سر آديسي
“موهين” موٽائي ڇڏيا، “جهڪر” ڏئي نہ جاءِ
“بيوس” تن کي ڀونءِ تان، هاسيڪار هٽاءِ
کارو ائين کٽاءِ- جيئن مٺو موٽائي وجهون
(257)
آهي ڪچائي- اصل اِنھيءَ اَوڌ ۾
اُجرو پاڻي ائٽ جو، سوڪ ڪري سائي
سانگ تہ ساڳائي- پر آهي بار بڻياد تي
(258)
ڪلئي ڪسارا- ڪسي سندن ڳالھڙي
پيرون اِن پھر جا، کٽا ۽ کارا
وڳر ويچارا- ماريءَ موٽائي ڇڏيا
(259)
نہ ٿا چڙهو چت تي، ناهيو منھنجا مٽ
مون کي موٽائي ڏيو، چنيءَ وارا چٽ
مون کي موٽائي ڏيو، ٻاگهيءَ واري ٻٽ
نہ تہ هڪ هڪ منھنجي سٽ- بڻبي گولو گئسن جو
(260)
اڙي، اُٺ- ٿڪل! تو ڪيئن ساهيو سچ کي
ماڻھن سندي مام جي، تو کي ناهي ڪل
سنبريا اچن سامھان، هڻن ڏئي هڪل
جاڙا ٿئي جبل- ڏوٿي منھنجي ڏيھہ جا
(261)
ڏنڀي ڏکائي- کلي لاھہ نہ کل کي
ايڏي لاھہ لنڱن تان، جا سگهين موٽائي
موڳا قرض متيءَ جو، ويٺين وڌائي
مٿو ڪوڙائي- پرينءَ ٿيندين پڌرو
(262)
ڳؤرا ڳاٽ ڀڃين- سمجهہ نہ سوڀ سنگين جي
پاڻيءَ کي نہ پليت ڪر، سنڌوءَ کي سڃين
منھنجي ڳالھہ مڃين- موٽي وڃ هن ماڳ کان
(263)
ڇو نہ سڏائي شاھہ- هٿ رنڱائي رت ۾
ڪاهي ڪانئرن وچ ۾، ڳچين سندو ڳاھہ
اڃان ڀي ﷲ- چارڻ! آهي چپ ۾
(264)
مٿا ۽ مڻڪا- ڀڃ نہ منھنجي ڀونءِ تي
ماڻھو هن مٽيءَ جا، ناهن نڌڻڪا
پاسي ٿيءُ پھر کان، تڪن ٿا تڙڪا
کڙھہ تي کڙڪا- گولا! ڪر نہ گئس جا
(265)
ننڊ پيا هن نيڻ- گولا ڪير نہ گئس جا
آيا آهن سيڻ- ٿڪا ٽٽا ٿر مان
(266)
نيڻ پيا هن ننڊ- گولا ڪير نہ گئس جا
ڪو آڀم مانيءَ آسري، ڪنھن ٻالڪ منھن ۾ ٻنڊ
ٻڌين نہ ٿو گهنڊ! امن جي اعلان جا
(267)
تاتاري تونگر- آيا اُتر پار کان
گوليءَ جي گفتار تي، گهل متي گهر گهر
اسان سي اجگر- هٿن ۾ هيڻا ڪيا
(268)
گهوڙن جي هڻڪار- هر ڪنھن رئفل هٿ ۾
وجهي ڀتر جهول ۾، ٻاهر نڪتا ٻار
هڪ کير ٻيا کار- ڀڄڻ لڳا ڀونءِ تان
(269)
ڇري ۽ روهي- اصل تنھنجو آجڪو
هڻ نہ ڪنھنجي هانو ۾، لٺ کڻي لوهي
ڏس متان ڏوهي- “مور” نہ موٽائي سگهين
(270)
ڏئي ٽپو ڏيڏر- لنگهيو آ اِن لنگهہ کان
تاڻيندي تلاءَ ڏي، وڏو ڪيائين ور
ڀلو آ بي- گهر- ٿيندو کاڄ کپر جو
(271)
ڏيڏر ڏئي ٽپو- لنگهيو آ اِن لنگهہ کان
تہ پاڻي اٿس پٽ تي، نہ واٽن تي ورڪو
سپن جو هن سر ۾، مڪو ڄاڻ متو
اچي سپ سگهو- ڪو ڪندس وار ڪپار تي
(272)
ڏيڏر ڏئي ٽپڪي- اُڪريو اونھيءَ کڏ مان
پاڻي هن پتڻ جو، ويو ڪالھہ سڪي
تانگهيندي تلاءَ ڏي، ٿلھو پيو ٿڪجي
ڪو سپ ڪٿان سرڪي- ڪندس وار ڪپار تي
(273)
ڏيڏر ڏئي ٽپڪي- اُڪريو اِنھيءَ کڏ مان
اِها سڌ سپن کي، اجهو ڄاڻ پئي
ڏر مان ٽپو ڏئي- ڪندس وار ڪپار تي
(274)
ڏيڏر اڏ ٽپي- اُڪريو اونھيءَ گڏ مان
اِجها کل کپن مان، ڪنھن سگهي سپ تڪي
ساڻو اڄ سھڪي- ڏيندو دم دٻيءَ ۾
(275)
ڏيڏر ڏنو ٽپ- ڇاٻ ڪري هن ڇر ۾
ويٺو هيو ور ۾، ماريون جيڪو مپ
سرڪيو جڏهن سپ- پرھہ پڌرو ٿي پيو
(276)
ڪيئن تڪين ٿون تون- سگهي هن ساڻيھہ کي
اوتي ڇڏ اندر ۾- جيڪي چيو مون
ڀٽائي جي ڀون- ڀانءِ نہ هوندي ڀرڪڻي
(277)
ڪيئن تڪيو آ تو- سگهي هن ساڻيھہ کي؟
اصل هن مٽيءَ جو، ميان! ملھہ نہ ڪو
ٻڏو پاڻيءَ ٻڪ ۾، جابر آيو جو
کريو ۽ کٿو- هتي ملندئي هٿ ۾
(278)
ڦري ٿو فقير- وجهي اسم ﷲ جو
سو ڪيئن مڃي سچ کي، کريو جنھن جو کير
تاڻيائين سو تير- جو پڌر ۾ پرزا ٿيو
(279)
هو جا ڏٺئي ڏانگهہ- هارياڻيءَ جي هٿ ۾
وجهندءِ نايون نرڙ ۾، ڪانئر لنوندءِ ڪانگ
سچا ٿيندا سانگ- مارن جا ملير ۾
(280)
هو جو ڏٺئي ڏيک- لاهيارڻ جو لوءِ ۾
ناهي ڪنھن نراڙ تي، لوھہ قلم جو ليک
ايءُ بکارو بيک- ڪارڻ آهي “ڪين” جو
(281)
هو جو ڏٺئي ڏاند- ڳھلا وهندي ڳاھہ ۾
آهي پٺيان اُن جي، ڪوهيارڻ جو ڪانڌ
پرينءَ ٻئي پلاند- وٺندءِ اِن وٿاڻ تي
(282)
هو جو ڏٺئي هت- ماروئڙا ملير ۾
سرتيون اُن ساڻيھہ جون، رنيون ساري رت
اڃان سوڌو اُت- ناهي ماٺ ملير ۾
(283)
ڏڪ نہ ڏيھہ ڌڻي- پسي ماڻھو اوپرا
ڪندا پڌرو ڪوڙ کي، هاڪار هڻي
ڦولھڙ سندي ڦل جي، اِجها خاڪ ڇڻي
کٿيريون کڻي- اينديون ڏوڙا ڏيھہ جا
(284)
مون پڻ منھن- اونداھہ- اوٺي ڏٺا اوپرا
لڳي باھہ ڀنڀور کي، ڪتي ڪير ڪپاھہ؟
اُٿو، تان ارواح، ڏين واڌايون ڏيھہ کي
(285)
ڪيڏو هئين ڪھہ- آيا جڏهن اويرا؟
جيسين هاج هٿن جي، ڳالھہ نہ بڻبي ڳھہ
ويريءَ تي ويسھہ- جنھن ڪيو، ڪاڻيارو ٿيو
(286)
ڪيڏو هئين ڪالھہ- ماڪڙ آئي ماڳ ۾؟
ڏاري ڪيا ڏيھہ جا، ڀورا اُن ڀونچال
ھھڙا پسي حال- ڪير نہ اوري ائٽ تي
(287)
ڪھہ هئين ڪيڏو- ماڪڙ آئي ماڳ ۾
ڏنڀيو هيو ڏيھہ کي، هيئن نہ ڪنھن هيڏو
جي اڳ هئين ايڏو- تہ ڪنھن ڏيکايو ڏيھہ کي
(288)
وئين ڀونءِ ڀلي- جيڪا سونھن سرير جي
ڪيئي سوڪ سنڌوءَ کي، ايڏي ٿئي اُلي!
ڪير نہ پائي ڪاڄ ۾، ڪا نينگر نڪ- ڦلي
ڪپت ڪابلي! ڪور تي ڪاڻيارو نہ ٿئين