سر آسا
مون سان ڪا ميان! ٻولي ڪر نہ پن جي
ويھہ تہ ٿئين ويجهڙو، اچي اسان سان
وٿي ڀر وچان- تہ حاصل ڪرين هڪ کي
(327)
اسان پرکي پاڻ- حاصل ڪيو هڪ کي
جهوري هئي جنھن جي، سو پڻ هيو ساڻ
ڪجو سچ سڄاڻ- ٻول وساري ٻن جو
(328)
تو ڪيئن تو منجهان- ڏک پسي ڏاتار جي
اڇي اُجري آب ۾، گيرٽ گڏ نہ ميان!
وائي ٻي وچان- ڪڍ تہ ڪاڻيارو نہ ٿئين
(329)
وايون، بيت لکان- ماڻھوءَ سندي موھہ تي
لکندي لاهيارن تي، پورو ڪين پوان
ڪتان ۽ ڪنبان- دلبر پنھنجي ديس ۾
(330)
تو ڪيئن منجهان تو- ڏٺو آ ڏاتار کي؟
ماڻھوءَ سندي موھہ کان، وڏو وڙ نہ ڪو
دئيءَ جو دوکو- ميٽ تہ موچارو ٿئين
(331)
تو کان ڌار نہ مون- تون پڻ منھنجو تڪيو
ماس هڏا ٻئي هڪ ها، جڏهن ڄاوا سون
پوءِ ڪيئن ميان! ڪرين ٻولي ٻن جي
(332)
تو ڪيئن منجهان تو- ڏٺو آ ڏاتار کي؟
اٿئي ڪو اصل کان، ماڻھوءَ مٽ نہ ڪو
منھنجو ٻول اهو- مڃ تہ موچارو ٿئين
(333)
اصل آهين هڪ- ٻيلي ٿيءُ نہ ٻن جو
سچو چوندي سچ کي، لفظن ۾ نہ لڪ
سر ملائي سڪ- تہ ٻڏيءَ مان ٻيڻا ڪرين
(334)
وچ تان ڪين وريو- اُڪيري ويو اٿاھہ مان
اُڪاريون ﷲ آ، توڙي پاڻ تريو
چون ٿا چريو- پڏائي ٿو پاڻ کي
(335)
پوڄ نہ پنھنجو پاڻ- پوڄا ڪر پريت جي
ڪر نہ سيوا ڪوڙ جي، سچ وهاري ساڻ
پاءِ اُهو پھرياڻ- جو پائڻ سان پورو ٿئي
(336)
املھہ ماڻھوءَ موھہ- املھہ آهي آدمي
ٻڌيءَ تي ٻوڙو ٿئين، ڏسي ڪر نہ ڏوھہ
ڇنڊ اُنھيءَ تي ڇوھہ- جو ڪري سيوا ڪوڙ جي
(337)
پنھنجو ٿيءُ امام- پوڄ بہ ويٺو پاڻ کي
ماڻھوءَ سندي مام جو، اهو ٿئي انعام
هڻ اُهائي هام- جا ٻول وساري ٻن جو
(338)
پاڻ- وهيڻو ٿئيءُ- ڪر نہ ٻولي ٻن جي
مون وانگي هن مڌ کي، پاڻي ڄاڻي پيءُ
اٿئي رستو ايءُ- اَنا جي اظھار جو
(339)
مون ماڻھوءَ جو من- ڏٺو پنھنجيءَ ڏات ۾
مون کي لڳو ماءُ! سو، جھڙو ڪو جوڀن
ڏٺو سچ سڀن- اَنا جي اوتار ۾
(340)
هي ماڻھوءَ جو ماھہ- جنھن ۾ بوءِ بھار جي
اک وجهندي اِن تي، ڇڪن ٿيو هو “شاھہ”
ڳھلن ڀانيو ڳاھہ- جو اصل گهر انسان جو
(341)
ماڻھوءَ جو من مون- ڏٺو پنھنجيءَ ڏات ۾
وڌي سگهہ سرير ۾، ڀاڳل منھنجيءَ ڀون
ٿيو نينھن نئون- لڳو پيرو پاڻ مان
(342)
ميان! ڪو ماڻھو- ڀاري ناهي ڀونءِ تي
ناهي ڪنھن نگر جو، آدم اياڻو
ڄاڻن ٿا ڄاڻو- اونھي وٿ انسان جي
(343)
ڀاڳياڻي ڀلي- کڻي وکون کيت ۾
چني ويڙهي چيلھہ کي، پٽي ٿي پلي
هلو، تان هلي- ڏجي واس وجود کي