سر مارئي
جيئن ڪو پپر- پن- ڇڻندي ڪري ڇن تي
تيئن هي منھنجو من- ڌنارن کان ڌار ٿيو
(290)
ٿوهر، ٿر- واسي- اصل منھنجو آجڪو
اسين مارو پاڻ، جيئن اسي اُڻاسي
ولين جا واسي- ساڪيئن گهاري ڪوٽ ۾
(291)
ٿوهر ۽ ٿري- اصل منھنجو آجڪو
آئي مڪ ملير ۾، کاهڙ جي کري
وڃي اُت وري- ڏهر چونڊيان ڏيھہ جا
(292)
ٿوهر ڦٽا ٿر- آءٌ هت قابو ڪوٽ ۾
ڏهر منھنجي ڏيھہ جا، آيا هوندا هر
پکين جيڪا پر- ڪير سڻائي ڪوٽ ۾
(293)
ڌوءِ نہ ڌوٻياڻي! ڪلف لڳائي ڪپڙا
متان مر ملير جي، پگهاري پاڻي
سرتيون سڃاڻي- کائر پڇنديون خبرون
(294)
جي آئون، پسان جوڙ- مارن مٿان مينھن جي
اچي ڪن اَنن جا، کڙھہ مٽي کوڙ
تہ، ورھہ ۽ ولوڙ- جيڪر وڃن وسري
(295)
جي اُتي عمر کوڙ- تہ هت بہ هڪ هڪ مارئي
وڙهن گڏ ورن سان، جٿا ٺاهي جوڙ
ڀاڳيائون ڀلوڙ- آهن سگهہ ساڻيھہ جي
(296)
جي اُتي عمر عام- تہ هت بہ هڪ هڪ مارئي
هر ڪنھن ٻولي هيڪڙي، ڄٽ هجي يا ڄام
آجڙين انعام- ڪيو حاصل هڪ جو
(297)
جي اُتي عمر مير- تہ هت بہ هر ڪا مارئي
واڳي پاڻ ورن سين، هر ڪنھن تاڻيون تير
کٿيرين جو کير- کريو ڪنھن نہ کير ۾
(298)
هتر ڪر حمير! ساڃھہ رک ساڻيھہ جي
تون پڻ اُن مٽيءَ مان، جنھن مون کي ڄڻيو مير
آجي ڪر اسير- تہ پسان ملڪ ملير جو
(299)
عمر! ڪر آچار- پاسي رکي پاڻ کي
تون پڻ اُن مٽيءَ مان، جنھن مان اِل پنھوار
ساڳا وڻ ساڻيھہ جا، ساڳي لام- ليار
پوءِ ڪيئن ڪرين ڌار- لوڏو ڏيئي لام کي
(300)
ڪري پيا ڪوٽ- عمر پڻ آزيون ڪيون
ڏاڍن کي ڏاري ڇڏيو، اسان نہ ڪنھنجيءَ اوٽ
اُٿيا جو اڻموٽ- پيا اُڊيڙا اُڀ ۾
(301)
ڇوڙيائون ڇانگون- پسي اوت اُتر جي
سائين پٽ ساوا ڪيا، وري پر وانگون
ڪاڪيون، ڙي! ڪانگون- مون ڏي مارن مڪيون
(302)
پرينءَ پالڻي- کولي پڇندءِ خبرون
لاهيارن جي لڄ کي، آئين ڪيئن کڻي!
ٿري، ٿر- ڄڻي، موتائج ملير ڏي
(303)
اُڪري ويا عمر- هت نہ رهيو هيڪڙو
تڳيا جي تک تار ۾، انا جي اڌر
اسان سي اجگر- هٿن ۾ هيڻا ڪيا
(304)
ماءُ ٽٽي پئي مالھہ- آهڏ آب نہ چکيو
مٽن مٿي مون ٿيو، سينور ڏٺي سال
کڻان دلو ڪڇ تي، ڪا اهڙي وجهو ڦال
ڇيلا ڏين ڇال- تہ ساھہ پسي سرهو ٿئي
(305)
آءُ، اوٺيئڙا اور- ساروڻيون سڪار جون
ٻڌئي ڪنھن ٻنيءَ تي، “هور وهياڙي هور”
چنا گابا گور؟ مون کان پوءِ ملير ۾
(306)
متان مارئي! ڪسو ڀانئين ڪوٽ کي
خبر کائر پار جي، هتي ڪين هئي
ڌنارڻ! دوئي- وڍي ڇڏ وجود مان
(307)
عمر ٿيو اسير- مارن گڏي مارئي
پيتائين پنھوار سان- کاهڙ وڃي کير
هيو جو حمير- ويو وچان ئي نڪري
(308)
ملير موکيان شال! مارئي موٽائي ڏيان
منھنجي اڱڻ مارئي، هيڻان ڪر نہ حال
ٿر ۾ وڄندا ٿال- ملير پڄندينءَ مارئي!
(309)
پکي! پارانڀو- ڏنئي جيڪو ڏيھہ جو
ڪانگا! ڏيج ڪٺيءَ کي، وري ورائي سو
تہ سانگن سڃاتو؟ پرھہ پيرو اُٺ جو
(310)
پارانڀو پرڀات- ڏي اسان کي ڏيھہ جو
کنيا تن اچي کوھہ تي، لنوين ڪھڙي لات؟
رنا مارون رات- يا ڪيئون چڙهائي ڪوٽ تي
(311)
ڌڻن ساڻ ڌنار- ڏٺئي ڪنھن ڏهر ۾؟
لڪيا ڪنھن نہ لوءِ ۾، پنھنجن وار پار
ادا، ڙي اوٺار! ڏي ڪا سڌ ساڻيھہ جي
(312)
وري آھہ وٺو- وڏڦڙو ولھار تي
مون کي مڪو سوکڙي کٿيريءَ کٿو
هتي جي هجو- تہ ٿورا ڳايو ٿر جا
(313)
آندي ڪنھن نہ ڪوٽ- جيڪا مرڪ ملير جو
هيءَ ڪيئن آئي هتڙي، عمر! تنھنجي اوٽ؟
جنگ تني سان جوٽ- جي کاري ويٺا کير کي
(314)
ڌڻ ۽ ڌنارڻ- ٻئي مرڪ ملير جو
پائر وڃي پيندي، جهانگياڻين سان جهڻ
کٿيريءَ کنوڻ- ڏٺي اباڻي ڏيھہ تي
(315)
ٿر ۽ ٿرياليون- ٻئي سرغاتون سنڌ جون
ورهايون وطن ۾، ڏوٿيئڙن ڏالھيون
پورن کان پالھيون- آيون هونديون ائٽ تي
(316)
پانڌي! پارانڀو- ڏجان منھنجي ڏيھہ کي
آندم جو اِن پار جو، کسيو ڪنھن نہ کٿو
ڏهون سج ڏٺو- پوءِ بہ من ملير ۾
(317)
ٿر ڦٽا ٿوهر- آءُ هت قابو ڪوٽ ۾
اوتيا مٽ ملير تي، اُتر کان اوٿر
آءٌ، جيان جيڪر- ڏهر گهاري ڏينھڙا
(318)
کاهڙ پاسي کوھہ- گيڙين پاڻي گجرا
ميڙيائون ملير ۾، ٻڪريون هڻي ٻوھہ
رت ڳاڙيندي روح- ڏئي سڌ ساڻيھہ جي
(319)
اُٺي ۾ آئون- ڪيئن گذاريان ڪوٽ ۾!
مائرون هت ملير ۾، سٽين ٿيون سائون
الا! هن اسير کي، ڪوٺ نہ ڪيائون
کٿين ۾ کائون- پر ڏوٿي مونکان ڏور ٿيا
(320)
جيئن ٿي پسان جهڙ- جاڙي هن جبل تي
ساريو جهڄان سومرا! کنوڻيون ۽ کاهڙ
ڪيم منٿون مينھن کي: مارن پاسي مڙ
لاءِ اُڃن لڙ – تہ ڏهر ڀرجن ڏيھہ جا
(321)
جيئن ٿي پوي بوند- ٿوري گهڻي ٿر تي
هاڃا وڃن هوند- وانگياڻيءَ کان وسريو
(322)
هوءَ ماڻھن هوڏ- هو وڌندڙ هٿڙا
اٿن اور اڏڻ جي، آهن مڙئي اوڏ
ايءَ لاکيڻي لوڏ- آهي مرڪ ملير جو
(323)
منھن اونداهي ماءُ! پيم ڪارون ڪن تي
مارن ۽ ملير جو، پيو آ پڙلاءُ
ڌنارڪو داءُ- ڪيريندو هن ڪوٽ کي
(324)
ڊڪي ۽ ڊوڙي- ٿاريليون ٿڪجي پيون
ڏوٿين ڪيو ڏٿ جو، نہ کرو نہ کوڙي
جوڙي جن جوڙي- ويون اکيڙي ائٽ کي
(325)
رڀڙين ريھي- اُجاريو ارواح
ٻھر ول جي پاڙ مان، منھن ڪڍيو ميھي
ڪير اُتي ويھي- جت لڳو سينور ساھہ کي