بيت
سرهي هير وطن جي، ڇاتيءَ سان لاتي،
اديون، دل آتي، ”ڌرتي _ ڌرتي“ پئي ڪري.!
*
سِر کان مِٺو هو گھڻو، هُن کان مِٺي هُوءَ،
اها منهنجي گھڻ_گُڻي، جيڏيون جاني جُوءِ،
کيتن ۾ خوشبوءِ، ڀينر، باغ بهشت جي!
*
مَهڪي ماروءَ کان گھڻو، ماروءَ مُهراڻو،
ٽهڪن ٻئي ٽهڪي پوي، ٿاڻو ۽ ٽاڻو،
ماروءَ جو ماڻو، سُهڻو ملڪ ملير سان.
*
مارُو ۽ ملير ٿيا، لازم ۽ ملزم،
مُٺي مون وانگر نه ٿئي، ملڪ ۾ مظلوم!
مِٽن کان محروم، ڪوٽن ۾ ڪُوڪون ڪريان.
*
ڪارونجھر تنهنجا پٿر، ڪل ئي ”ڪوھ _ نور“،
جهڙا تارا جرڪڻا، اهڙو ٻيلي ٻُور،
سُڪو ڍنگر پُور، اَمل ملڪ ملير جو.
*
سونا کائر کيٽ، ريتي موتي قيمتي،
کاڻيون کوڙ خزانا، پَلن پائر پيٽ،
سانوڻ، سياري، چيٽ، مونکي سوچون ماڳ جون.
*
برسيو ٿر بهشت ٿئي، نه ته بَرَ جو آهي بَرُ،
وٺو وطن ناهه پر، ڀٽون آهن ڀرُ،
عمر، آجو ترُ، ساريو، لڇان سنگھرين.
*
وطن مٿان وَسُ، مِٽن باغ بهاريون،
جهڙا گل گلاب جا: گھر، تڙ، ماڻهو، گَسَ،
خوشيون خوشبويون نيون سوچون، رمزون، رسَ،
تَسن مٿان تَسَ، کنڊون، کير، مبارڪون.
*
مارُو منجھه مليرَ، مِلن آجا مُنڌ سان،
ماڻيان موجون محبتون، ونڊيان کنڊون کيرَ،
ويتر خير خوشيءَ ۾، وڌي سِڪ سريرَ،
اديون پوءِ اُڪيرَ، هوندي جوت جيئڻ جِي!
*
اڃا عمر _ ماروي، اڃا ڪٽر _ ڪوٽ،
اڃا اَمُر اوٽ، مارُن ۾ ماها پون.
*
اڃا عمر_ماروي، اڃا قبر_ڪوٽ،
قلعي لڇن ڪامڻيون، گھٽيءَ ڪُسن گھوٽ،
مارُن وٽان موٽ، آمر ملندءِ موت جِي!
*
اڃا انڌ اُهي، اڃا هاڃا هيترا،
پيو ٿو ماڳ ملير کي، ڏاڍو روز ڏهي،
ڪينسر ڪير ڪُهي، ڪينسر ڪُٺا ڪيترا.!
*
اڃا عمر_مارئي، اڃا ڪڙا ڪوٽ،
ڇني، موري، ڇاڇري، ٻاٻاڻا ٻرڙوٽ،
چيخون ڪندءَ چوٽ، واڪا ڪرندءِ وڄَ ٿي.
*
بهاريون بي ڪئينت، ڀينر، منهنجي ڀونءِ تي،
جوتون، اوتون، جيوتون، خوشين ڀريا کيت،
نهرون ماکيءَ کيرَ جون، حورون سُونهن سميت،
سرتيون جي نه سچيت، سي ئي دوزخ دُونهن ۾.
*
وسيون جوڙ وڳر سان، مارن ساڻ ملير،
سائر_سير پکي کنڀن، ڳنڍين ساڻ ڳنڍير،
سمجھان ساھ_سرير، تڪيان ٻي تشبيھه ڇا؟
*
ڄارين پاس ڄمن، نوان تازا نُور ڪي!
ايندي شَم شعور، هي رهزن سُور رَمن،
چارا، چيٽ، چمن، ڏيئن ڏيھه مبارڪون.
*
واسيا ڪي ته وطن؛ آزاديءَ جي واس سان،
واڌايون ڪِرڻا کنيو، ورڇيندا به ورتن،
بنا جوت جتن، ڀينر، سوڀ نه سوجھرو.!
*
رنگيا انگ رچن، نئينءَ صديءَ نُور سين:
ڀيلا ڀونءِ ڀڃي ته پوءِ، ڀلا رنگ رچن،
مارُو پاڻَ مچن، موجُون ڄاڻ متيون اِجھو.!
*
جتي جھومن جھنگَ، اتي مارن مارڪا،
ڪڻڪون، جوئر، ٻاجھريون، ساريون سونا سنگ،
ڪلهن تيز ڪهاڙيون، چپن ٻُرن چَنگَ،
تنهنجا گھيرا تنگ، منهنجا ويڙها ويڪرا.
*
جتي آجو آجڪو، جتي آجو ٿر،
عمر توکي مون چيو، اتي منهنجو گھر،
منهنجو جيءُ ۽ مَرُ، جَڙيو ملڪَ مليرَ سان.
*
بکي جتي باکَ، ريڙهي شال شفق جي،
اُڀرندو اُسريو کڻي، سوجھري جي ساک،
عطر، عنبر آک، سُرهي هيرَ صُبوح جِي.
*
موتي ونڊي ماڪَ، ڍڪيءَ ويلي ڍَٽَ تي،
جھجھيون ٽڪن جيڏيون، ٻهڪن ٿر جا ٿاڪَ،
حُسن، هُڳاءُ، هاڪَ، ملڪان مُلڪ ملير جي!
*
ڀٽان هٽي ٻاٽ، اُڀان ٽِمي ماٽَ،
اُفق وٽان اُڀَ تي، ڳاڙها شفق ڳاٽ،
عُمرَ، انهيءَ مهل تي، وانگي ووڙِن واٽ،
چارن جا چِمڪاٽ، ڪاهي پوندءِ ڪوٽ ۾!
*
هئڻ تنهنج ومارئي، هينئر هِتي هيءُ،
توڏي تَڪي ڪينَڪي، سڏي وڏي ويءُ،
ٿَرَ جي گھورِي ٿيءُ، اِتان جُوھهِ جهان ڏي!
*
مارُن تي مارا، ڪري ڪوهه ڪندين تون؟
ڪارونجھر کي ڇا ڪندا، وڄون وسڪارا!؟
ڪئين ڪوڏارا ، سارو ٿَر پٽي سگھن.
*
گھوگھائين ٿو گھِٽ، وِجھي جنڊا واتَ تي،
اجھو موڳي ماٺ مان، اُٿيا منهنجا مِٽَ،
پکن واري پِٽَ، ڪيري ويندءِ ڪُنگرا!
*
مارئي مَنُ ملير، سَرڇو، سُلڇڻو گھڻو،
آمر اندر ميرُ، هوڏي ، مَدو، هِيسڻو.
*
مارُو ميرَ اَميرَ، پاڻهي پاڻ فقير ٿيا،
سگھا، سياڻا ٿي پيا، الائي ڪيئن اَسِير،
اچي ٿيا ”استاد“ چئي، هاڻي هيئن حقير،
تڻِيل هاٺيون تِيرَ، نِوِڙي نوڙي ٿي وَيون.
.