11
الاهي ڪهان جائي بلبل غريب
جنهن رات بهار ڪلائيو جي گولي لڳڻ سان پنهنجي جان ڏني. ان رات گل ۽ بهار نواب کان موڪلائي هن پار جھوپڙيءَ ۾ وڃڻ واسطي پاڻ کي اوندهه جي سياهه چادر ۾ لڪائي وڃي رهيا هئا. ان ڏينهن دائي جھوپڙيءَ ۾ ترسي پيئي هئي. ان ڪري نواب ٻنهي جگر جي ٽڪرن کي ٻيڙيءَ تائين اماڻڻ لاءِ سندس اڳيان هلي رهيو هو. پهريون آواز جو ڪلائيو ٻڌو هو سو مير قاسم جي ئي قدمن جو هو. ان جي پٺيان ئي بهار شينهن جي کل ڍڪي پئي ويو. اوچتو سندس دشمن وڄ جي چمڪي سان ڪلائيو کي شينهن جي شڪل ڏيکاري ۽ هن به ڊپ ۾ اچي بندوق ڇوڙي ڏني. پڪي نشان باز ڪلائيو جي گولي هوا ۾ لهرون اٿاريندي بهار جي ڇاتيءَ کي ٽنگ ڪري ٻئي پاسي نڪري ويئي.
هي ڏسي مير قاسم پڪڙجڻ جي ڊپ کان بيهوش گل کي ( جا گوليءَ جي آواز ۽ بهار جي ڪرڻ سان گڏ بيهوش ٿي ڌرتيءَ تي ڪري پيئي هئي ) کڻي سرنگھه ڏي هليو ويو. انهي ڪري جڏهين ڪلائيو اتي بيٺو ته بهار کان سواءِ ٻئي ڪنهن کي نه ڏٺائين.
ٻئي ڏينهن بهار جي مرڻ ڪري شهر ۾ ڏاڍو هل ۽ گوڙ پکڙ جي ويو، ڪي چوڻ لا ته هي فرشتو آهي ڇاڪاڻ ته ههڙا خوبصورت انسان نه، بلڪ ملائڪ ٿيندا آهن. پر پوءِ ڪن سڃاتي چيو ته “ هي نواب جو پٽ آهي ” ۽ هن جي پوشاڪ مان به سڀني کيس مسلمان سمجھيو ان ڪري کيس دفن ڪرڻ لاءِ مسلمانن جي حوالي ڪيو ويو.
ان ڏينهن دفن جي وقت کان وٺي شام تائين برابر توبون ڇٽنديون رهيون ۽ ماتمي بئنڊ وڄندي رهي. سڄي فوج افسوس جي پوشاڪ پهري بهار جي قبر تي آنسن جي گلن جو مينهن وسائيندي رهي.
هي آنسن جي گلن جا هار ٺاهي
منجان معصوم ڏي سهرا بنائي.
ڪلائيو به هن معصوم شهزادي جي موت جو گناهه جي گردن تان لاهڻ لاءِ پنهن جي خانگي ملڪيت مان رپيا ڪڍي فقيرن کي کاڌو، ڪپڙا ۽ روڪڙا خيرات طور ڏنا ۽ اها شينهن جي کل بهار جي قبر مٿان پڙ ڪري وڌي ويئي.سچ آهي ته :
شير جي هڪ ڏينهن جي زندگي
گدڙ جي سو ساله زندگيءَ کان بهتر آهي.