تاجل بيوس
ڀڳي ڪايا “ڪين” جي، آدم جي آئي
مارڳ موکائي، سڳر وتوسين سنڌ جو
*
سڀان ٿيندين سنرو، دادلا درياھہ!
سائي ٿيندي سنڌڙي، سرها ٿيندا ساھہ
ميان! ٻارهين ماھہ- پوندءِ ڪن ڪپار ۾.
*
دانھن ڪري درياھہ- ويو گذاري راتڙي
سڪو پاڻي سر جو، گذر جت گناھہ
ميهر پنھنجو ماھہ- آڇي آسارن کي
*
درياءَ ڪئي دانھن- پسي وڍ وڻن ۾
“ڪير منھنجو ڪنڌ آ، ٻيلو منھنجي ٻانھن”
ڪلھا جهنجا ڪانھن- آءُ تہ پسون ان کي
*
نہ دنگيون، نہ درياءُ- نہ سي ماڻهو ماڳ جا
ناهي ڪنھن نگر ۾، جوڀن کي جٽاءُ
ويو لٽي واءُ- پيرا پاڻيارين جا
*
ڌوڌا! ڌمڻ ڇوڙ- اڱر پاءِ مَ آڳ ۾
ڳهلا! انھيءَ ڳن جا، ٽوڙها مڙئي ٽوڙ
لوچڻ ڌاران لوھہ ۾، پاڻي ڪين ولوڙ
جوڙ اُها ئي جوڙ- جيئن لهس نہ اچي لوھہ کي
*
ڌوڌا! ڪر ڌيان- لوچ نہ لاؤن آسري
آڻي اڱر ڪانڊئان، دلبر! ڀر دڪان
تہ ان پر ٿئي آسان- لوچڻ تنھنجو لوھہ ۾
*
ڌوڌا دکاڻي! لوچ ۾ لاون آسري
وجھہ ڪي اڱر اڳ ۾، سچا سڃاڻي
ڪنن- ڪر ڪونار ۾، پرٽي وجھہ پاڻي
هٿوڙو هاڻي- ڪڍ وهائي ڪير تي
*