13
موٽي ماڳ نه آئيا ماءُ ساموونڊي سي
کارو تني کي جڪس وه وري وئو ( شاھ )
اها ڇوڪري هن ننڍڙي ناول جي هيروئن “ گل ” هئي جھڙيءَ طرح ڪن ماڻهن بهار کي سڃاڻي چيو هو ته هيءُ نوابزادو اهي. تهڙيءَ طرح ڪن گل کي به سڃاڻي چيو ته هيءَ نوابزادي آهي. ٻنهي جي هڪجھڙي شڪل ڏسي ڪلائيو توڙي ٻين سڀني به انهيءَ ڳالهه تي ويساه ڪيو.
ڪلائيو هيءُ به دل ۾ سمجھيو ته مير قاسم به ضرور هتي ڪٿي لڪل آهي. هيترو وقت جيئرو رهي نه سگھندو.آخر ٿيو به ائين هن ويچاري جو به پنهنجي معصوم ۽ سندر ٻالڪن جي غم ۾ اوچتو خاتمو ٿي پيو.
اسان مٿي لکيو آهي ( باب 12 ۾ ) ته مير قاسم بيهوش ٿيل گل کي کڻي سرنگھه ڏي هليو ويو.سا ڳچ وقت کان پوءِ هوش ۾ آئي، مستانن وانگر بهار بابت سوالن پٺيان سوال پڇڻ لڳي.ان وقت مير قاسم جي جيڪا حالت ٿي هوندي سا سڀڪو پنهن جي دل تي هٿ رکي معلوم ڪري سگھي ٿو. پنهن جي پٽ جي غم ۾ چريو ٿي پيو ۽ گل کي اتي ڇڏي ڪنهن طرف نڪري هليو ويو. ۽ اڄ تائين ڪنهن به هن جهان ۾ وري ڪونه ڏٺو. شايد هن ههڙي سخت ۽ افسوسناڪ چوٽ لڳڻ سبب بيوس ٿي پنهن جي جان جو پاڻيهي فيصلو ڪري ڇڏيو هجي والله اعلم بالصواب
سڪندر رهيو نه زمين تي نه سام هت رهيو
مردن جو هن جهان ۾ فقط نام هت رهيو