15
تنين سندا پويان سيهي لهن نه سار
ڪٽين ڪٽ لهار هاڻي انين ڀيڻيين (شاھ )
هي سڀ ٿي گذريو پر وري ڪنهن به ماڻهوءَ مير قاسم جي صورت به ڪانه ڏٺي، گل ۽ بهار جي ههڙي دردناڪ قضئي کان پوءِ وري به آڌيءَ رات جو قبرستان جي طرف کان بين ۽ تان جو مڌر آواز قلعي وارن کي برابر ٻڌڻ ۾ ايندو رهيو. جنهن ويتر سڀني کي ڏڪائي ڇڏيو. ڪلائيو ڏي ڪلڪتي ۾ لکيو ويو اهو آيو پر ڪيتري کوجنا بعد به خبر نه پئجي سگھي ته آخر اهو آواز ڪٿان ٿو اچي.
اهڙي طرح مير قاسم جو سڄو گھر، وطن تان قربان ٿي راهه – عد م روانو ٿيو ۽ هندستانين جي حق ۾ جا غلامي لکيل هئي،سا نيٺ ئي ۽ آهسته آهسته انگريزن ساري هندستان تي قابض ٿي ويا.
چوندا آهن ته “ هٿان ڪئيءَ جو نه ويڄ نڪو طبيب ” جيڪڏهن گورگان وطن سان غداري ڪري انگريزن جو طرف نه وٺي ها ته نڪي هندستان کي هي ڏينهن ڏسڻا پون ها. ۽ نڪي مير قاسم ۽ سندس ٻه معصوم گل ائين ڌارين هٿان بي گناهه برباد ٿين ها پر ڪري هڪڙو ڀرين هزار سو سچ آهي
“ جعفر از بنگال و قاسم از دکن
ننگ دين ننگ اسلام و ننگه وطن
وري به شڪر آهي جو اڄ اسان کي انهن معصوم هستين جي خون جي محابي پاڪستان نصيب ٿيو ۽ اهو انگريز جو بورچيءَ مان بادشاھ بنيو ويٺو هو...نيٺ ٽپڙ گول ڪري وڃي لنڊن کان نڪتو.
ان ڪري اسان کي گھرجي ته اهو پاڪستان ( جنهن جي ٻج کي معصومن جي خون جو پاڻي ڏنل آهي ) دائم ۽ قائم رکڻ لاءِ هر قرباني ڪرڻ لاءِ تيار رهون ۽ ڪوشش ڪري اسين سڀئي پاڪستاني سچ پچ پاڪ بنجي وڃون.
ڪنهن شاعر سچ چيو آهي ته :
خون مسلم جو نه وڃڻو آهه هرگز رائگان
فتح نصرت جو ٿي ڏئي پيغام هر هڪ ڪربلا
پاڪستان زنده باد والسلام
شب گريزان هو گي آخر جلوه خورشيد سي
يهي چمن معمور هوگا نغمئه توحيد سي
تازه خواهي داشتن گر داغهائي سينه را
بار ميخوان دمدم اين قصئه پارينه را
ختم شد