بيت
هُڄين دائيءَ هٿ ۾، ڦوڪيندي ڦٿڪين،
ساميءَ ۾ سٿجين، ٿر جي ٿڃ نه پي سگھين!
*
ٿوهر ٿڃ ٿَيئي، لولي لُنڊي ڏئي وڃئي،
جھاڙي جھولي ۾ وجھئي، جھولو ڏنڀ ڏَيئي،
پِيئڻ ساهه پيَئي، بُجن کان ته بچي پوين!
*
پائر پاراتو، ڏنو ڏيهه ڏڦيڙ کي،
لُلو انڌو جي ڄمين، ٻوڙو ۽ ٻاتو،
ايڏو ٿر آتو، ڪوڙهيا ڪين ڪري سگھين!
*
ٿر جي پيتئي ٿڃ، لڄ لٽايئي لوءِ جي،
ڪُتن جيئڻ ڪيترو، ڇِتا مرڻ مڃ،
وطنَ ويري وڃ، ڏهر جاءِ نه ڏين تو!
*
وطن ودروهي، ڀونءِ نه بخشي ٿڃ تو،
محلاتي تنهنجي مِٽي، ڳوٺن ڪيئن ڳوهي؟
ڏيهين جا ڏوهي، پادر تولئه پنڌ ۾.
*
ويڙهي ودروهي، ڪهڙي ڪڙم منجھان تون،
چغلي تو چونئرن مٿان، ڇسا کنئي ڇوهي؟
تنهنجي ٺِش ٺوهي، هاڻي ڊربي ڍٽ ۾.
*
ڦوڳ نه تون پر ڦوڳ ڪڄهر ڪنهن به نه ڪم جو،
جهڙو ڀنگي روڳ، اڇلي ڍارن ڍير تي.
*
ڦڳڻ ڄايا ڦوڳ، پاري پوهه سٽي وڌين،
سين ساڙ، دلين دغا، رڳين لڳئه روڳ،
چوڻي چغليءَ کان جڏا، جِيوَن ڏين ها جوڳ،
ڀيلا تولئه ڀوڳ، ساڀيان سيم سڙي وئي.
*
ٿرين جا ٿوڪا، ٻوگھا ڦوڳ ٻڌي ڇڏ،
جيئري تنهنجا جابجا، حرامي هوڪا،
ڪُٺي بعد قبر ۾، ٺوڪندءِ ڪوڪا،
سو سمجھو تو ڪا، خاصي کيپ کٽي آ.
*
ٻيڻ وٺي ٻوٻا، سڙيا، سيڻ مٽي وئين،
نرجا سٺئي نڪ تي، گارين جا گھوٻا،
هرجا هُل هوٻا، ڦٽڪارون ڦوڳن مٿان.
*
ڀاڙيا، تنهنجا ڀاءَ، تهبارون تاريخ ۾،
چنو، جئچو، جعفرو، نائون نگراناءَ،
بري بانس بُرن جي، وڍَ، وکير نه واءَ،
اڳتي لاءِ اُپاءَ، ڪنهنکي ڪوڙهه لڳي نه جيئن.
*
نالي ناهه ميار، ساڳيو نام سُٺو، مُٺو،
جعفرڪي طيار ڪي، ترڪڻ لاءِ تيار،
صادق ڪي سچّار ڪي، ڪوڙا ديس غدار،
هرڪو پنهنجا هار، پائي پيار ڌڪار جا.
*
انڌا ايڏو انڌ، پائر، پاپي ڀيل ۾،
ڪارونجھر جو ڪنڌ، ڪڙائين پيو ڪوٽ ۾.
*
ڦوڳ نسورو ڦوڳ ٿي، گيدي ڪيئه گندَ،
ڦسا تنهنجا ڦند، ساريءَ سنڌ لَکي ورتا.
*
نالا محض نشان، اصل ۾ اعمال،
نه سڀ ”ڪالو“ ڪارڙا، نه سڀ ”لالا“ لال،
جنهن جا قال ۽ حال، ڀلا ڍول ڀلو سو.
*
او بي ننگا باڪا! ليڪا سڀ لنگھي چڪين،
ڪوٽ ڪيئه آقا، ڇپر مِٽ ڇني ڇڏيئي.
*
قهر ڪري باڪُو، ڪڍيئي ڳالهه قهار سان،
تڙپايئه ٿرپارڪر، مڇرايئه تاڪُو،
هو جيڪو حاڪُو، راڄن ساڻ رڏيون ڪري.
*
تو جو کيڏيو کيل، ان جي آڳ اڳيان اٿئي،
واري ڪڻيون لعنتون، وڻن جيڏو ويل،
تولئه تئو، تيل، چنئري چنئري رکيو.
*
........ چغلخور، خبر کر کڻي وئين،
سوئر، لچّ، لغور، لاتئه ٽڪو لوءِ کي.
*
او جوءِ جا جوڻِتَ، ڪٿي شرم، حيا ڪٺئي،
ناڻو، نر، مادي ڪري، دئوس ڪيئه دولت،
صدين جي عزت، لمحي ۾ لوڙهي ڇڏيئي.
*
او جواءِ جا جوڻت، ڄاڙي ڄڀ ڄري وڃئي،
ڀاڙيو ۽ ڀڙوت، ٻئي ٻيلهه ٻري ويا.
**