8
طلب نه رکن طعام جي اوتيو پيو اڃ
لاهوتين لطيف چئي من ماري ڪيو مڃ
سامي جھاڳي سڃ وڃي وسنئون کي ويجھا ٿيا ( شاھ )
ٻيڙي خير سان ڪناري اچي لڳي ڪناري کان ٿورو پر ڀرو هڪ ننڍڙو ڳوٺ هو. ٻيڙيءَ کي گنگا ڪناري ٻڌي بهار، گل ۽ دائي ءَ کي ساڻ وٺي ان ڳوٺ ڏي وڃڻ جا ويچار ڪرڻ لڳو، پر هڪ دفعو وري به سرنگھه ڏي نيڻ کڻي نهاريائين. جتي ٿورو وقت اڳ مير قاسم بيٺو هو، اتي هينئر ڪاريءَ وارا ڪک لڳا پيا هئا.
آديسي اٿي ويا پيئي اڏامي رک
سامي کڻي سک وڄائي واٽ ٿيا.
نواب جي پڪڙڻ واسطي انگريزن ٻارنهن ٻيڙيون گنگا ۾ هيڏانهن هوڏانهن هلائڻ شروع ڪري ڏنيون هيون. اهو حال ڏسي، دائيءَ بهار کي چيو ته ٻچا ٻيڙيون لامارا ڏيئي رهيون آهن ان ڪري هتان هڪدم روانا ٿيو. هاڻي هتي ترسڻ ٺيڪ نه ٿيندو هلي ڪٿي پاڻ کي پوشيده ڪريو.
بهار،: اما منهن جو پيءُ جيڏانهن ويو آهي مان به اوڏانهن وڃڻ گھران ٿو.
دائي :، ٻچا ڊپ نه ڪر ! تنهن جو پيءُ جيئرو آهي. پوءِ تون ڇو ناحق انگريزن جي هٿ ۾ پاڻ کي ڦاسائڻ گھرين ٿو ؟ جي تو پاڻ کي انگريزن جي هٿ ۾ هئڻ چڱو ٿي سمجھيو ته پوءِ اتان ڀڄي وري ڇو آئين ؟ دائيءَ جي چانڪ تي بهار کي هوش آيو ۽ هن گل ۽ دائيءَ کي وٺي هڪڙي ڪنگال ڳوٺاڻي ڪڙميءَ جي جھوپڙيءَ ۾ وڃي ديرو دمايو. ان غريب ڳوٺاڻي گل ۽ بهار کي نه سڃاتو پر هنن کي ڪنهن شاهوڪار جا ٻار سمجھي انعام جي لالچ تي پنهنجي حال سارو سندن خدمت ڪرڻ لڳو. پوءِ جڏهين دائيءَ کان سڄو سماچار پيس تڏهين ته پاڻ کي خوش نصيب سمجھي بهار بهار ٿيڻ لڳو ۽ دل وَ جان سان خدمتون ڪرڻ لڳو.
الله اڪبر يا ته جنهن گل ۽ بهار کي مخملي سيج تي به سک ننڊ نه ايندي هئي يا ته اڄ هڪ غريباڻي ڪکن جي جھوپڙيءَ ۾ ڀڳل ٽٽل کٽولڙيءَ تي سمهڻو پين ۽ جن کي شاهاڻا کاڌا به ليکي ۾ ڪين هئا، انهن کي اڄ ڪچي ڦڪي جوئر يا ٻاجھر جي روٽي کائي صبر ڪرڻو پيو.
پر ۾ پڇيائون عشق جي اسباب کي دوران هن درد جو ڏاڍو ڏسيائون
، آخر والعصر جو آئين اتائون تنها پوءِ سڪان ٿي سلام کي ( شاھ )
اي بي پرواهه قادر مطلق تنهن جي قدرت تان قربان وڃان تون جيڪي گھرين سو ڪرين ٿو. جنهن کي وڻيئي تنهن کي عزت ڏئين ٿو ۽ جنهن کي چاهين تنهن کي دولت ڏئين تون هر شيءِ تي وسوارو آهين.
پريان سندي پار جي ، مڙيئي مٺائي
ڪانهي ڪڙائي چکين جي چيت ڪري ( شاھ )
سمهڻ وقت گل پنهنجي بانسري وڃائي ڏکويل آواز ۾ هي غزل ڳائڻ لڳي :
منهن جو بابو اڃا نه موٽيو
ڪهڙي روڪ اندر وڇي روڪيو.
ويو جاڻ و حشم ۽ حڪومت
وڌي ماڻهن آهه خصوصيت
اڄ پنهن جو پاڻ نه موکيو
ڪهڙي روڪ..............
ڪيو ملڪ تي قبضو ڌارين
ڪڍيو بلبل کي باغ مان ڪانگن
جن ٻج غداريءَ جو پوکيو
ڪهڙي روڪ........
منهن جي مانيءَ جو ٽائيم آهي
هتي گڏجي کير کارائي
مون کي قسمت آهي روليو
ڪهڙي روڪ............
هت سا نه آهن سرتيون
سڀ سرتيون رب کي پرتيون
هلي پنهن جي پنهل کي ڳوليو
ڪهڙي روڪ...........
اڄ وس کان بيوس ٿياسون
ڌارين جي پناري پياسون
اهڙو اونڌو نصيب ڇو ٿيو ؟
ڪهڙي روڪ ..............
“ گل ” هيءَ اميد رکي ٿي
۽ عرض خدا کي ڪري ٿي
اچي بابو سلامت موٽيو
ڪهڙي روڪ.........
اهو غزل هر هر ڳائي نه رڳو پاڻ زار زار روئڻ لڳي پر بهار، دائيءَ ۽ ڪڙميءَ کي به روئاڙيائين آخر غريب پير مرد جي سمجھائڻ تي ڪجھه کائي سمهي پيا. ڪڙميءَ کي يڪدم ننڊ کڻي ويئي پر هنن غمزدن کي ننڊ ڪانه آئي. نيٺ دل وندرائڻ لاءِ بهار، گل کي چيو ته ڪو نغمو ٻڌاءِ ته دل کي اطمينان اچي گل وري هيءُ غزل ڳائڻ شروع ڪري ڏنو .
باغ دنيا ۾ ڪڏهين تنهن جو هو آشيانو بلبل
هر بشر جي دل تي هو سندءِ فسانو بلبل.
هڪ گل کان ٻئي گل ڏي اچڻ تنهنجو هو عجب
هڪ ٽاري ڇڏي ٻيءَ تي ڪيئي آشيانو بلبل.
گل کلي اڄ به ٿيا تيار اٿئي وارو
درد سان چئي ڪو نغمو يا ترانو بلبل.
ڇا هيو ۽ ڇا ٿيو ؟ آيو انقلاب عظيم
ڦرندو رهي ٿو ان طرح سان زمانو بلبل.
گلزار ۾ اڄ پير پائڻ جي نه اجازت آهه
آشيانو ڦري ٿيو سندءِ بوم خانو بلبل
صياد جي پڃري ۾ رهڻ تنهن جو اڄ ٿيو
حوالي ٿيو ڌارين جي تنهن جو آبدانو بلبل
گلچين ٿيو خوش جنهن کي اڳ تو ٿي روڪيو
پڃري ۾ قصو تنهن جو ٿيو پرانو بلبل
پڃري مان ڪڍي توکي وجھي چيلهه ۾ ڌاڳو
مالڪ اڄ تنهن جو ٿيو هڪ بيگانو بلبل
حلوو جي ڏين هت يا کڻي شربت پيارين
وڌ ملڪ سندو آزاديءَ ۾ هڪ داڻو بلبل
برباد ڪري شال خدا صياد و قفص کي
آباد رهي تنهن جو مگر ميخانو بلبل
پن گل جا ڪري هٿ ۽ بنائي ڪاغذ
لک ان تي “سپاهي ” تون هيءُ فسانو بلبل.
راڳ ۽ ٻين جي آواز تي پوڙهو به ننڊ مان جاڳي پيو پر روئڻ ۽ رعب کان ڪجھه به ڪڇي پڇي نه سگھيو.