(5)
نيٺ اهو سومر به اچي ويو ساجد يونيورسٽي وڃڻ جون سڀ تياريون مڪمل ڪري، سمورو سامان پيڪ ڪري کڻي اچي سُنبل جي گهر ان کان ۽ سندس گهر وارن کان موڪلائڻ لاءِ اُتي آيو....!
گهر ۾ داخل ٿيندي ئي احمد علي ۽ اسحاق ملن ٿا، خوش خيرات کانپوءِ احمد علي ساجد سان مخاطب ٿيندي چيو:
پٽ ساجد!
تون پڙهڻ يونيورسٽي وڃين ٿو، اها ڳالهه ٻڌي اسان کي ڏاڍي خوشي ٿي آهي، ابا اسان جي دعا آهي ته شل پڙهي ڪنهن سٺي مقام تي پهچين...!!
پر پٽڙا! هڪ ڳالهه هن بدنصيب پيءُ جي ياد رکجان ته سنبل تنهنجي امانت آهي، تون جڏهن به مناسب سمجهين ان کي وٺي وڃجان.
پُٽ، ائين نه سمجهجهاءَ ڪو اسين پنهنجي ٻچي مان بيزار آهيون، حقيقت اها آهي ته سنبل توکي ڏسي ڏاڍو خوش ٿيندي آهي، هو توکي ڏسي پنهنجا سڀ غم وساري ويهندي آهي اسان هن جي خوشي لاءِ تو مان اها اميد ٿا ڪريون ته تون ان جو خوشيون سلامت رکندين، آئون هٿ ٻڌي اها التجا ٿو ڪريان ته هن جي توکي خاص پارت آهي.
احمد علي هٿ ٻڌي ساجد کي چيو...!
ساجد احمد علي جي هٿن کي جهليندي چيو:
چاچا..... چاچا منهنجي اڳيان هي هٿ نه ٻڌو، ائين ڪري مون کي گنهگار نه ڪريو، آئون سنبل کي سمجهي سگهان ٿو، ان جي هر طرح جي خوشي جو خيال ڪندس، مون کي پوري طرح هن جو احساس آهي، هو منهنجي وجود جو هڪ حصو آهي جنهن کي آئون ڇڏي نٿو سگهان، آئون هن کي وساري نٿو سگهان.
چاچا... اوهين فڪر نه ڪريو، آئون پنهنجي ذميواري چڱي نموني نڀائيندس.
اهو ٻُڌي احمد علي جي اکين م لڙڪ تري آيا، هن پنهنجا لڙڪ اُگهندي وڏي اميد سان چيو:
اسان کي تومان اهائي اميد آهي تون پنهنجائپ جي رشتن جو ڀرم رکندين.
ساجد: انشاءَالله چاچا توهان فڪر نه ڪريو.
ائين چئي ساجد اسحاق سان مخاطب ٿيو:
ادا سنبل ڪٿي آهي؟
اسحاق: هو پنهنجي ڪمري ۾ آهي.
ساجد اتان اُٿي سنبل جي ڪمري ۾ داخل ٿيندي مزاحيه انداز ۾ چيو:
سرڪار! دل جي ڪمري ۾ اچڻ جي اجازت آهي؟
سنبل ٺهه پهه جواب ڏنو:
ساجد! دل جي ڪمري ۾ ته تون بنا اجازت جي اچي وئين ۽ اهڙو
آئين جو هاڻي ان مان هڪ پل به ٻاهر نٿو نڪرين، ڪيترائي وس حيلا ڪيا اٿم پر تون دائمي طور دل ۾ مقيم ٿي ويو آهين.
ساجد: ڇا واقعي؟
سُنبل: يقين نٿو اچيئي ته ڪاتي کڻي دل چيري ڏس؟
ساجد: آئون ايترو ظالم ناهيان، مون کي تنهنجي ڳالهين مان تنهنجي سچائي نظر اچي ٿي، مون کي تو تي تنهنجي پيار تي پورو پورو ڀروسو آهي.
ساجد جي چهري کي تڪيندي سنبل سوال ڪيو.
ساجد..! تون اڄ واقعي يونيورستي ٿو وڃين؟
ساجد: ها اڄ روانگي آهي.
سُنبل: وري واپس ڪڏهن ايندي؟
ساجد: تو وٽ ته ايندو رهنديس.
سنبل: اڇا....
ساجد: ها سنبل.
سُنبل: ساجد؟
ساجد: جيءُ
سُنبل: منهنجي اکين ۾ نهار؟
ساجد سنبل جي اکين ۾ نهارڻ لڳو،
سُنبل: ڇا هن اڻڀي اکين ۾ اڃان به توکي ڪويل جي ڪاراڻ جو عڪس نظر اچي ٿو؟
ساجد: اجايا ۽ غير ضروري سوال نه ڪر.
ساجد جي انهي جواب جو سنبل ٻڌو اڻ ٻڌو ڪري وري ساڳيو سوال ٻيهر دهرايو...!
سُنبل: ڇا هن اڻڀي اکين ۾ اڃان به توکي ڪويل جي ڪاراڻ جو عڪس نظر اچي ٿو؟
ساجد: جيڪڏهن نه آهي تڏهن به آئون ته محسوس ڪريان ٿو ته هن اکين ۾ منهنجي لاءِ اڃان به اها مستي آهي جنهن جي عقابي سرمستي ۾ آئون وڃايل آهيان.
سُنبل: ڇا واقعي ساجد سچ ٿو چوين؟
سنبل خوشي مان حيران ٿيندي چيو.
ساجد: ها بلڪل سچ ٿو چوان جي نه مڃين ته قسم کڻان؟
سُنبل: تون ڏاڍو پيارو آهين، تون ڏاڍو عظيم انسان آهين.
ساجد: ها، اهو ته تون اڳي به چوندي رهندي آهين، ان ۾ ڪا نئين ڳالهه ڪونهي.
سُنبل: سچ ته تون مون لاءِ سدائين عظيم ۽ پيارو انسان رهيو آهين، تو لاءِ سدائين دل ۾ عزت ۽ احترام رهيو آهي ۽ سدائين بي لوث پيار رهيو آهي، ايترو وسيع پيار جيتري آسمان جي وسعت آهي.
سنبل ساجد جي هٿن تي هٿ رکندي چيو:
تون اڄ يونيورسٽي ٿو وڃين؟
ساجد: ها بلڪل وڃان پيو.
سُنبل: منهنجي هڪڙي خواهش آهي؟
ساجد: ها ٻڌاءِ تنهنجي ڪهڙي خواهش آهي؟
سُنبل: پهرين اکيون بند ڪر پوءِ ٻڌايان ٿي.
ساجد: اهڙي ڪهڙي خواهش جاڳي اٿئي جيڪا اکيون بند ڪرڻ سان پوري ٿيندي؟
سُنبل: تون اکيون ته بند ڪر.
ساجد: هل... هي اکيون بند ڪيون هاڻي ٻڌاءِ؟
ساجد اکيون بند ڪندي چيو.
سنبل ساجد جي ڳلن کي ويجهو ٿي ۽ هڪ چمي جو آواز اُڀريو...!
ساجد چمي کي محسوس ڪري فورن اکيون کوليون ته سنبل سامهون نيڻ جهڪائي شرمائي رهي هئي....!!
ساجد: اڇا ته اها هئي خواهش؟
سنبل ڪوبه جواب نه ڏنو... بس جهڪيل نيڻن ۾ شرم جون مُکڙيون ٽڙيل هيون....!!
ساجد: سنبل....؟
سُنبل: جي؟
ساجد: هاڻي آئون هڪ ڳالهه چوان؟
سُنبل: تون هڪ ڇو؟ هزار ڳالهيون چئو
ساجد: پهرين اکيون پور؟
سُنبل: ڇو... اکيون ڇو پوريان؟
ساجد: بس.... تون اکيون ته بند ڪر
سُنبل: نه آئون اکيون ڪونه بند ڪندس
ساجد: ڏس... اکيون بند ڪر منهنجو چوڻ ڪونه ٿي مڃين؟
سُنبل: تون ائين ئي ڳالهه ٻڌاءِ؟
ساجد: نه اکيون بند ڪر بس..
سُنبل: او...هو... ساجد، هل هي اکيون بند ڪيون.
سنبل هڪ پل لاءِ اکيون بند ڪري وري کولي ڇڏيون، هن جي دل جو ڌڙڪو تيز ٿي ويو ۽ هن کي ڪجهه محسوس ٿي رهيو هو...!
ساجد: اُف.... سنبل تون ٿوري دير لاءِ ته اکيون پُور؟
سُنبل: ڇا مسئلو آهي؟ منهنجي دل تيزي سان ڌڙڪي ٿي
ائين چئي هن اکيون پوريون...!!
ساجد پنهنجا چپ هن جي ڳلن کان ويندي گردن تي رکيا ۽ ٻئي وجود هڪ نه بيان ڪري سگهندڙ سحر ۾ کوئجي ويا...!!
ٻن پهرن جو ساجد سڀني کان موڪلائي يونيورسٽي روانو ٿيو...!!