تاتِن جيڪي تخت طمعان
تاتِن جيڪي تخت طمعان،
مان نه انهن مان جيجل ماءَ!
آءٌ نه انهن مان آيل ماءَ !
خاص خلاصي ڀل ته نه ڀاسان،
عام عوامي ڀانءَ، امان،
مان نه انهن مان جيجل ماءُ!
ٻَنڌڻ ٻڌندي ٻول ٻجھي ويا،
ٻول ٻوليان ٻي ته نه مان،
مان نه انهن مان جيجل ماءُ!
باغن، محلن، پهرن هوندي،
ٿر ۾ ساري رات رمان،
مان نه انهن مان جيجل ماءُ!
دم دم دل بيچين پڪاري،
ڇم ڇم برسن نِير ڇمان ،
مان نه انهن مان جيجل ماءُ!
مارُن ڪارڻ موت، حياتي،
ڄڻ ته مري ٿي روز ڄمان،
مان نه انهن مان جيجل ماءُ!
آءٌ آگم ”استاد“ اهو جو،
ٿر ري ڪاٿي ڪين ٿمان،
مان نه انهن مان جيجل ماءُ!
**