سر کاهوڙي
ڏڦا ۽ ڏانگهون- کنيو ڦرن ڦير ۾
آهيڙين اسر جو، ٻڌيون هن ٻانگون
تيڏيون ٿن تانگهون- جيڏو شوق شڪار جو
(371)
ڏڦا سارو ڏينھن- کنيو ڦرن ڦير ۾
هيٺان اوبر اُٻ جو، مٿان پوي مينھن
تيڏو نسريو نينھن- جيڏو شوق شڪار جو
(372)
نہ واٺا، نہ وڻراھہ- نڪا ڪاھہ ڪتن جي
رات بہ اِنھيءَ راھہ- سؤنچو هيو سڃ جو
(373)
نہ واٺا، نہ وڻ- ڇانو- نڪو پير پکيءَ جو
ڀينر! سڀ ڀڃي ويا، ٿڌا ڪوسا ٿانو
ڪنھنجا وٺان نانو- مڙئي جوڙ جتن جو
(374)
نہ وانجهي، نہ ور- نڪو بيگ بندر جو
مٿي ڪن- ڪپر- هڻن ويٺيون هٿڙا
(375)
نہ وانگي، نہ وڻ- لام- نڪي چوڳ چڪور جي
وئي ويچارن وسري، مٿي سر اڏام
مون کي اِنھيءَ مام- سرڪ پياري سور جي
(376)
نہ ٿوڻيون، نہ ٿاڪ- نڪي اوٽ اتر جي
جهليو ڇڄ هٿن ۾، ويٺيون ڏين واڪ
گل لڳائي گج تي، پھري ٿن پوشاڪ
تڏهن ٿا اوشاڪ- ڏين واس وجود کي
(377)
نہ ڇور، نہ ڇانو- نڪي اوٽ اتر جي
پوءِ بہ منھنجي هانوَ- مڃيو ناهي مات کي
(378)
ڪتن کي ڪاهي- هل آهيڙي! هوڏ مان
وينڊو واٽھڙن تي، بيٺو ٿو باهي
اِهو ئي آهي- ڀور اسان جي ڀونءَ جو
(379)
کاهوڙي کڻي- سمر نڪتا سڃ جو
چڙهندي جبل چوٽيون، وين وار ڇڻي
هالارين هڻي- لڌو پير لڪن ۾
(380)
الک نہ اوريائون- ڏورڻ ويا ڏٿ کي
ڪپت ڪوريائون- اُپت جي اوزار سان
(381)
مرون ٿا مارين- هر ڪنھن ڏڦو هٿ ۾
ٻکيا ڀڻن ٻاٽ ۾، اوسر نہ ٻارين
هڻن، هوڪارين- سڀن شوق شڪار جو
(382)
بکن ٿيون باهيون- هر ڪنھن ڏڦو هٿ ۾
سؤر ولھين سر ۾، ڪتن کي ڪاهيون
واٺن ڪيون ويڙھہ ۾، “وٺ- وٺ” جون وايون
اِجهو ٿيون آيون! ڏين واڌايون ڏيھہ کي
(383)
وري چست وٺي- ويٺا کڏڻي وچ ۾
ڄاڻ لنگهيو ان لنگهہ کان، سا ڳو سور اچي
ويندو ڪو نہ بچي- هن ڀيري هن ڀونءِ تان
(384)
سوَر سڏائي- ڪاهي پيو ڪتن ۾
ويندن وڌو وچ تي، مرون مارائي
عقل ۽ اوصاف کي، ويٺو وڃائي
ڪھڙو ڪوٺائي- آندءِ پنھنجي انت کي
(385)
ماريندي مرون- واٺن وار ڇڻي ويا
ڪن جا هٿ ڪتن ۾، ڪن ڏڦا، ڪن ڏانگهون
ڪھڙي ڳالھہ ڪيون- واٺن جي ويڙهاند ۾
(386)
مرون ماريندي- واٺن وار ڇڻي ويا
لڪو جو لوڪ کان، آهيڙين ايندي
ڦري ويا ڦير کي، ڪتن کي ڪوٺي
ڏڦن سان ڏنڀي- مرون ماري آئيا
(387)
چڙھہ تہ ڇڄن چوٽيون، وڌ تہ ٿين وار
ڪانئر اِنھيءَ ڪنڊ کان، ڏني آ ڏيکار
اها هڻ هٿيار- جيئن جبل پڻ جهري پوي
(388)
کڙو کوريءَ ۾، هوڪر ڪري هڻ
سوَر ايندءِ سامھون، مٽين ٿو مسڻ؟
ڏڪ نہ، ڏڦو هڻ- مرونءَ کي موناڙ ۾
(389)
اٿيا آهن اَڄ- وڄ لڪائي ويس ۾
وڄر! تنھنجي وات ۾، باقي هڪڙو وڄ
برا هتان ڀڄ- نہ تہ مرون! ٿيندءِ مامرا!
(390)
جتي کتا پير- اُتان جڙي واٽڙي
ڀڃي آيا ڀاڳيا، هاهياري جي هير
سوڀارا سوير- مرون ماري آئيا
(391)
ڀڃ نہ اها ڳاٽ- جي مور نہ موٽائي سگهين
مرون! هن مھاڳ تي، خوني! هڻ نہ کاٽ
واٺا هن وڻڪار جا، چکائيندا چاٽ
وڄر! تنھنجي واٽ- ڪندا بند اتر کان
(392)
لتاڙي لوڙهو- کائي ويو کيت کي
ڪرٽيو اٿئن ڪرنگهہ کي، پڪ آهي پوڙهو
ٻٽو ۽ ٻوڙو- ايندو ڪم ڪتن جي
(393)
ڀري ٿن بندوق- لڳن پيرو پٻ ۾
بري کي ٻٺيءَ تي، ماريندا ملوڪ
مڙي جي مخلوق- وڄر پوندو وئل ۾
(394)
ڀڄي پئي بندوق- لٿاسين ٿي لڪ تان
تڏهن آهي تڪڙي، هڻ، هڻ واري هوڪ
ماريندي مخلوق- وڄر کي وڻڪار ۾
(395)
ڀري هڻ بندوق- مرونءَ کي موناڙ ۾
لنگهيو آهي لڪ ۾، ڪر ڪتن کي ڪوڪ
مون سان آءُ ملوق- تہ سوَر کي سوگهو ڪيون
(396)
هاري ڇڏي هر- ٽپيا هن ٽڪر تان
ٿميان اٿن ٿم ۾، سگهارا سوَر
ڳڀا ۽ ڳنر- وڄر ٿيندا ويڙھہ ۾
(397)
هر ڇڏي هاري- لھي ويا لڪ ۾
وهاريو ٿن وانڍ ۾، جو ڀونءِ مٿان ڀاري
جنگ رکي جاري- سڀئي سوڀارا ٿيا
(398)
هاڻي ڇڏي هر- ٽپيا اِن ٽڪر تان
ويا آهيڙي اُڪري، واٺا وجهي ور
وينڊا ۽ وڄر- ڀاڱا ٿيندا ڀونءِ تي
(399)
چؤ- پيرو، چو- آڱريو، ڀوائتو ڀؤر
ماريو ڪنھن تہ مام سين، موٽي جيئي نہ مؤر
ڪري ڪوَر، ڪوَر- آهيڙي ٿيو اڳ ۾
(400)
گهوڙا ڙي، گهوڙا! ڪوھہ ڪرين ٿي ڪامڻي!
پسي سؤر پوک ۾، سج- لٿي سوڙها
ويٺا چوٽو وچ تي، جاءِ مٽي جوڙا
اورانگهن اوڙا- تہ ٿيندا بک بندوق جو
(401)
نيلم ناهي نانگ- جيئن تو لکيو لھر مان
مون پڻ وجهي ماٺ ۾، ڇوليءَ جو ڇلانگ
ايءُ سوايو سانگ- ڪارڻ آهي قوت جو
(402)
نانگ نہ آ نيلم- جيئن تو لکيو لھر مان
پاڇي ۾ پربت جي، وتو جر جنم
اِي ڪاسباڻو ڪم- ڪارڻ آهي قوت جو
(403)
مڙيو ئي ماٺار- نيلم آهي ننڊ ۾
نہ ڪنھن لنگهندي لنگهہ مان ڏٺوسين ميھار
نہ ڪنھن تڙ تنوار- نہ ڪا سھڻي سير ۾
(404)
اسان سوريو ساز- پسي نيلم ننڊ ۾
سور ڀريوسين سير ۾، آلاپي آواز
محبتي مجاز- ڏنو سي تنھن ڏيھہ کي
(405)
هت نہ لڳي هڪ- ٿڌي هير ٿرن جي
نڪو ڏٿ ڏهر ۾، نڪا پيتم پڪ
منھنجو من منھائيو، ڇيلن واريءَ ڇڪ
سندن مارن سڪ- ڪيئن لڪايان لوڪ کان
(406)
هيءُ نہ ڏسان ڏيھہ- جنھن ۾ واس ولھار جو
چيو ڪنھن نہ چاھہ مان، وڃ نہ ميان! ويھہ
ساريم سو ساڻيھہ- جت اسان جا جهوپڙا
(407)
اُٿي آرس ڀڃ- نيلم! ڇڏ ننڊن کي
سڪوندن جي سڏ تي، ور کڻندي وڃ
سنڌ ولائت سڃ- جت اُڃارا جهوپڙا
(408)
نيلم! ننڊون ڇڏ- هل تہ هاڪاري ٿئين
جنکي اُڃ ازل جي، اُٿ تني کي اڏ
سڪوندن کي سڏ- مارڳ موچاري ٿئين
(409)
هيءُ نہ اهڙو هنڌ- جت اسان جا جهوپڙا
ايندي ڪنھن نہ آڇيو، مئخاني جو منڌ
پرکي ڏٺم پنڌ- تہ ڪونھي ڏوھہ ڪلال جو
(410)
نيلم! ڪر نہ ننڊ- پاسا کوڙ نہ پاهڻين
جڏهن وڳا گهنڊ- سڌو وهندينءَ “سنڌ” ڏي
(411)
هيءَ نہ اهڙي جوءِ جت اسانجا جهوپڙا
سيبائي نہ ساھہ کي، رت- هاڻي روءِ
گل ڇني گل بوءِ- ماڻيان شال ملير ۾
(412)
هاهيار! نہ هل- سور! اسان جي سڌ ۾
لڪڻ جيڏي لوڪ کان، ڪا نہ اٿيئي ڪل
آهين پويون پل- ڀوَر اسان جي ڀرنءِ تي
(413)
ٿيا سڏ ساڻيھہ جا، هوتاڻي! هلو
ڪوڪاري ڪتن کي، ڪيو گور گلو
سلو سوءِ ڀلو- جنھن رکيو پختو پاڙ کي
(414)
ننگا ۽ نانگا- ڏوٿي منھنجي ڏيھہ جا
ڇڏي نڪتا ڇپرين، ڀونگا ۽ ڀانگا
ڪھہ ميان، ڪانگا! خبر کاهوڙين جي