سر ڪيڏارو
ٽڙي ٿي ٽلٽي– اٿس بار بلال جو
اِجهو ٿيو ڪلٽي- ڪانئر اِنھيءَ ڪنڊ ۾
(458)
وڃي ڄام کنگهار– اڳ ڪڍيو ارغون جو
ساموئيءَ جي سڪ ۾، ٻکيو آ بيھار
جنگ کٽي جهونجهار– شھہ ڏيئي شھبيگ کي
(459)
جنبو جاڙيجا! اٿو بار بلال جو
ساموئي جي سوڀ جي، خبر آئي آ
ننگر نومڙيا– آيا سڏ ساڻيھہ جا
(460)
اُمراڻيِءَ اپار– ارغوني اوري ڇڏيا
جهولايو جهالار ۾، بلاول جي بار
وهيو اٿس وڍ مان، لھو ڪر لار
ڪري رڙ کنگهار– اُڊيڙيو ارغون کي
(461)
جي اجهل تون ارغون- تہ آءٌ بہ سوڍو سنڌ جو
سو کپائج خون– جوموڳا موٽائي سگهين
(462)
ڀلي ڀاڱا ٿيءُ– مارن ۽ ملير تان
اصل اٿئي ايءُ – آکيرو ارواح جو
(463)
ڀاڱا ٿيو بلال – تون ڪانئر ! ڦرين ڪاڄ ۾!
ڪھڙو کڻي ڪنڌ ٿو، ھھڙو پسي حال
ڇڳيراڻو ڇال– مار تہ موچارو ٿئين
(464)
ٻٻر، دل، شورا– سوڍا پٽ ساڻيھہ جا
ڏٺا اٿن ڏيھہ ۾، شھبيگي ڇورا
ڪنڌ کڻي ڪورا– پيا ڪاهي پڙ ۾
(465)
شورا، ٻٻر، دل– سوڍا پٽ ساڻيھہ جا
ڪري ڪان هٿن ۾، هڻن ڏئي هڪل
کوڙ لڪائي کل– ڀاڙيتو ڀڄي ويا
(466)
مٺڻ ۽ محمود– سوڍا پٽ ساڻيھہ جا
ڪھي ڇڏيائون ڪيترا، ارغوني انود
دل دکائي دود– پيسا ڪاهي پڙ ۾
(467)
شورا، ٻٻر، دل– سوڍا پٽ ساڻيھہ جا
آڀرا ڀانءِ نہ ابڙا، جاڙيجا جبل
آندو ٿئي اجل– ڀاڙيتا! هن ڀونءِ تي
(468)
ڀڄي ٿو بيروت– سڀ ڪنھن وائي سوڀ جي
ڪونھي اِن قطار ۾، ڪو آديسي اڇوت
هو ڏس! سڙيل توت– جنھن ۾ بوءِ بھار جي
(469)
ڀنڃين ٿو بيروت– للڪاري لبنان کي؟
مٺو آهي ماءَ جيان، سر جو هڪ هڪ سوت
تو جو وڍيو توت– آ ڀرم هن بيروت جو
(470)
ڪان ڪري ڪڙڪو– نيٺ لڳو نيشان تي
جو سڌو نڪتو سينڱ مان، سو ڇو نہ ڪري ڇمڪو
ماريءَ جو مڻڪو– ڀڳائين بيروت ۾
(471)
ڪان ڪري ڪڙڪڙ– نيٺ لڳو نيشان تي
متان مارين ڪو ٻيو، رڻ مان آئي رڙ
جيڪي هيس هڙ، سو ويريءَ خون وهائيو
(472)
پڇين ڇو پاڪي؟ ڀڃ مڻڪي کي مڪ سان
ڪر نہ اهڙي ڪنڌ جي، “بيوس” بيباڪي
کولي ڇڏ خاڪي! سرويچاڻيءَ سگهہ کي
(473)
ڪيئن پڇين ٿو ڪات؟ مياڻيءَ جي ميدان ۾
اسان واريءَ اڍ ۾، روا ناھہ روات
ڳائي راڳ کنڀات- ڀڃ مڻڪي کي مڪ سان
(474)
ڪانھي ڪھاڙي- ڀڃ مڻڪي کي مڪ سان
بلالڪيءَ ڀونءِ تي، پر نہ تو پاڙي!
هڪل سان هاڙهي- ڪير تہ سونھين ڪاڄ ۾
(475)
ڪوھہ پڇين ڪاتي؟ ڀڃ مڻڪو مڪ سان
وڙهندي هن ويڙهاند ۾، ڇپر ڪر ڇاتي
پڙ ۾ پرڀاتي! هڻ تہ هاڪارو ٿئين
(476)
ساريان ويٺي سي- جن جي تاب ترار ۾
پرھہ لٿا پڙ ۾، جتين بنا جي
ڏيھہ! تني کي ڏي- اڃان سگهہ سرير ۾
(477)
محرم جي آئي- اسان تير تکا ڪيا
لڪي هن لڪن مان، ٿو ويري واجهائي
اچي اُچائي- تہ لاهيون بار بلال جو
(478)
محرم آ مون وٽ- تو کي اُلڪو عيد جو
خوشيءَ ۽ خريد جو، سانگ سمورو سٽ
آءُ اسان جي هٽ- تہ ڏجي تيک ترار کي
(479)
محرم هاريا مٽ- رات بہ ريٽي رت جا
خوشيءَ ۽ خوشبوءِ جا، آءٌ تہ کوليون هٽ
ساهن کاڌي سٽ- پسي تاب ترار جو
(480)
الا! اَل- بروھہ- ملي جي محمود کي
ڏهر ٽڙن ڏات جا، لنڱ وسارن لوھہ
ممتا سندو موھہ- جيئن پچي، تيئن پختو ٿئي
(481)
اَل- بروهي! آءُ- تہ کڻون پيرو پرھہ جو
جيڪا رت رابيل جي، جنھن کي آھہ جٽاءُ
وريو آهي واءُ- آءُ تہ آگاهي ٿيون
(482)
اَل- بروهي! اچ- لاکيڻي لبنان ۾
ممتا سندي مچ ۾، نانگا بيھي نچ
پاڻ ملھائي پچ- تہ اوڏو ٿئين امڪان کي
(483)
الا! اَل بروھہ جو، نہ پتو، نہ پاند
ڪاڏي ويئي ڪامڻي، ڪاڏي ويو ڪانڌ!
وٺي ڪير پلاند- تاسارن تڙن جو
(484)
اِجهو مون احوال- آندو اَل- بروھہ جو
ڏسي آيس ڏيھہ ۾، جنھن تنھن کي جلال
ڪونھي اُن ڪنڌيءَ تي، ماڻھوءَ جو مثال
قبوليو ڪمال- ماٺار موٽي ويا
(485)
ادا! اَل- بروھہ جو، آهي ڪو اهڃاڻ؟
ڀريل ڪنھين ڀت کان، ڪنھن نہ پسايو پاڻ
وٽيو ڪنھن نہ واڻ- آئي ڪا بہ نہ ائٽ تي
(486)
نہ جهرن نہ جهڻڪن، نہ سي ڪن سرچاءُ
سوريءَ واريءَ سٽ ۾، ڪو نہ جني ڪھڪاءُ
مون سي ڪيا ماءُ! سيڻ مٽائي سپرين
(487)
ننگا نڪرندا- ڏوٿي منھنجي ڏيھہ جا
متارا مٿن کي، للر جيئن لڻندا
ويرين تي وسندا- گولا بڻجي گئس جا
(488)
ننگا ٿي نڪتا- هڻين چڪ هٿن ۾
ڌٻڻ لڳيون ڌرتيون، ڪيا وڄ ڪڙڪا
ويريءَ تي وٺا- گولا بڻجي گئس جا
(489)
اکيون اُماڙيون- لنڱ گڏيائون لوھہ ۾
ڪري نڪتا ڪيترا، چولا چيھاڙيون
ڪلھين ڪھاڙيون- سوڍا هوندا سنڌ جا
(490)
اِجهو پئي اڃان- جهپ ڪري هن جاءِ ۾
ڏٺا نيڻن ننڊ ۾، ماڻھو لوھہ- لنڱان
چڙهيا پئي چوٽيون، واري، واري سان
اکيون جو پٽيان- ڀريم سرڪيون سوڀ جون
(491)
سڀن ڳاڙها هٿ- سڀن ڪات ڪلھن تي
وچينءَ جو ويڙهاند ۾، سٽي ڪيائون سٿ
ڪا نہ هئي ڪٿ- هو نظارو نينھن جو