رايا
اسان جو پيارو دوست ’وفا‘ صالح راڄپر ته آهي ئي ڳوٺاڻو، نج پج، ڳوٺاڻو سڀاءُ. سادو، سچو، اهڙو جھڙو مکڻ. هن جي ڪھاڻي پڻ نج پج سچي سھڻي ڳوٺاڻي آهي. هو انتھائي ڏاهپ سان ڳوٺاڻي زندگي، وهنوار ۽ ڳوٺن جا سچ، ڪوڙ، ڀوڳن ۽ پھاڪن سان پنھنجي ڪھاڻيءَ کي سينگاري ۽ سنواري پيو. اصل ۾ ڳوٺ ئي ٻوليءَ جا قلعا هوندا آهن، اهي ئي، هر هر ڏکي وقت ۾ ٻوليءَ جو بچاءُ ڪندا آهن. جنھن به ٻوليءَ کي ڳوٺ آهن اها، ضرور بچندي ۽ ترقي ڪندي.
وفا صالح راڄپر جون ڪھاڻيون ڳوٺاڻي سماج تي لکيل يقيني طور سنڌي ادب ۾ اهم جڳهه والارينديون ۽ جنھن تي فخر به ڪري سگهبو.
[b]اخلاق انصاري
[/b]
**
اسان وٽ ساڃاهه هجي ته سنڌ سوئيزرلينڊ کان گهٽ ناهي ۽ سنڌي ڪھاڻيڪار پرڏيهي ڪھاڻيڪارن کان گهٽ ڪونه آهن. اسان ساڙ جي عينڪ لاهي رڳو انهن کي پڙهون ته جمال ابڙو، نسيم کرل ۽ ايشور چندر، غلام نبي مغل ۽ امر جليل کان وٺي محمد صديق مـنـگـيـي تـائـيـن هـڪ وڏي کـيـپ آهـي جـن زندگيءَ کي اهڙي نموني (Portray) ڪيو آهي جو چيخوف ۽ ڪافڪا به نه پڄن، جو انهن اسانجي جيون جي اهڙي ته تصوير ڪڍي آهي جو ڇا ڳالهه ڪجي؟!
وفا صالح راڄپر سنڌي ٻوليءَ جو برجستو ڪھاڻيڪار آهي. هن وٽ ڪھاڻي لکڻ جو فن آهي، هن جي ڪھاڻين ۾ ٻولي، منظرنگاري ۽ پڄاڻي (Climax) جي حوالي سان، ڪنھن سٺي مُوسيقار جي سھيڙيل سازن سان ان گيت وانگر آهي جنھن ۾ ڪو ساز واڌو وَڄايل ناهي هوندو ۽ نه ئي ڪو جهولُ هوندو آهي.
[b]آدرش[/b]
**
پنھنجي ڳوٺ جي نانءَ کان وٺي، پنھنجي ڪھاڻين جي عنوان تائين درد جي وسيع ڪائنات رکندڙ ’وفا‘ صالح راڄپر سنڌي ڪھاڻيءَ جو خوبصورت نالو، جنھن جي سِٽن، جملن ۽ لفظن ۾ نئين جوڀن جي اُرهه جھڙي خوشبوءِ آهي، جنھن وٽ ڪھاڻيءَ جا رنگ، جوانيءَجي رنگ جھڙا مھڪندڙ آهن. هن جي ڪھاڻين جي گرفت ايتري مضبوط آهي جو هڪ ڪھاڻي پڙهڻ کانپوءِ ٻي ڪھاڻي پڙهڻ تي دل ڇڪجي ويندي آهي ۽ اها هڪ سگهاري ۽ ڪامياب ڪھاڻيڪار جي سڃاڻپ آهي.
[b]علي آزاد
[/b]**[b][/b]