خاموش بابا
ڪن جو چوڻ هو.
شايد پويان کان نظر ختم ٿي ويئي آهي. ڪارو موتيو به ٿي سگهي ٿو. ڪنن جا پردا به ٺيڪ آهن. باقي ٻُڌڻ جو مسئلو برقرار آهي. ٿورو گهڻي نظر پوندي به اٿس... پري جي نظر وڌيڪ ڪمزور اٿس. کيس جڏهن به ڏسڻون هوندو هو ته هو ڪارن شيشن واري عينڪ پائيندو هو.
ڪنن جي مرض بابت ڪنهن کي به ڪا آخري تاريخ معلوم نه هئي. گهر ۾ نهرون، ڌيئرون ۽ ٻار هن جي اڳيان هر راز هڪٻئي سان سلي ڇڏيندا هئا.
بابا نه ٻُڌندو هو نه ڏسندو هو.
هڪ ڏينهن، هُن جي ننڍپڻ جو دوست مشهور زميندار نور خان ساڻس ملڻ آيو.
هو ملڻ سان ئي کيس گهر جي ڇت تي اُس ۾ وٺي آيو.
”تون ڪڏهن کان ٻُڌين ۽ ڏسين نٿو!؟“ نور خان، بابا کان آهستڙي پڇيو.
هن جلدي وراڻيو، ”جڏهن کان ان جو ڪو فائدو ڪونهي.“