رکــوالـي
جون جي لڱ لھسيندڙ جهولن واري ٻيپھري هئي، سج به پنھنجي جولان جي ڇيهه تي هو. اُڀ مان ٽانڊا پئي وسيا. هوٽل ۾ ايڪڙ ٻيڪڙ ماڻهو هئا. هوٽل جي ڪمري جي ڇت ۾ لڳل پکي جي هوا به گرم هئي. پر اسان ڪچھريءَ ۾ ايترو گم سم هئاسين، جو گرم هوا جو احساس ئي نه پئي ٿيو. سڀ گلزار کي ورائي ويا هئا. زبان چم جي، ڪنھن نه ڪم جي، سو هُو به پنھنجي واتان نڪتل گفتي مان اهڙو، ته اچي اڙيو هو جو سنگت جي چرچن ۽ ڀوڳن جو ٽارگيٽ بنجي ويو هو. جند ڇڏائڻ لاءِ گهڻيون ئي گهٽيون ۽ گوهيون ڏنائين، پر جيئن پوءِ تيئن ويو پئي لوهُه ٿيندو.
اسان جي ياراڻي جو ساٿي منٺار جيئن ئي هوٽل جي ڪمري ۾ داخل ٿيو ته کيس ملول ڏسي سڀ ماٺ ٿي ويا، ٽھڪن کي ايمرجنسي بريڪ لڳي وئي. سڀ ماٺ ميٺ ۾ کيس ائين ڏسڻ لڳا، ڄڻ کين نانگ سراپي ويو هجي. گلزار جي ته الله کڻي ٻڌي هئي. هن لاءِ ته منٺار ڄڻ ڇوٽڪاري جو فرشتو بڻجي آيو هو. سڀني جو ڌيان منٺار ڏانھن ائين ڇڪجي ويو جيئن ان جا داڻا بکايل پکيءَ کي پاڻ ڏانھن ڇڪيندا آهن. هو ماٺڙي ڪري ڪنھن سان ڳالهائڻ بنا پاروٿي واڱڻ جھڙو منھن ڪري ويھي رهيو. سمجهه ۾ نه ايندڙ معاملي جي حيرت مان سمورن کيس ڏٺو پئي. نيٺ جانيءَ ڦاٽ کاڌو.
”هن ڪميڻي کي وري ڪھڙي کاڌي مان خرابي ٿي آهي.“
”قاضيءَ جي ڪکن کانپوءِ جو اهو حال ٿيو اٿس“ منظور وراڻيو
”اڙي، چنڊا.....! توهان کي لڳو آهي رونشو. هيءُ ويچارو ٿو مري. موت جو ملائڪ ڏٺو اٿس، رات بچيو ته نئون ڄائو.“ ڪريم وچ ۾ ڳالهايو. سڀ ٽھڪ ڏئي کلڻ لڳا، پر هُو چپ جھڙي ڀِتِ، اکيون ڦاڙي پئي ڏٺائين. سندس مونجَهه ڪڍڻ لاءِ سُري اچي ڀرسان ويٺس ۽ کيس پيار مان چيم؛
”منٺار.........!“
”هُون ............!“ هن مختصر ورندي ڏني.
”هُون جا پٽ! ڇا ٿيو اٿئي؟ ڪلهه ته منھن تي رابيل پئي ٽڙيئي، اڄ ڪنھن منھن تي دانگي گهمائي اٿئي؟“ زاهد ڪاوڙ مان چيو.
”اهڙي ته ڳالهه ڪانهي“ هن وراڻيو.
”پوءِ، ڪھڙو کنڊ جو جھاز ٻڏي ويو اٿئي؟“ مون ڳالهايو.
”کنڊ جو جھاز ٻُڏي ها ته به چڱو هو، نه .....!“ هن وراڻيو
”ڀلا ڪجهه ڦاٽندي به سھي يا ....!“ جانيءَ جو لھجو ڪاوڙ وارو هو.
”اڄ اخبار نه پڙهي اٿوَ ڇا......!؟“ هن مسئلو ٻڌائڻ لاءِ ٿلهه ٻڌو.
سڀ حيرت مان هڪٻئي ڏانھن ڏسڻ لڳا. مُون ٿڌو ساهه کڻي چيو، ”اهڙي ڪھڙي ڳالهه آهي اخبار ۾“
”مون کي خبر آهي“ زاهد منھن پڪو ڪري چيو.
”تو اخبار پڙهي آهي ڇا؟“ گلزار حيرت مان پڇيو.
”هائو.......!“ هن وراڻيو
اهڙي ڪھڙي ڇرڪائيندڙ خبر آهي اخبار ۾؟“ ڪريم ڳالهايو.
”پتائي گجرن جا اگهه چوٽ چڙهي ويا آهن“ زاهد وراڻيو
سڀ کل ۾ وڻ ويڙهيءَ جيان ويڙهجي ويا. جانيءَ کلندي چيو
”يار....ٰ! پتائي گجرن سان اسان جي يار جي پريشانيءَ جو ڀلا ڪھڙو تعلق؟“
”کائيندو به آهي، ته ڌوئي پوئي.....!“ زاهد جملو پورو به نه ڪيو ته سڀ کلي کلي کيرا پئي ٿيا ۽ منٺار جو منھن لھي ويو. هُو ڪاوڙ مان اُٿي ٻاهر وڃڻ لڳو. مون اڳتي وڌي کيس ڀاڪر ۾ ڀري زوريءَ ويھاريندي چيو.
”اڙي، ٿڪ ئي کوڙ اٿئي، يارن سان به ڪاوڙ؟“
”پر، ڏس نه .......! اسان کي پنھنجا ڍڪر، هنن کي لڳو آهي ڀوڳ.“ هن ڪرسيءَ تي ويھندي وراڻيو.
”اڙي، ته پوءِ نالت پوئي تون به سڌي ڳالهه ڪر نه......!“ سگهڙن واريون ڳجهارتيون ڇو پيو ڏين؟“ گلزار ٻن آڱرين جو ڀونڊو ڏيندي چيس.
”ها، ته ڇا هو اخبار ۾؟“ جانيءَ پنھنجائپ واري لھجي ۾ چيو.
”يار، جيئن ئي اخبار پڙهي اٿم هينئون هنڌ نه اٿم. دماغ ڦرڻيءَ وانگر پيو ڦِري.“ هن وراڻيو.
”اهو ته ٺيڪ، پر هيو ڇا اخبار ۾؟“ مون پڇيو
”اخبار ۾ خبر آهي ته ضلعي انتظاميه ڳاڙهي بازار تي بندش هڻي ڇڏي آهي“ هن ٿڌو ساهه کڻي وراڻيو.
”اڙي، نه، نه ......!“ سڀني کان ڇرڪ ۽ گاڏڙ رڙ نڪري وئي.
”ها، يار.......! ڏس نه، اسان ڇڙها ڇانڊ.......!“ هن هٿ جون تريون مھٽيندي وراڻيو.
”اڙي، پوءِ ته وڄائي ڇڏيئي ٻيو .......!“ گلزار ڳالهايو.
”نالتي.......! چوين ته ائين پيو ڄڻ بندش ئي مون هڻائي آهي.“ منٺار ڪاوڙ مان چيو.
سڀ سوچ ۾ پئجي ويا. اوچتو زاهد کان ٽھڪ ڇڏائجي ويو. سڀ ڪاوڙ مان ڏانھنس ڏسڻ لڳا. جانيءَ کيس ٽوڪيندي چيو.
”اڙي لوسي.......! تون وري کلين پيو.“
”ڳالهه به ته کل جھڙي آهي“ زاهد کلندي وراڻيو.
”ڪيئن ڀلا.....؟“ گلزار چيو.
”اڙي يار .......! صفا ڪو درويش آهين. هن ملڪ ۾ ڳاڙهيون بازارون به ڪڏهن بند ٿيون آهن ڇا؟“ زاهد ٽھڪ ڏئي وراڻيو
”اڙي بابا.......! بند پيون آهن ڌڪا کائي اکئين ڏسيو پيو اچان، پوليس اکيون ڳاڙهيون ڪري ويٺي آهي.“ منٺار ثابتي ڏيندي چيو.
”هائو، برابر.......! آئون به اڄ ئي ته ٿيو پيو اچان، ساڳيو جھان هلي پيو.“ زاهد وراڻيو.
”ڪُوڙ ٿو هڻين، نالتي .......!“ منٺار ٻڏتر وارين نھارن سان کيس ڏسندي چيو.
”نُور بٽازي جو قسم .......! سچ پيو چوان“ زاهد ٻئي هٿ اکين تي رکي يقين ڏياريندي وراڻيو.
”پوءِ هيءَ پوليس .......!“ جانيءَ حيرت مان چيو
”اڙي چريا ڀوڪ بصر .......! پوليس به نانگ ته ڪونهي، جو مِٽي کائيندي، ترن جو تيل تِرن مان نڪرندو. بس ٿورو ريٽ وڌي ويو آهي.“ زاهد وراڻيو.
”اهو وري ڪيئن؟“ گلزار ڳالهايو.
”اڙي بابا .......! سئو روپيه ڳاڙهي بازار واري جي مزدوري ۽ پنجاهه روپيه پوليس جي رکواليءَ جا ......“
هُوٽل جو ڪمرو ساڳين جوانيءَ جي ڇڙواڳ ٽھڪن سان ٻرڻ لڳو.
**