ڊاڪٽر علامه محمد اقبال ؒ
[/b](9 نومبر 1877ع کان 21 اپريل 1938).
شيخ نور محمد جي گهر سيالڪوٽ ۾ پيدا ٿيو. والده جو نالو امام بي بي هئس. 1930ع ۾ الله آباد ۾ تصور پاڪستان جو خاڪو پيش ڪيو. قائداعظم سان هن جي خطو ڪتابت رهي ڪيترن ڪتابن جو خالق هيو آخري آرام گاهه لاهور ۾ بادشاهي مسجد جي احاطي ۾ آهي.
شاعر سياستدان ۽ فلاسافر، شاعري ۾ نئي روح ڦوڪيائين ۽ انڊيا جي مسلمانن ۾ سياسي شعور کي روشناس ڪرايائين تصنيفون، بانگ درا، بال جبرئيل، ضرب کليم، جاويد نامه، زبور خودي، پيام مشرق، ارمغان حجاز ۽ اسراري خودي آهن.
[b]ڊاڪٽر علامه محمد اقبال ؒ
[/b]
• جڏهن شاعر جي اک کليل هوندي آهي ته دنيا جي بند هوندي آهي. جڏهن شاعر اکيون هميشه لاءِ بند ڪندو آهي ته دنيا جون اکيون کلي وينديون آهن.
• قومون فڪر کان محروم ٿي تباهه ٿي وينديون آهن.
• عاشق تي موت حرام آهي.
• جيڪو مسئلو انسان حل نه ڪري سگهي ان کي قدرت ڪندي آهي.
• مصيبت جي طرح گمراهي به اڪيلي ناهي ايندي.
• هر ماڻهون جي طبيعت آسمان سان ملندي آهي ۽ زبان زمين سان.
• تجربي مان ثابت ٿيو آهي ته ماڻهو اخلاق ۽ ديانت جا وڏا دشمن آهن.
• معيشت جو فڪر روح جو قاتل آهي.
• دين جي حقيقت اها آهي ته انسان ڪوڙ ۽ حرام خوري کان پرهيز ڪري ۽ هر حال ۾ الله پاڪ جي رضا تي راضي رهي.
• زندگي ٻين کان قرض ناهي وٺي سگهندي، ان کي پاڻ پنهنجي روح جي اندر روشن ڪرڻ جي ضرورت آهي.
• زندگي موت جي شروعات آهي ۽ موت زندگي جو آغاز
• جيڪڏهن انسان ٿيڻ چاهيو ٿا ته انسانيت جو احترام ڪريو.