12
پياري ڪوئِينِ،
اميد آھي ته تون خوش ھوندينءَ. مون کي مٿي ۾ سور رھندو آھي، جنھن ڪري ننڊ نٿي اچي. منھنجي صحت خراب ٿي ويئي آھي. مون کي ڦودني جي ملم جي ھڪ دٻلي گھرجي. ايندڙ ملاقات تي کڻي اچجانءِ.
منھنجي لاءِ ڪوبه فڪر نه ڪر. مائٽن ۽ دوستن کي سلام چئجان. انھن سان ملندي رھجان ۽ ڏک ميسارڻ جي ڪوشش ڪجانءِ. ياد اٿئي مون توکي ڇا چيو ھو؟
تنھنجو تُروئِي.
ان سان گڏ ھڪ ٻيو خط ھو.
پيارا لوئي-
مون کي خبر آھي ته تون ڪوئِينِ وٽ آيو آھين. جي ھوءَ روئڻ تي ضبط نه ڪري سگھي، ته سندس ڌيان ھٽائڻ جي ڪوشش ڪجانءِ، ۽ کيس وندرائڻ لاءِ کِلڻ جون ڳالھيون ڪجانءِ-
مان ڏاڍو شڪر گذار رھندس.
تُروئِي.
ھڪ ٻئي ڪاغذ تي ھن منھنجي پيءُ ۽ ماءُ، پنھنجي ڀائيٽي ’ھوئا‘ ، ڀاءُ ’پ‘ (جنھن جي گھر ۾ اسان کي جاءِ مليل ھئي) ۽ ڪجھ پاڙيسرين ڏي مختصر پيغام لکيا ھئا ۽ کين سلام چيا ھئائين، ۽ کين منھنجو خيال رکڻ لاءِ چيو ھئائين.
ظاھر ۾ ائين پئي لڳو ته ھن کي اڃا وينزولا واري معاملي جي ڪا خبر نه ملي آھي. ھن ڀانيو پئي ته ايندڙ ھفتي کيس موت جي سزا ملندي، پر ھن ان ڳالھ کي خط ۾ لکڻ مناسب نه سمجھيو ھو. ان ڪري منھنجي دل ۾ ڳڻتيءَ بدران اڻ تڻ پيدا ٿي ويئي، ڇوته ٻين ڪيترن ڳالھين منھنجي دل ۾ وڏي آس پيدا ڪئي ھئي. آمريڪي سفارت خاني، جنھن ’کانِ‘ کي حُڪم ڪيو ھو ته تُروئِيءَ کي موت جي سزا ڏني وڃي، تنھن ئي ھن کي حڪم ڏنو ته ان کي ملتوي ڪيو وڃي. سائيگان جون اخبارون تُروئِيءَ جي خبرن کي اڳي کان وڌيڪ تفصيل سان ڇاپڻ لڳيون. ھن جو نالو اخبارن ۾ وڏن وڏن اکرن ۾ ايندو ھو ۽ ڪڏھن ته اخبار جي نالي واري بوتي کان به وڏو ھوندو ھو. ڪن اخبارن جي اسٽالن تي لائوڊ اسپيڪر لڳل ھئا، جن تي سرخيون ٻڌائيندا ھئا: ”تاريخ ۾ جان بخشيءَ جو پھريون واقعو-“ ”آمريڪي سفارت خاني دخل ڏنو-“
ٻئي ڏينھن مون کي تُروئِيءَ سان ملاقات ڪرڻي ھئي. مون کاڌي جون شيون ۽ دوائن جو پيڪٽ تيار ڪيا ۽ کيس خوشخبري ٻڌائڻ لاءِ خط لکي رکيم.