سر سارنگ
مڃر جي مروڙ – هر ڪنھن ڏاڏو هٿ ۾
ڏوٿين ڪيا ڏٿ جا، کرا ميڙي کوڙ
ناڪيليون نيون ڪري، ويٺا جوڙن موڙ
اِن جهڙ سنديءَ جوڙ– سانگهن کي سرهو ڪيو
(444)
سارنگ سڏ سڻي – وٺو ساريءَ سنڌ تي
کوڙ ڪيائون کيت ۾، للر ڪي لڻي
ڏوٿي ڏهر ڏٿ جا، چون ٿا چڻي:
اجرڪون اڻي– آڻيو سچي سٽ جون
(445)
سارنگ ڪري ساڻ – آيو اُڃ ازل جي
برسي ساريءَ ڀونءِ تي، پسايائين پاڻ
مڙيوئي مانڊاڻ – اوٻارو هو اڃ جو
(446)
ڪتيو ڪاتارا سچا ڦورا سٽ جا
اُتران ڪڪر اُڀ مان، ڏنا ڏيکارا
اڙي، آسارا! لاھہ نہ آگم آسرو
(447)
ڏنو ڏيکارو– اچي جهڙ اُتر کان
اٿس اڄ اُڃن تي، وسڻ جو وارو
هي تڙ تاسارو – ڏهر ڀريندو ڏيھہ جا
(448)
پاڻ نٿو رولي– سنگهارن جي سڪ ۾
اُڃو پاڻ ازل جو، ٿو ڳوٺاڻا ڳولھي
ڇپر ڇاڇولي – اُجهائي ويو اڃ کي
(449)
وانگين تي وسندو – اُتران اوهيرا ڪري
ڀري جهوليون ڀرٽ جو، سنڱر کي سٽبو
اسر ڏئي اُٿبو – دلبر پنھنجي ديس ۾
(450)
بادل ٿا برسن- ساري هن ساڻيھہ تي
اُڃن ڪارڻ اڀ ۾، چٽيا چٽ اٿن
چيو چوڙيلين “ٿر بر وٺا مينھڙا”
(451)
چون چوڙيليون– ٿر بر وٺا مينھڙا
ڪيون آهن ڪڇ تي، ٻاٻيھن ٻوليون
ڀري آيون ڀرٽ جون جهانگياڻيون جهوليون
مورا ۽ لوليون– مارن ڳاتا ماڳ ۾
(452)
هالارن هن سال– ڏني سڌ سڪار جي
ونين ويس کٿوريا، موتئي جي مثال
چوڙيلين جي چال – سٽ لکائي سونھن تي
(453)
چوڙيلين چوليون– ڪيئن رنڱايون رت ۾!
نڪي بوءِ بدن جي، نہ اُٺي جون اوليون
ساهيون سينڱ ڪمان کي، يا ڪتن کي کوليون
ٻيھر جيئن ٻوليون- ٻڌو ٻاجهارن جو
(454)
اوتي ٿو اتر– مٿان ڇانو نہ ڇپرو
ٻاهر ٿڙڪو ٿڌ جو، اندر ۾ اوٻر
ماڻھن ليکي جر – پر اصل ڄر ڄمار جي
(455)
چيو چوڙيلين: “هن ٿر وٺا مينھڙا”
جھڙا ڏهر ڏيھہ جا، تھڙي سونھن سندن
جڏهن تڏهن جن– ٿورا ڳاتا ٿر جا
(456)
الا! اونڌي ڪنڌ– اُڃين تنھنجو آسرو
وسي پوء ولھار تي، هيڪاندو هر هنڌ
بوندون ڪر ۾ بند تہ لھي اڃ اروڙ جي