سر سورٺ
چارڻ! چؤ تون ڪئين- هڻين سئن سريءَ جي
مڱڻا! هن مھاڳ جا، ساھہ نہ سرچن ائين
هڻ هٿن کي هيئن- تہ سرجي رت سرير ۾
(433)
چارڻ ٿي چيو: آءُ سوالي سر جو
راوا منڱي رت جو، ڪينر ڪڇ ڪيو
پوياڙيءَ پيو ٿو ڪوري پنھنجو ڪينرو
(434)
چارڻ ٿا چون: ڏمريا آهن ڏياچ تي
رون رون تي رت ڇاڻ جي، روٺا هام هڻن
آرڻ جي اُٿن– تہ هرڪو هاڪارو ٿئي
(435)
چارڻ! چؤ ڪئين تون– هنئين سئن سريءَ جي!
راور منڱي نہ رت جو، ڀاڳياڻي جا ڀون
جيڪي چيو مون– سڃ تہ موچارو ٿئين
(436)
چؤ تون ڪئين چارڻ! هنئن سئن سريءَ جي
جي تو سڌ سڪڻ جي، اُڪري وڃ آرڻ
ٻار نہ سي ٻارڻ– جن ڏنڀيو سر ڏياچ جو
(437)
چارڻ چيو ٿي! “آءٌ سوالي سر جو”
اسان اُن مهل هو، پيتو سرو پي
ايندي مڌ آڇيو، اسان اُنھيءَ کي
چڪيءَ کي چکندي– چارڻ ڀڳو چنگ کي
(438)
چارڻ! تون چريو– ڪوڙو تنھنجو ڪينرو
اڃان ڪين اندر ۾، ٻارڻ ڪو ٻريو
ڪئين سو کير کريو – سرجيو جو ساڻيھہ ۾
(439)
ٻار نہ ائين ٻيجل– چوري تند ڪماچ جي
اڄوڪي انسان جي، کوري وجهہ نہ کل
اسانجي اهل- سک تہ سوڀارو ٿئين
(440)
مون ۾ آھہ مٽي– مان مٽيءَ جي گود ۾
چارڻ! تنھنجي چنگ ۾، ٻولي آھہ ٻٽي
چوء ڪا ڳالھہ چٽي– يا ڀڄ اسانجي ڀونءِ تان
(441)
اڳي هيءُ آواز–سڻيو ڪنھن نہ سنڌ ۾
ساڳو آهي ساز– آهي هاج هٿن جي
(442)
اڳي هيءُ آلاپ– سئو ڪنھن نہ سنڌ ۾
متان هي ميلاپ– طالب هجي تند جو