ٻاراڻو ادب

هيرن جواهرن جو ٿيلهو (ٻارن جون ڪهاڻيون)

هي ڪتاب ”هيرن جواهرن جو ٿيلهو“ محترم دوست خادم گهراڻي جي ٻارن لاءِ لکيل ڪهاڻين جو مجموعو آهي.
خادم گهراڻو سنڌ سلامت سٿ جو سينيئر ۽ پراڻو دوست آهي. اڄ جڏهن ڪتاب ڇپائڻ عام ليکڪ لاءِ انتهائي ڏکيو ڪم ٿي چڪو آ، ڇو ته ادبي ادارا مفت ۾ ڪتاب ڇپائڻ لاءِ تيار ناهن، سرڪاري ادارا پنهنجي الڳ پاليسي جوڙيو ويٺا آهن. سنڌ سلامت آنلائين ڪتاب جي سروس آڻي اهڙن ليکڪن لاءِ آسانيون پيدا ڪيون آهن.
Title Cover of book هيرن جواهرن جو ٿيلهو (ٻارن جون ڪهاڻيون)

رهنمائي

سانوڻ جو پيءُ هڪ غريب هاري هو. جنهن جو تعلق هڪ ننڍي ڳوٺ سان هو. هن ڳوٺ ۾ علم جي روشن لاٽ تمام گھت هئي. پر سانوڻ جي پيءُ پنهنجي پيٽ تي پثر ٻڌي پنهنجي پٽ کي پڙهائڻ چاهيو ٿي هن جي اميد هئي ته منهنجو پٽ پڙهي پنهنجو نالو روشن ڪري. سانوڻ پنهنجي پيءُ جو اڪيلو پٽ هو هن جو پيءُ هن جي هر خواهش پوري ڪندو هو.پنهنجي پٽ کي ڪڏهن به نراس نه ڪندو هو. سانوڻ ڳوٺ مان پڙهي پوءِ شهر جي اسڪول ۾ پڙهڻ آيو هتي هن جي دوستي انهن ڇوڪرن سان ٿي جيڪي ڪتابن سان محبت ڪندا هئا پڙهندا هئا. اهي سانوڻ کي به ڪتاب پڙهڻ لاءِ ڏيندا هئا ائين ڪتاب پڙهندي سانوڻ جي اندر ۾ جيڪو هڪ ليکڪ ويٺل هو اهو ظاهر يڻ لڳو.جڏهن هي ڪنهن به عنوان تي مضمون لکندو هو ته سڀ استاد هن جي واکاڻ ڪندا هئا. ان اسڪول ۾ هڪ اديب استاد به هو جيڪو وري سانوڻ جو سنڌي جو استاد هو. هڪ ڏينهن استاد اسٽاف روم ۾ هن جي مضمون چيڪ ڪندي چيو ته مون کي هن ٻالڪ ۾ هڪ اهڙي شيءِ نظ اچي رهي جنهن سان هيءُ ديس جو وڏو نالو ٿيندو صرف هن کي رهنمائي جي ضرورت آهي. هن هڪ استاد کي چيو جيڪو اتي ويٺل هو ته هيءُ ٻالڪ جيڪي مضمون ۾ چوڻيون اصطلاح ڪم آڻي مضمون کي بهترين ڪري ٿو اهو هڪ اديب جو لڪل گڻ آهي ان تي ان استاد چيو ته هن کي رهنمائي جي ضرورت آهي هيءُ انشاء الله ديس جو وڏو نالو ٿيندو. هڪ ڏينهن هيءُ ڪلاس ۾ هاف ٽائيم ۾ هڪ ڪتاب پڙهي رهيو هو ته ڪتاب پڙهندي هن جي چهري تي خوشي اچي رهي هئي. سنڌي جي استاد هن کي ڏسي ورتو. هاف ٽائيم کان پوءَ استاد پٽيوالي کي چيو ته نائين ڪلاس ۾ سانوڻ کي وٺي اچ هن کي چئو ته هاف ٽائيم ۾ جيڪو توهان ڪتاب پڙهي رهيا هئا اهو به کڻي اچ پٽيوالي جڏهن سانوڻ کي استاد جو نياپو ڏنو ته سانوڻ گھٻرائجي ويو ۽ پريشان ٿيڻ لڳو ته اڄ استاد مون کي خبر نه آهي ڇو گھرايو آهي. هيءُ اسٽاف روم ۾ ويو استاد کي اهو ڪتاب ڏنو پر اداس ٿي ويو هو استاد هن کي چيو ته پٽ هن ڪتاب ۾ ڇا آهي جو تون هن کي پڙهندي مرڪي رهيو هوئين سانوڻ جڏهن استاد جا شفقت ڀريا لفظ ٻڌا ته هن کي ڪجھه ڊپ لٿو هن استاد کي ڊڄندي ڊڄندي چيو ته سائين هن ڪتاب ۾ منهنجي ڪهاڻي ۽ مضمون ڇپيو آهي ۽ منهنجي مضمون کي پهريون نمبر انعام مليو آهي. جنهن تي استاد هن کي چيو ته شاباس پٽ ائين محنت ڪندو رهه ۽ لکندو رهه منهنجي دعا آهي ته تون ديس جو هڪ روشن ستارو ٿيندي. جڏهن سانوڻ استاد جي طرفان اهي لفظ ٻڌا ته هن جي اداسي ويئي چهري تي خوشي اچي ويئي ۽ چيائين جي سائين. وقت پنهنجي رفتار سان گذرندو ويو سانوڻ هاڻي شهر ۾ نوڪري ڪرڻ لڳو پنهنجي ٻارن سميت شهر ۾ رهڻ لڳو هن جي دوستي اتي هڪ شاعر سان هئي شام جو ٻيئي پارڪ ۾ وڃي هڪ ٻئي کي پنهنجون ڪاوشون ٻڌائيندا هئا ٻئي مشهور هئا هڪ شاعر ٻيو ڪهاڻيڪار ۽ مضمون نويس. هڪ ڏينهن سانوڻ پنهنجي ڳوٺ هڪ دعوت تي وڃي رهيو هو ته هنن سان هڪ خطرناڪ حادثو پيش آيو جنهن ۾ هن جو سڄو گھر مري ويو صرف سانوڻ بچيو جيڪو جڏهن صحتمند ٿي اسپتال مان آيو ته هن جي چهري جي رونق ختم ٿي ويئي هر وقت اداس رهندو هو. هن جو دوست هن کي ڪافي سمجھائيندو هو پر هي ءُ چوندو هو ته زندگي هڪ ڪهاڻي آهي جنهن ۾ مختلف ڪردار هلي رهيا آهن ڪڏهن اسان به آخري ڪهاڻي ٿي وينداسين. هڪ ڏينهن هيءُ پارڪ ۾ ويو هڪ ڪاغذ تي ڪجھه لکيو ان جي مٿان مٿو رکيو ڇڏيو جڏهن هن جو دوست آيو ان هن کي سڏ ڪيا پر ورندي نه ڏني جڏهن هن کي مٿي کنيو ته هن جي روح جو پکي پرواز ڪري ويو پني تي لکيل هو هيءُ منهنجي آخري ڪهاڻي آهي ڳوٺ مان شهر آيس هڪ نالو ٿيس جيڪو اڳيان اچي ان جي رهنمائي ڪجو جيئن اهي به وڏا نالا ٿين پر انهن کي آخري ڪهاڻي ٿيڻ نه ڏجو.