لطيف ڏانھن
لات لطيفي مون- ڳاتي ويٺي ڳجهہ ۾
ويو وچان نڪري، ميان! مون ۽ تون
لوچي لڌوسون- لطف ساڻ “لطيف” کي
(493)
مون لطيفي لات- ڳائي ڏٺي ڳجهہ ۾
ويئي سا وچينءَ جو، مون کي ڪري مات
تڏهن منھنجيءَ ڏات- لڌو پيرو پاڻ مان
(494)
لوءِ لطيفاڻي- جوتي جهاڳي آئيا
تني سندي تڪئي، آڳ نہ اُجهاڻي
پاڻ ڪري پاڻي- اوتين ويٺا اُڃ تي
(495)
لات بہ لطيفي- سر بہ سرجڻھار جو
ڀڃي تن ڀورا ڪئي، ڪايا ڪوڙ سندي
ٻولي هئي ٻن جي- پر هن ڀيري هڪ ٿي
(496)
لات لطيفاڻي- سڻيم ويٺي ساز تي
وڳي تند وجود ۾، مرڪي مياڻي
نوريءَ پاتي ناز مان، چولي چڪ- هاڻي
راءُ وٺي راڻي- ٿيو سڻائو سير تي
(497)
لطيفاڻيءَ لوءِ- رات ڀنيءَ راهي ٿيا
ڇني ساڪا سڙھہ جا، ستي لوڪ سڀوءِ
اُڪرندي اوڙاھہ کي، پاڻ نہ ڇڏيئون پوءِ
سچ آندائون سوءِ- جنھن تي ڪٽ نہ ڪوڙ جي
(498)
لطيفاڻيءَ لوءِ- رات ڀنيءَ راهي ٿيا
چڙهندي لڪن چوٽيون، پاڻ نہ ڇڏين پوءِ
جنھن سچ پويان جهور ٿيا، آندائون اُهوءِ
سڀن ڪينر سوءِ- جنھن تي ڪٽ نہ ڪوڙ جي
(499)
ڀٽائي ۾ ڀون- ڀون ڀٽائيءَ وچ ۾
روڳي! راءِ کنگهار جي، تري پٽ ۾ تون
جڙون جنھن جي جيءَ ۾ جاڙي جبل جون
متان چوين مون- ٻولن کي ٻاڙو ڪيو
(500)
چنگ جڏهن چوريو- مون لطيفيءَ لات جو
ڪڍي پنھنجو ڪينرو، ساميءَ پڻ سوريو
“بيوس” بلي شاھہ تان، پاڻ پئي گهوريو
سچوءَ سندي سچ کي، اثباتن اوريو
ڪبيرڻ ڪوريو- نفيءَ جي ناسور کي