمان نافذ ٿيڻ تي پريشان آهين نه ”
“ ها نه صرف مان پر عوام ۾ به نفرت پکڙجي رهي آهي.”
“پر سمجھ ۾ نه ٿو اچي ته اهڙي اعلان ڪرڻ جي ضرورت ڪهڙي هئي.”
“ڊالي! اسان جو بادشاھ ظالم آهي،هو چاهي پيو ته هتان جا ماڻهون پنهنجو پاڻ سندس فوج ۾ شامل ٿين.” ويلنٽائن دريءَ تائين اٿي آيو دريءَ جي ٻنهي پاسي نهاري چيائين،
“هتان جا ماڻهون امن ٿا چاهن،جنگين کان نفرت ٿا ڪن، هو پنهنجي ٻارن ٻچن ۽ عورتن مان خوش آهن جنهن ڪري فوج ۾ گهٽ کان گهٽ ماڻهن جو شامل ٿيڻ بادشاھ کي بيزار ڪري وڌو، ان ڪري ئي هن اهو دقيانوسي قانون جاري ڪيو آ.”
“ڇا هاڻي ماڻهن کي زوريءَ فوج ۾ شامل ڪندا؟ ”
“ائين ئي ٿو لڳي ورنه قانون نافذ ڇو ڪن ها.”
“پر جي زبردستي ڪرڻي ئي هيس ته ڀلا شادين تي پابندي ڇو.” ڊالي اٿي هن جي ويجهو آئي.
“اصل ۾ هو ماڻهن کي عورتن کان پري ٿو رکڻ چاهي،هو انساني نسل جي بقا جو قائل ئي ناهي. هو وحشي آهي،وحشت ٿو ڦهلا.ڻ چاهي.” سندس گهٽيءَ مان فوجين جي بوٽن جا دڌڪا بڌڻ ۾ آيا. ڊالي سسي وئي.
“تون ڇو ٿي گهٻرائين ڊالي.” هن ڊاليءَ کي پاڻ ڏانهن ڇڪيو.
“مان اهو ڪم ڪيئن به ڪري جاري رکندس.”
“پر ويل مون کي خوف ٿو ٿئي ته توکي نقصان نه پهچائن.” ڊالي ويلنٽائن کي پيار مان ويل به چوندي هئي.
“پر ڊالي آخر ڪنهن کي ته احتجاج ڪرڻو پوندو نه ته انسان جي تذليل آخر ڪيستائين برداشت ڪبي.”
“ويل ماڻهون ڏاڍا خوفزده آهن تنهنجو ڪوئي ساٿ نه ڏيندو.”
“ڪا ڳالھ ناهي تون جو مون سان ساڻ آهين.” ويل ۽ ڊالي هڪٻئي سان ٻکجي ويا. ڪجھ دير ۾ ڊالي هن کان موڪلائي هلي وئي. جيئن جيئن ان قانون ۾ وڌيڪ سختي شروع ٿي وئي ته ويلنٽائن به لڪ چوريءَ پنهنجو ڪم شروع ڪري ڇڏيو. ايتري قدر جو اهي شاديون هڪ ميڻ بتيءَ جي روشنيءَ ۾ ٿينديون هيون ۽ صرف گهوٽ،ڪنوار ۽ ويلنٽائن ڪمري ۾ موجود هوندا هيا جڏهن ته ٻاهران گهٽين مان فوجين جي بوٽن جا آواز ٻڌڻ ۾ ايندا هئا. آخر هڪ ڏينهن فوجين سندس خفيه شادي خاني تي ڇاپو هنيو ۽ هن کي جيل موڪليو ويو جتي کيس موت جي سزا ٻڌائي وئي. ڊاليءَ جي دل ٻه اڌ ٿي پئي،پنهنجي پيار کي موت جي منهن ۾ ڏسي پنهنجي پيءُ جيلر کي هٿ ٻڌي چيائين،
“ڊيڊي پليز منهنجي هيلپ ڪر ويل کي بچائڻ لاءِ.”
“نه ڌيءَ ائين ٿي ئي نه ٿو سگهي.مان سمجهان ٿو ته ويل کي جيل جي ڪوٺڙيءَ مان ڀڄائي سگهان ٿو پر خبر اٿئي ته انجام ڇا ٿيندو.اسان جي سڄي فيمليءَ کي ڪهي ڇڏيندا.ڇا تون ويل کي بچائڻ لاءِ اها قرباني پسند ڪندينءَ.” ڊاليءَ جي دل ڦاٿل هرڻيءَ جيان ڦٿڪي رهي هئي پيءُ کي چيائين،
“نه ڊيڊي! پيار ته هميشه قرباني ڏيندو آيو آ. مان ڀلا اوهان کي مارائڻ ڪيئن پسند ڪنديس،مان پاڻ ويل تان قربان ٿي وينديس.” جيلر ڌيءَ کي چيو،
“مان تنهنجي هڪ ٻه ملاقات ويل سان ڪرائي سگهان ٿو،بس ان کان وڌيڪ منهنجي هٿ ۾ ڪجھ به نه آهي.”
“ٺيڪ آ ڊيڊي انهن ملاقاتن ۾ ويل منهنجي نصيب ۾ هوندو ته ملندو نه ته گهوري جان جتن تان.”
ڊاليءَ جون ويلنٽائن سان ٻه ٽي ملاقاتون ڪلاڪن جا ڪلاڪ رهيون. محبت جي سفر ۾ ڊالي سندس حوصلا بلند رکڻ ۾مددگار ثابت ٿي. ڊالي هن جي موقف سان سهمت هئي ته بادشاھ جو حڪم رد ڪري ويل هڪ زبردست ڪارنامو سرانجام ڏنو آ پر ان ڪارنامي سندس دل جي تاج محل ۾ ڏار وجهي ڇڏيا هئا. ويل ڊاليءَ کي چوندو هو،
“ محبت جي هن ڪٺن سفر ۾ جڏهن ماريو وڃان ته مون کي خوشيءَ سان الوداع ڪجانءِ.” هزارين حوصلن جي باوجود به ڊالي ٽٽي پوندي هئي روئيندي ويل کي پيار ڪندي چوندي هئي،
“ويل مان حساس دل عورت آهيان منهنجي وجود سان دنيا قائم آ، عورت جڏهن ڪنهن سان پيار ڪندي آ ته پنهنجي هستي قربان ڪري ويهندي آ، تون مون کي هميشه جيان ثابت قدم ڏسندين.” سندن اهڙي لازوال محبت ڏسي جيل جا ڪي ئي سپاهي روئي پوندا هئا. چاهيندي به ڪجھ نه ڪري سگهندا هئا مجبورين سندن دل ۽ دماغ قيد ڪري ڇڏيا هئا.
آخرڪار ويلنٽائن جي موت واري سزا تي عمل ڪرڻ وارو ڏينهن 14 فبروري 269ع اچي ويو. آخري خواهش ۾ ويلنٽائن پنهنجي دل جي تاج محل جي ممتاز محل ڊاليءَ ڏانهن هڪ چٺي لکڻ جي خواهش ظاهر ڪئي، جنهن جي آخر ۾ هن صرف اهو لکيو ته،
“ تنهنجي ويلنٽائن پاران منهنجي سونهن راڻي تولاءِ کوڙ سارو اڻ ميو پيار.”
بس پوءِ ته ان چٺيءَ پويان ڄڻ ته هڪ انقلاب برپا ٿي ويو ۽ پيار ڪندڙ دلين پاران هڪٻئي ڏانهن پيار جا پيغام ۽ گل نڇاور ڪرڻ جو اڻ کٽ سلسلو جاري ٿي پيو.