خوابن جو چور
گونگي جتوئيءَ جي سيٽيءَ مان نڪرندڙ آواز جي ڳالهه به ساڳي هئي. جتوئي هيو ته گونگو، پر سندس سيٽي ڳالهائيندي هئي. سيٽيءَ مان آواز نڪرندو هيو، اهو چور پويان ڀڄندو هيو ۽ کيس پڪڙي ٻانهن ۾ جڪڙيندو هيو.
گونگو جتوئي چوڪيدار هيو. رات جي اوندهه ۾ اسٽيل جي سيٽي وڄائيندڙ نيري ورديءَ وارو چوڪيدار، جنهن جي ڪلهي ۾ لڙڪندڙ رپيٽر ائين هيو، جيئن لاش، جنهن جي سيني ۾ ست گوليون لڳل هجن.
ان رات بجلي بند هئي ۽ يوسف جي ڪمري جا در، دريون کليل هيا. بجلي بند نه هوندي هئي ته اي سيءَ ۾ ڪمرو ايئن ٻوٽيل هوندو هيو جيئن ڪنول، جنهن ۾ يوسف ڀنور جيان قيد هوندو هيو. کيس ڪمري ۾ ننڊ نه آئي ۽ اها رات ڪوٺي تي گذارڻي پئي. سمهي مٿي ڏسي، رات کي چنڊ تي سڄاتائين، اها چوڏهينءَ جي رات نه هئي. چوڏهينءَ کانسواءِ به چنڊ چمڪندو آهي. چنڊ کٻي پاسي کان کاڌل هيو. هن ڏٺو اتي ڏندن جا نشان هيا ۽ وٿين ۾ رات ڀريل هئي. سوچيائين چنڊ جي پٺ ڪنهن ڏٺي آهي جتي وار لڙڪن ٿا.
يوسف ڪوٺي تي سمهيو ته کيس واءُ ورائي وئي، جيئن هن کي پنهنجو ڪرڻ چاهيندي هجي. هوا لڳندي آهي ۽ چنڊ به لڳندو آهي. هوا لڳندي آهي ته ڪپڙا اڏامندا آهن، چنڊ لڳندو آهي ڄڻ فرخندا جو چهرو!
فرخندا، يوسف جي محبوبا، جنهن جا چپ اوندهه ۾ ڀريل چانڊڪيءَ جيان رسيل هيا. ان جي وارن ۾ سج لڪيل هيو ۽ ڳل پڄرندڙ ٽانڊا، جن تي چپ پري کان هٿ سيڪي سگهندا آهن. يوسف، فرخندا جي عشق ۾ ڦاٿل هيو ۽ ڪيترين راتين کان سمهي نه سگهيو هيو. هن عشق ڪيو هيو پر لاحاصل، کيس خبر هئي ته حاصلات لاءِ عشق نه ڪبو آهي. عشق اهڙو سرور آهي جنهن جي انتها تي ماڻهو دانهن ڪري ٿو. ننڊ جو نه اچڻ ننڊ جو ذاتي مسئلو آهي. دنيا جي هرشيءِ بيوفا آهي ته پوءِ ننڊ جو ڪهڙو ڏوهه؟ ننڊ تڏهن ايندي آهي جڏهن ننڊ کي ضرورت محسوس ٿيندي آهي. ڪڏهن ائين به ٿيندو آهي جو خوابن ۾ ننڊ جو انتظار ڪبو آهي.
ان رات کيس ننڊ جون گوريون کائڻيون پيون ۽ هر هوا جي جهوٽي سان گڏ ننڊ پاڻ سان گڏ کنيون پئي وئي. هوا، چنڊ، ستارا ۽ ترندڙ ناسي جهڙ سڀ ائين هيا جيئن فرخندا جي چهري ۾ آسمان ٺهيل هجي. ان رات کيس فرخندا ڏاڍي ياد آئي. هن چاهيو ڪنهن چور جيان خوابن ۾ وڃي فرخندا کي چوري ڪري سگهي. ذرو ذرو، عضوو عضوو. لاحاصل فرخندا، جنهن کي هو جاڳ ۾ پنهنجو نه ڪري سگهيو. هن ان کي حاصل ڪرڻ لاءِ ان رات جو انتخاب ڪيو. گورين جو اثر هن ۾ ڪرنگهي کان شروع ٿي، لهرن جي صورت ۾ دماغ تي چڙهندو پئي ويو. هن خواب ۾ ان جي چپن کي چمڻ کان اڳ چپن کي ياد ڪيو. ان جا چپ گلاب جي پتين جهڙا هيا. هن گلابن ۾ سدائين فرخندا جي مهڪ محسوس ڪئي هئي.
هن خماريل اکيون کڻي چنڊ کي ڏٺو،کٻي پاسي کان کاڌل ڏسي سندس اکيون درد کان بند ٿي ويون. نامڪمل چنڊ فرخندا جي مڪمل چهري جي تصور کي بگاڙي رهيو هيو. ننڊ به عجيب جانور آهي، اکين کولڻ جي کڙڪي تي ڇرڪي ڀڄي وڃي ٿو.
هن گيرٺ کائيندي ياد ڪيو، هڪ دفعي فرخندا جي انتظار ۾ کيس پريان ايندو ڏسي سندس دل جي ڌڙڪن جو آواز ايڏو ته وڌي ويو جو محسوس ڪيائين، دنيا جاڳي پوندي، دنيا جيڪا هن جي ۽ فرخندا جي پيار جي دشمن هئي. هن موت جي دعا گهري جيئن دل خاموش ٿي وڃي، هن جي زندگي اهم نه هئي. اهم فرخندا جو اچڻ هُيو. کيس ننڊ جو جھوٽو اچي ويو ـــ هن خواب ۾ ڏٺو. فرخندا جي اڀريل ڇاتين کي هٿن سان چيري ڇڏيو. ان کان اڳ جو هو دل چوري ڪري، ٻاهر گهٽيءَ ۾ گونگي جتوئيءَ اسٽيل جي سيٽيءَ ۾ ڦوڪ ڏني. سيٽيءَ جي آواز تي هن جون اکيون کلي ويون ۽ هو فرخندا جي دل چوري ڪري نه سگهيو. هن گونگي جتوئيءَ کي بدشد ڳالهايو.
“گونگا ٻه منٽ صبر ڪرين ها. اهي ٻه منٽ منهنجي پوري حياتيءَ تي حاوي هجن ها.”
گونگو جتوئي ڄڻ خدائي چوڪيدار هيو. اتي ڪڏهن ڪا چوري نه ٿي. هن جي سيٽيءَ جو آواز ڪتي جيان گهٽين ۾ ڊڪندو هيو. گونگو سيٽي پاڻ نه وڄائيندو هيو پر سيٽي گونگي جي چپن وٽ اچي ڄڻ پاڻ وڄندي هئي. يوسف فرخندا جي دل چورائي نه سگهيو. لاحاصل فرخندا جنهن کي هن خوابن ۾ وڃي ذور ذرو چوري ڪرڻ پئي چاهيو.
ننڊ جي گيرٺن ۾ هن فرخندا جون اکيون ياد ڪيو. انهن ۾ مڌ اوتيل هيو. سندس من سرور سان ڀرجي ويو. فرخندا جون اکيون سپنن جي سپين ۾ پيل موتي هيا. هو جاڳ ۾ موتين جو مالڪ ٿي نه سگهيو. هن خواب ۾ وڃي اهي چورائڻ چاهيا. هو انهن نيڻن جي تصور ۾ واءُ سان گڏ واءُ ٿي ويو. ننڊ کان هن جون اکيون بند ٿي ويون، مٿان چمڪندڙ ستارن جون ليڪون موٽ کائي ويون ۽ چنڊ جهڙ ۾ ائين ترڻ لڳو جيئن اکيون چڳيندڙ ٻگهه!
هن فرخندا جي نيڻن جا موتي ڳولهيا. ان کان اڳ جو اهي چوري ڪري، هيٺ گهٽيءَ ۾ گونگي جتوئيءَ جي سيٽي وڳي ۽ هو جاڳي پيو. فرخندا جا نيڻ چوري ڪري نه سگهيو. گونگي جتوئيءَ جي سيٽي هن کي ان ڪنڍيءَ جيان محسوس ٿي جنهن ۾ خواب ۾ ترندي مڇيءَ جيان ڦاسي پيو هجي. هن کي نڙيءَ ۾ ڪا شيءِ ڦاٿل محسوس ٿي. اهي لفظ هيا جيڪي گونگي جتوئيءَ کي گهٽ وڌ ڳالهائڻ جو انتظار ڪري رهيا هيا.
”گونگا جتوئي شل تنهنجي سيٽي مري.“
گونگو جتوئي سيٽيءَ کي جاڳائيندو هيو جيئن سيٽي هن کي جاڳائي سگهي. اها رات ائين هئي جيئن واريءَ ۾ ستل ”لنڊي“. رات جو سمورو زهر ان جي پهرين پهر ۾ هوندو آهي. جڏهن لنگهي ويندي آهي ته سڀ خواب مئل هوندا آهن. يوسف جا خواب جاڳي رهيا هيا. خواب جاڳندا آهن ته ننڊ سمهندي آهي. اها رات يوسف تي فرخندا جي يادن جي مالها کڻي نازل ٿي هئي. ان مالها جي هر موتيءَ ۾ فرخندا ذور ذور پوئيل هئي. ان جا نيڻ چپ، ڳل، وار، ڪلها، ڇاتيون ۽ جسم جا اهي حصا جن جي تصور کان جسم جنس جي وبا ۾ مبتلا ٿي ويندو آهي. هن فرخندا جي وارن جو تصور ڪيو. ڪڏهن انهن ۾ گل ڦٽندا هيا. اهي موتيو ۽ مگرو نه هيا، نه گلاب هيا. انهن گلن کي ڪونانءُ ڏئي نه ٿو سگهجي. اهي فرخندا جا گل هيا، انهن ۾ هن جي وجود جي بوءِ هئي. ڪائنات ۾ هڪ فرخندا هئي، هن تصور ۾ خوشبوءِ محسوس ڪئي ۽ هوا فرخندا سان واسجي وئي. هو هوا ۾ لڙهندو هليو ويو، کيس فرخندا جي وارن جا گل چوري ڪرڻا هيا. هن جون اکيون ٻوٽجي ويون، خوابن جو در کليو ۽ هو داخل ٿي ويو. هر طرف ولين ۾ ستارا گلن جيان چمڪي رهيا هيا. فرخندا وار کولي ستل هئي. هن وارن ڏي هٿ وڌايو ته هيٺ گهٽيءَ ۾ گونگي جتوئيءَ جي سيٽي وڳي ۽ سندس اکيون کلي ويون. مٿان کاٻي پاسي کان کاڌل چنڊ هن تي کلي رهيو هيو. ستارا تجسس مان اکيون ٽمڪائي رهيا هيا ۽ جهڙ وقت جيان واءُ ۾ تري رهيو هيو. آسمان ۾ ٻه ٽيٽيهر هن تي ٺٺوليون ڪندا هليا ويا. فرخندا جي وارن جا گل چورائي نه سگهيو، هن سوچيو “ڪمال آهي سيٽي چورن جي ننڊ ڦٽائي ٿي، شايد گونگي جتوئيءَ کي اها خبر نه آهي ته چور ننڊ ۾ چڱا.“
يوسف کي لاحاصل فرخندا چوري ڪرڻي هئي، هر عضوو، سندس جسم جو اهو داغ جيڪو سڄيءَ ٻانهن تي ان وڃائجي ويل چاٻيءَ جي نشان جهڙو هيو جنهن سان دل جو دروازو کلي ٿو. گونگو جتوئي سيٽيءَ جو غلام هيو ۽ سيٽي وقت جي غلام هئي، وقت وڏو بادشاهه هيو، پر اهو يوسف لاءِ ظالم ثابت ٿيو. هن ياد ڪيو فرخندا ڳالهائيندي هئي وقت رڪجي ويندو هيو. فرخندا جي ٽهڪ تي ڪائنات وجود وٺي سندس مرڪ تي مڪمل ٿي. فرخندا جون ڇاتيون بلند ترين چوٽيون هيون ۽ هو خوابن جو ڪوهه پيما هيو. جبلن کي ڇهڻ لاءِ برف جو وضو ڪرڻو پوي ٿو. خواب برف کان ٿڌا آهن. يوسف سيءُ محسوس ڪيو. هن کي فرخندا جون ڇاتيون ياد آيون. ٻه اڀار، جن مان رستو دل جي در وٽ ٿي کٽو. هن سوچيو هو خوابن ۾ وڃي فرخندا جون ڇاتيون چورائيندو. ان جي ڇاتين جي برف جنهن ۾ ٽانڊا دکن ٿا. برف، جنهن جي وجود تي پگهر جون بوندون آهن، يوسف ماڪ جيان رات جي وجود تي ترڻ لڳو. کيس گيرٺ آيو. هن ڏٺو فرخندا جون ڇاتيون آڱرين جي انتظار ۾ هيون. هن هٿ وڌايو. ان کان اڳ جو هو انهن جو امرت چوري ڪري، گونگي جتوئيءَ سيٽي وڄائي ۽ هو جاڳي پيو.
سندس من چاهيو، هيٺ وڃي گونگي جتوئيءَ کي ڳچيءَ کان جهلي اهڙي هنڌ اڇلائي اچي جتي ڪتا نه آهن ۽ ماڻهو چورن کان ڇوٽڪاري لاءِ راتيون ڪنهن ڪتي جي انتظار ۾ گذارين ٿا، پوءِ هن سوچيو “چوڪيدار جو ڪم جاڳائڻ آهي ۽ چورن جو ڪم، چوڪيدار جي ننڊ جو انتظار.”
ان رات يوسف فرخندا جو ڪجهه چوري نه ڪري سگهيو، نه ان جون اکيون، نه ننڊ، نه خواب، نه ڳل، نه چپ، نه وار، نه هو فرخندا جي ڇاتين تائين پهچي سگهيو، نه هو ان جي ڪلهن کي ڇهي سگهيو، نه صراحيءَ جهڙي ڳچيءَ ۾ ڀاڪر وجهي واليءَ پويان ڪنڌ کي چمي سگهيو. يوسف اڌ ننڊ ۽ اڌ جاڳ پويان ثوابن ۽ گناهن جي فيصلي تائين جنت ۽ دوزخ جي وچ تي بيقراريءَ مان لڇندو رهيو.
اسر جو جڏهن آذان ٿيو ۽ گونگو جتوئي مسجد ۾ وڃي وضو ڪري رقعوءَ ۾ ويٺو ته هر طرف سانت ٿي وئي. يوسف ننڊ ۾ وڪوڙجي ويو. هو خواب ۾ ويو، هن ٻيو ڪجهه چوري نه ڪيو. مسجد جي در وٽ آيو. اندر ڏٺائين، گونگو جتوئي اکيون بند ڪري بي سڌ ويٺل هيو. هو اڳتي وڌيو ۽ گونگي جتوئيءَ جي نيري ورديءَ جي پاسي واري کيسي ۾ هٿ وجهي اسٽيل جي سيٽي ٻاهر ڪڍي هليو ويو.