سـُـريـت
”پاڻ وٽ رک مون کي پئسن جي ضرورت نه آهي.“ هن وکريل وارن کي درست ڪندي، مرڪي چيو.
”پر، ڇو ...........؟“ پئسن وارو هٿ اڃان هنڏانھن وڌايل هو.
”بس، چيو نه، پئسا پاڻ وٽ رک“ چپن تي وکريل مرڪ گھري ٿي وئي هئي.
”آخر ڇو ........؟ ان ڏينھن به پئسا نه ورتئي ۽ اڄ به ......!“ منھنجي لھجي ۾ حيرت هئي.
”ها، اڳتي به نه وٺنديس پئسا“ اکين ۾ اکيون وجهي وراڻيائين.
”ته، پوءِ ....! تنھنجو گاڏو ڪيئن هلندو؟“ ٿڌو ساهه کڻي چيم
”ان جو ڏوراپو توکي ڪونه ڏينديس“
”مون جھڙا ٻيا به ته گراهڪ هوندئي نه .......؟“
”ها هڪ ئي هيو. ان کي به ڪلهه جواب ڏئي ڇڏيو.“
”ڇو ......!؟“
”اهو، ته مان به نٿي ڄاڻان، بس ........!“ هن جملو اڌ ۾ ڇڏي ڏنو.
”بس، ڇا .........؟“
”جڏهن کان توسان ملي آهيان، ٻيو ڪو وڻي ئي نٿو“
”پوءِ، ته هي پيسا وٺڻا ئي پوندا.“ مون زور ڀريو.
”اهو ٿي ئي نٿو سگهي.“
”پر ڇو .......!؟“
”مون کي رڳو تنھنجي ضرورت آهي. زندگي جي ضرورتن لاءِ نوڪريءَ جي پگهار ئي کوڙ آهي.“
”ڪھڙي نوڪري اٿئي؟“
”اسپتال ۾ نرس آهيان.“
پئسا هٿ ۾ ئي هئا، چوڻ لاءِ ڪجهه بچيو ئي نه هو. هُن ڪڇڻ جون سڀ واهون بند ڪري ڇڏيون هيون. مرڪي مون ڏانھن ڏٺائين پئي ۽ خماريل لھجي ۾ چيائين؛
”ٻڌ .......! تنھنجو نالو ڇا آهي؟“
”توکي منھنجي نالي جي به خبر ناهي ڇا......؟“
”توکان ڪڏهن پڇيو به ته ڪونهي“
”ته پوءِ اڄ اوچتو نالي پڇڻ جي ڪھڙي ضرورت پيش آيئي؟“
”بس ائين ئي دل چيو.“
”آءٌ صابر آهيان، دوست پيار مان صابو چوندا آهن.“
”صابو .........!!!؟“ منھنجي بگڙيل نالي واري ڳالهه کيس سُٺي نه لڳي.
”ها، صابو ....!“
”اَڌ نالي وٺڻ سان توکي ڪاوڙ ناهي لڳندي؟“
”نه، ڪڏهن به نه“
”ڇو .....!؟“
”ان ڪري، ته اُن ۾ دوستن جو پيار شامل هوندو آهي.“
”ڀلا!، آون توکي ڪھڙي نالي سان سڏيان؟“
”توکي جيڪو سٺو لڳي.“
”ته، پوءِ مان به توکي تنھنجي پيار واري نالي سان ”صابو“ سڏينديس.“
”مون کي ڪوبه اعتراض نه هوندو. ها، پنھنجو نالو ته نه ٻڌايئي؟“
”منھنجو نالو ڪُونج آهي.“
”واهه....! سچ، ته آهين به جھڙي ڪونج.“
”ريئلي ..........!“ هوءَ ڪنول جي گلن جيان ٽڙي پئي.
”ها، ها، ريئلي“
هوءَ پنھنجي سونھن جي واکاڻ جي سحر ۾ گم ٿي وئي. ڪجهه ساعتن کانپوءِ اونهو ساهه کڻي چيائين؛
”صابو ..............؟“
”هُون ..............!“
”هڪڙي ڳالهه پڇانءِ؟“
”ها، پچ.“
”مون ٻڌو آهي ته تو اڃان شادي ناهي ڪئي ڇو ......!؟“
”دل ۾ آيو، ته ڪوڙ هڻي چوانس، ته مان شادي شده آهيان. پر الائي ڇو هن سان سچ ڳالهائڻ جي همت نه ڪري سگهيس. ڪوڙ ڳالهائيندي وراڻيم، ”ها تو ٺيڪ ٻُڌو آهي، مون اڃان شادي نه ڪئي آهي.“
”ان جو ڪو خاص ڪارڻ......؟“
”زندگيءَ سان لاڳاپيل ڪجهه اهڙيون ڳالهيون به هونديون آهن، جن جي سبب جا پر ڪٽيل هوندا آهن.“
هوءَ سُري منھنجي ڀرسان ٿي ويٺي ۽ پوءِ ڪنڌ منھنجي ڪُلهي تي رکي خماريل لھجي ۾ چيائين،
”اڄ الائي ڇو؟ توسان ڳالهيون ڪرڻ تي دل گُهري ٿي.“
”ڪچھريءَ لاءِ شاديءَ کانسواءِ ٻيا به ته کوڙ موضوع ٿي سگهن ٿا؟“
”ڇو؟ شاديءَ جو موضوع توکي سٺو نٿو لڳي ڇا....!؟“
”نه، مون ائين ڪٿي چيو؟“
”پوءِ ٻڌائين ڇو نٿو؟“
”ڇا ٻڌايان .....؟“
”اهو ئي ته اڃان تائين شادي ڇونه ڪئي اٿئي؟“
”جنھن سان زندگيءَ کان به مٿانهون پيار ڪيو، اها منھنجي ٿي نه سگهي. ان کان پوءِ دل جي اها سکڻي ڪُنڊ ڀرجي نه سگهي آهي.“
”جنھن سان پيار ڪجي، ان کي حاصل به ڪري سگهجي، اهو ضروري به ته ناهي.“
”ها، اهو سچ آهي پر دل جا فيصلا دليلن جا محتاج نه هوندا آهن.“
”صابو....! تنھنجي دل جي سکڻي ڪنڊ ڀرجي به ته سگهي ٿي؟“
”اها اڻ ٿيڻي آهي، ڪونج“
”پيار جي نصاب ۾ اڻ ٿيڻي جو لفظ آهي ئي ڪونه، تون چاهين، ته اهو ممڪن آهي.“
”ڪير آهي، جيڪو اڻ ٿيڻي کي ٿيڻي ۾ بدلائي سگهي؟“
”مان .......!“ هن جي لھجي ۾ اعتماد هو. صابوءَ ڇرڪي ڏانھنس ڏٺو، سندس چھري تي لازوال مرڪ هئي. صابوءَ ڪابه ورندي نه ڏني، ان کان اڳ هن ٻيھر ڳالهايو.
”صابو .....! مان توسان اڻ ميو پيار ڪريان ٿي. منھنجي پيار ۾ اها شڪتي آهي جا تنھنجي اندر جي مايوسين کي پيار جون خوشيون ارپي سگهي ٿي.“
”ڪونج...! تون انڌاري غار ۾ ٽپو ڏئي جذبات ۾ پاڻ کي وڃائڻ جي ڪوشش نه ڪر.“
”صابو......! منھنجو فيصلو اٽل آهي. زندگي تنھنجي پيار تان گهوري، ته به پاڻ کي ڀاڳ وارو سمجهنديس.“
”ڪونج مان ويران کنڊر آهيان، توکي جيون جي ڪابه خوشي ڏئي نه سگهندسُ.“
”مان ان ويران کنڊر کي پيار جي ڦلواڙيءَ ۾ تبديل ڪري ڇڏينديس.“
”مان، پوءِ به انڪار ڪري ڇڏيان، ته ........؟“
”ته، پوءِ منھنجو فيصلو به ٻڌي ڇڏ. مان به ڪنھن سان شادي نه ڪنديس. ساري ڄمار نڪاح جي ٻن ٻولن کان سواءِ تنھنجي سُريت ٿي گذاري ڇڏينديس.“
هو سوچ جي سمنڊ ۾ سُن ٿي ويو. هن سوچيو پئي، ته ڪا عورت چاهت ۾ ان حد تائين به وڃي سگهي ٿي. ڪونج جي ڳالهائڻ تي هن ڇرڪ ڀري ڏانھنس ڏٺو.
هن چيو پئي؛
”ڇا پيو سوچين، صابو ...............!“
”ڪجهه به نه ......! ڪونج مون کي سوچڻ ڏي.“
”مون سوچي ڇڏيو آهي، تون ڀلي سوچ. فيصلو ڪھڙو به ڪرين، پر هڪ ڳالهه ياد رکجانءِ تون منھنجو آهين، صرف منھنجو ..........!“
هوءَ ٽپ ڏئي اُٿي ۽ ڀاڪر ۾ ڀري ڳل تي گرم چُمي ڏئي ڪمري مان ٻاهر نڪري وئي.
موڪل جو ڏهاڙو هو، ناشتو ڪري، چانهه سان گڏ اخبار جون سرخيون پئي پڙهيم ته ڪال بيل وڳي. اخبار ٽيبل تي رکي دروازو کوليم ته منھنجو گهاٽو دوست راشد هو.
”اوهه، راشد تون ........! آهين ڪٿي يڪو گم ٿي وئين؟“
”ها، صابو ......! اندر به وٺي هلندي يا دروازي تان ئي روانو ڪري ڇڏيندين؟“
”ها، ها .....! ڇو نه؟ اچ، اچ .....!“
راشد، جنھن جي چھري تي سدائين مايوسين جا ٻارنھن پيا وڄندا هئا، اڄ ڏاڍو خوش ۽ سرهو پئي لڳو. خوشي سندس چھري مان ڦاٽ کائي ٻاهر پئي آيس، کيس ائين ٻھڪندو ڏسي کانئس پڇيم؛
”ڏي خبر، اڄ ڏاڍو خوش پيولڳين؟ اصل ڪپڙن ۾ ئي نه پيو ماپين؟“
”ها، يار....! اڄ واقعي به ڏاڍو خوش آهيان.“
”نوڪري ته ڪانه ملي اٿئي؟“
”نه يار، نوڪري نه پر ڇوڪري ملي اٿم.“
”ڇا، اها ئي ڇوڪري جنھن جو ذڪر اڪثر ڪندو آهين؟“
”ها، صابو....! اها ئي ڇوڪري“
”پر، هُن ته توسان ڳالهائڻ به پسند نٿي ڪيو، ته پوءِ شادي لاءِ ڪيئن راضي ٿي؟“
”هوءَ، ته اڃان به راضي نه آهي.“
”ته پوءِ .......؟“
”ڇوڪريءَ جا مائٽ راضي ٿيا آهن.“
”ڇوڪري پڙهي ٿي يا ..........؟“
”نه، نوڪري ڪندي آهي.“
”پوءِ ڪڏهن ٿو ملائين؟ مان به ته ان صورت کي ڏسان، جنھن اسان جي يار جون ننڊون حرام ڪري ڇڏيون آهن.“
”ڪڏهن ڇو؟ اڄ ئي ٿو ملايان توسان.“
هن يڪدم پاسي واري کيس مان پوسٽ ڪارڊ تصوير ڪڍي مون ڏانھن وڌائيندي خوشيءَ مان چيو؛
”ڏس، صابو .......! چوڏهينءَ جو چنڊ ۽ سونھن جو سمنڊ اٿئي.“
تصويرڏسي منھنجي پيرن هيٺان زمين ڇڏائجي وئي. تھُه سياري ۾ به پگهر ۾ شل ٿي ويس. هي ته سونھن جو اهو سمنڊ هو جنھن جي ساهن جي خوشبوءِ اڃان تائين منھنجي ڪمري مان نه وئي هئي.
**