سر پورب
چؤ تون ڪوھہ چتون! پيو آهين پٽ ۾
تو کي انھيءَ تانگهہ ۾، ڏٺو ڏينھن ڏهون
الا! پوءِ بہ تون- کولين ڪين کنڀن کي
(227)
چؤ تون ڪوھہ تتر! پيو آهين پٽ ۾
نہ تو تڙ تنواريو، نہ تو سويا پر!
ڇاڻيا پن پپر- ڪيئن توائي تون ٿئين!
(228)
چؤ تون تتر! ڇو؟ پيو آهين پٽ ۾
فجر کان ڦولار ۾، لنوين لات نٿو
بڻجي بيت نہ ڪو- ميان! انھيءَ ماٺ ۾
(229)
تتر ڪئي تنوار- اسان چڪيون چاڙهيون
کڻي ايندي کوھہ تي، مالھڻ پوئي هار
واسي ويندا وار- ارڙين سوڌو اَئٽ کي
(230)
تڙ جو تتر ڪو- جيئن اڏري اُمارو ڪري
اسان تيئن اُڏائيو، اوٻر عشق سندو
پيوند پرين جو- جيئن پري، تيئن پختو ٿئي
(231)
تڙ جو تتر جيئن- اُڏري اُمارو ڪري
تن مان منھنجي تيئن- آسن اوٻارو ڪڍيا
(232)
تڙ جو جيئن تتر- پوٺي تي پرزا ٿئي
اسان تيئن اندر- ڏکن ۾ ڏاري ڇڏيو
(233)
چار ئي پھر چنڊول- پيو آهي پٽ ۾
سڄو بت بخار ۾، ڳاڙهو ٿس ڳٽول
اَنا جي اصول- هيڪاري هيڻو ڪيو
(234)
ڪويل! ڪر سا ڪوڪ- جا وجهي ڏارون ڏيل ۾
ڪڍ ڪا اڄ ڪلين مان، فڪر واري ڦوڪ
مرن ٿا ملوڪ- ڪوڙن ڪانئرن وچ ۾
(235)
ڪويل ٿي ڪوڪي- وچينءَ جو وڻڪار ۾
سوريءَ چڙهڻو سچ آ، چري ٿي چوي
صبح سڀن کي- کريون ڏيندي خبرون
(236)
ڪوڪي ٿي ڪويل- وچينءَ جو وڻڪار ۾
لڳي ٿو ڪنھن لڪ ۾، هلي آ هلچل
ڄڀيون ڄرڪايل، ڪڍي ٿي هر ڪوڪ مان
(237)
ڪويل جي ڪوڪن- وڌا گهاوَ وڻن ۾
پپر جي پرڀات جو، ٿا ساوا پن ڇڻن
دکيءَ جي دانھن- ماڻھو منجهائي ڇڏيا
(238)
ڪوڪ نہ ڪويل! وجهہ نہ وڍ وڻن ۾
اسان پڻ اڳهين، تو وانگي تايل
هوريان ڏيج هڪل- هن سوريتي ساڻيھہ ۾
(239)
ڪويل جي ڪوڪيو- وجهندي وڍ وڻن ۾
پائي ٿي پنن مان، لٿي سج ليو
الا! ٿي اجهو- ڪري سڏ ساڻيھہ کي
(240)
چھنب پکيئڙا چور- ويھي لامن وچ ۾
کنياتا! اچي خبرون، اسان سان ڪي اور
ساھہ- سڳي کي سور- ڪٿ گڏيا تو گندرا؟
(241)
جر تي ماري جيئن- تڪي ڪو تور کي
ڏکن ڏهاري ڪيو، اچي مون سان ايئن
هنيون منھنجو هيئن- ڪڏهن ڪاڻيارو نہ ٿيو
(242)
هلو جي هتي- تہ هاڻي پسو هوت کي
ڪا نہ رسندي ڪيچ کي، سڄي ڏينھن ستي
اسان پڻ اُتي- ڪيو پڌرو پاڻ کي
(243)
ڇو نہ ڪيان مان ڇانو- جي تون جر! نہ جهيڙئين
لوڏيان جيڪر لام تي، ڪبوتر ۽ ڪانوَ
ٿڌا ڪري ٿانو- سونھان سيڻن وچ ۾
(244)
آءُ پڻ ڇانو ڪيان- جي تون جر! نہ جهيڙئين
وهين جي وڳر کي، لاڙي لام ڏيان
کلان، خوش ٿيان- سونھان سيڻن وچ ۾
(245)
ڪيڏي ڇانو ڪيان- جي تون جر! تہ جهيڙئين
ٻڪر هڻان ٻور جي، پاڻي جيئن پيان
جيسين پيو جيان- وهسان هڻ وڻڪار ۾
(246)
ڏانوڻ وجهہ ۾ ڏينھن کي، رات مٺين ۾ ماءِ
ائين نينھن نڀاءِ- تہ اصل کي اوڏو ٿئين
(247)
جيئن ڪا تيز لھر- ٿئي گم گرداب ۾
اثباتي اِن پر- ويجها ٿيا وجود کي
(248)
لھر لڇندي جيئن- ساحل کي سجدا ڪري
توسان آهي تيئن- آڳانڍو ارواح جو
(249)
ڪري جيئن ڪپر تان، سٽجي سرنھن- وڻ
مون پڻ تيئن مرڻ- ڪيري ڇڏيو ڪن ۾
(250)
موت! اچي مونسان- ڪر نہ ڳالھيون ڪن ۾
جي تو سانگو ساھہ جو، ٻک وڃي ٻئي سان
تيز نہ ٿي تن سان- جن کي ڪاڻ نہ “ڪال” جي
(251)
جھڙي تار تنبور جي، تھڙو ماڻھوءَ من
هڪ کي هاج هٿن جي، ٻئي ۾ واس- ورن
ڪانو توڙي پن- آهن سونھن سرير جي
(252)
مانجهاندي جو ماڳ- ڪير سڏي ساڻيھہ کي!
پسي جنھن جي جاڳ کي، رڳن ڳاتو راڳ
ورتو ٿم ويراڳ- جيئن اصل کي اوڏو ٿيان
(253)
ميان! مانجهاندو- مور نہ چؤ هن ماڳ کي
جوڙي جنھن جھان ۾، آدم کي آندو
ڀونءِ نہ آ ڀانڊو- جو ڀڃڻ سان ڀورا ٿئي
(254)
وڃائي وجود- ڪر نہ پوڄا ڪوڙ جي
ماڻھو ٿي، ماڻھوءَ کي، ماڻھو ڪر مسجود
حاصل ۽ هنود- اٿئي اکر هيڪڙو
(255)
ڪوڙا چوان ڪيئن- جن ۾ عرق اروڙ جو
نفي ڪيائون “ناٿ” جي جهونا ٿيا جيئن
اسان ڏٺا ايئن، ماڻھو ملڪ ملير جا