ٻاراڻو ادب

هيرن جواهرن جو ٿيلهو (ٻارن جون ڪهاڻيون)

هي ڪتاب ”هيرن جواهرن جو ٿيلهو“ محترم دوست خادم گهراڻي جي ٻارن لاءِ لکيل ڪهاڻين جو مجموعو آهي.
خادم گهراڻو سنڌ سلامت سٿ جو سينيئر ۽ پراڻو دوست آهي. اڄ جڏهن ڪتاب ڇپائڻ عام ليکڪ لاءِ انتهائي ڏکيو ڪم ٿي چڪو آ، ڇو ته ادبي ادارا مفت ۾ ڪتاب ڇپائڻ لاءِ تيار ناهن، سرڪاري ادارا پنهنجي الڳ پاليسي جوڙيو ويٺا آهن. سنڌ سلامت آنلائين ڪتاب جي سروس آڻي اهڙن ليکڪن لاءِ آسانيون پيدا ڪيون آهن.
Title Cover of book هيرن جواهرن جو ٿيلهو (ٻارن جون ڪهاڻيون)

ٻين جي مدد ڪرڻ

هڪ دفعي جي ڳالهه آهي ته هڪ ڳوٺ ۾ ٻه دوست سليم ۽ احمد رهندا هئا هنن جي پاڻ ۾ تمام گھڻي ٻڌي هوندي هئي ۽ هيءُ ٻئي دوست مال جو واپار ڪندا هئا. هڪ دفعي ٻنهي پاڻ ۾ صلاح ڪئي ته هتي هاڻي واپار جو چاڙو نه آهي ڪنهن ٻئي هنڌ هلي واپار جي مال خريد ڪجي جيئن ڪجح ڪمائي سگھجي جنهن ٻئي دوست راضي ٿيا ۽ تياري ڪرڻ لڳا. وڃڻ مهل هنن ٻنهي پاڻ ۾ هڪ فيصلو ڪيو ته ڪهڙيون به حالتون اچڻ تڪليفون اچن پر هڪٻئي جو ساٿ نه ڇڏبو. ٻنهي دوستن هام ڀري. جنهن ڳوٺ ۾ هنن وڃڻ جو فيصلو ڪيو ان جو رستو هڪ گھاٽي جھنگ مان جنهن ۾ ڪيترائي خطرناڪ جانور به هئا. هيءُ به پنهنجو سمر سنباهي رستو وٺي هلڻ لڳا جڏهن هي وچ جھنگ تي پهتا ته اهي هنن کي ڪافي ڏينهن گذري چڪو هو. هلندي اوچتو هنن جي ڪنن تي رڇ جو آواز پيو هنن هر طرف نهاريو پر رڇ نظر نه آيو. سليم پنهنجي دوست کي چيو ته ڀلو ان ۾ آهي ته هتان نڪري ڀڄون پر احمد چيس ته پاڻ کي منزل تي رسڻو آهي جيڪو ارادو ڪري نڪتا آهيون اهو پورو ڪرڻو آهي. پر سليم چوي ته نه واپش هلڻو آهي ائين انهن جو بحث وڌندو ويو اوچتو سليم جي نظر رڇ تي پيئي هن احمد کي چيو ته هو سامهون رڇ آهي هل ته ڀڄون پر احمد چيو ته پاڻ جيڪو عهد ڪيو آهي ان کي پارڻو آهي سليم چيس ته يار زندگي هر ڪنهن کي پياري آهي تون ڀلي هتي هج پاڻ هلون ٿا ڀڄڻ ڪم وريام جو. سليم اهڙي ته ڊوڙ پاتي جو پلن ۾ نظرن کان گم ٿي ويو. احمد ڏٺو ت جيئن پوءِ تيئن رڇ جو آواز وڌي رهيو آهي هي آهستي آهستي ڪلندو ان طرف ويو ته هن ڏٺو ته رڇ هڪ ڄار ۾ ڦاٿو پيو آهي هن آهستي وڃي ڄار کي وڍي رڇ کي آزاد ڪيو. رڇ صرف هن ۾ شڪرئي جي نظر وجھي هلندو ويو. احمد پنهنجو سفر جاري رکيو هلندي هن کي رات ٿي ويئي هيءُ هڪ سٺي جڳهه ڏسي اتي ويهي رهيو ته ڪجهه آرام جڪي پوءِ وري صبح جو سفر جاري رکجي. هيءُ وڻ هيٺ سمهي رهيو. جڏهن اڃا صبح به نه ٿيو هو ته پکين جي رڙين ي هن اک کولي هن ڏٺو ته هيءُ پکين جي جاڳڻ ۽ رب جي واکاڻ ڪرڻ رزق تلاش ڪرڻ جو وقت نه آهي پوءِ هيءُ پکين ۾ ٽاڪوڙو ڇو مچي ويو آهي هن هر طرف نگاهه ڪئي ۽ جنهن وڻ طرف پکين جو لامارو هو اهو اهوئي وڻ هو جنهن هيٺيان هي ستل هو هن ڏٺو ته هڪ نانگ وڻ تي چڙهي رهيو هو ان وڻ ۾ هن پکين جا آکيرا به ڏٺا هئا جنهن ۾ پکين جا ٻچا هئا. هن يڪدم پنهنجي تلوار سان نانگ تي وار ڪري ان کي ٻه اڌ ڪري ڇڏيو. هن پوءِ ڄڻ پکين جو احسان مڃيو ۽ پکين وري هن جو احسان مڃيو. هاڻي هيءُ تيار ٿي سفر کي جاري رکڻ لاءِ هليو. هلندي هيءُ ڪ ڳوٺ ۾ پهچي ويو جتي هن ڪافي مال خريد ڪيو پر ان جو مال ٿورو اڳتي هلڻ بعد هڪ ٻيو واپاري وٺي ويو. جنهن مان هن کي گھڻي اپت ٿي هن ڳوٺ وارن کان ٻيو رستو معلوم ڪيو جيڪو پهرينرستي کان سولو ۽ آسان به هو. هيءُ ان رستي تي هلندو رهيو هلندي هن کي هڪ هنڌ دونهون نظر آيو جيڪو تمام گھڻو هو ڪجھه مفاصلي تي ٻارن ۽ ورتن جون دانهون ٻڌيون. هن جي دل ۾ همدردي ۽ رحم جو جذبو اڳيئي هو سو هيءُ ان طرف ويو. هن انهن ماڻهن کان پڇا ڪيئي ته ڇا ٿيو آهي هنن ٻڌايو ته رات اوچتو اسان جي گھر ن کي باهه لڳي جنهن ۾ سڄو ڳوٺ وڪوڙجي ويو اسان صرف سر بچائي نڪتا آهيون اسان جو سڀ ڪجھه باهه ۾ سڙي ويو هاڻي اسان وٽ ڪجھه به نه آهي معصوم ٻار به بک تي آهن. هن دل ئي دل چيو ته ڇو نه هنن جي مدد ڪجي مون کي رب پاڪ وري ڏيندو هن وٽ جيڪا رقم هئي اها هن انهن کي ڏيئي چيو ته ٻارن جي لاءِ پنهنجي لاءِ کاڌو وٺي اچو مون وٽ هن وقت جيڪو آهي اهو توهان کي ڏيان ٿو. هي انهن کي ڏيئي واپس ڳوٺ پهتو ته هن کي هن جو دوست مليو جنهن هن کان حال احوال ورتو جنهن تي احمد هن کي سمورو قصو ٻڌايو سليم قصو ٻڌي احمد کي چيو ته يار مون تو جھڙو بي وقوف نه ڏٺو آهي جيڪو پنهنجو پيسو ٻين کي پاڻ خالي هٿين وريو آهي. جنهن تي احمد چيو ته ته مون ڏکايلن جي پرگھور ڪئي آهي ان جو اجر مون کي منهنجو رب ڏيندو. ائين وقت گذرندو رهيو هڪ ڏينهن احمد پنهنجي گھر جي اڱڻ ۾ ويٺو هو ته هن ڏٺو تجه ڪجھه پکي هن جي گھر مٿان اڏامي رهيا آهن هن سمجھيو ته اڃايل آهن تڏهن ڦري رهيا آهن هن انهن جي لاءِ پاڻي جو ڪونڊو ڀري رکيو پر انهن پاڻي نه پيتو اوچتو احمد جي اڳيان پکين جي چهنب مان ڪريل ننڍڙي ٿيلهي اچي پيئي ۽ ٿيلهي ڪرڻ کان پوءِ پکي واپس هليا ويا احمد جڏهن ٿيلهي کولي ته ان ۾ هڪ نقشو هو ان تي لکيل هو هو ته هن نقشي ۾ ڏيکاريل وڻ وٽ خزانو آهي هيءُ نقشو جنهن کي ملي اهو وڻ هٿ ڪري ان مان خزانو ڪڍي اهو خزانو ان جو هو. احمد غور سان نقشي کي ڏٺو هيءُ ان ئي جھنگ جو هو جنهن ۾ هن ناگ ماريو هو هو اهوئي وڻ هو جنهن هيٺ آرام ڪيو هو هيءُ تيار ٿي ان طرف ويو جڏهن هن ٿورو ڏو ئي مس کوٽيو ته هن کي خزانو ملي ويو. هيءُ خزانو کڻي گھر آيو زندگي جا ڏينهن سکيا گذارڻ لڳو هن جيڪا ٻين جي مدد ڪئي ان جو هن کي سلو ملي ويو تنهن ڪري پيارا ٻارو اسان کي ٻين جي مدد ڪرڻ گھرجي ان جو سلو اسان کي ڪنهن نه ڪنهن صورت ۾ ضرور ملندو.