ناول

عشق اونداھو سج

هي ڪتاب نوجوان ليکڪ عاشق بلوچ جو لکيل ناول آھي. ساجد سنڌي لکي ٿو:
”هڪ شاعراڻي مزاج جي مالڪ نوجوان ناول نگار عاشق بلوچ جي پهرين تخليقي پورهئي ۾ سندس ڪردارن سان نڀاءَ، مڪالما ۽ ڪلائمڪس سنيهو ڏيندڙ ۽ سبق آموز ان ڪري به آهي جو هن ناول جو پلاٽ/ڪهاڻي زندگيءَ جي حقيقتن جي عڪاس آهي، جن ۾ نوجوان پڙهندڙ ڪٿي نه ڪٿي پنهنجي موجودگيءَ کي ضرور محسوس ڪري سگهن ٿا ۽ جيڪڏهن پڙهندي پنهنجو پاڻ سان گفتگو جي ڪيفيت طاري ٿي وڃي ته پڪ ڄاڻجي ليکڪ پنهنجي مقصد ۾ سڦلتا ماڻي ورتي آهي، عاشق بلوچ جو هي مختصر رومانوي ناول به هڪ اهڙي ڪاوش آهي، جنهن ۾ پاڻ سڃاڻن جي سگهه ڦوهه جوانيءَ جي ڏينهن ۾ ڇڪي آڻي بيهاري ٿي. “
  • 4.5/5.0
  • 2377
  • 988
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • عاشق بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book عشق اونداھو سج

(12)

(12)

ساجد گهر پهچي مبين سان گلي ملي اوڇنگار ڏيئي روئندي چوڻ لڳو...
ادا هي سڀ ڇا ٿي ويو.....؟
هي سڀ ڪيئن ٿيو؟
مبين هن کي ڪابه ورندي نه ڏني ۽ مٿي تي هٿ ڏئي چُپ ڪري ويٺو رهيو.....!!
ساجد: ادا واقعي مون کان اهڙي غلطي ٿي وئي آهي جو آئون پنهنجي جان جو نذرانو ڏئي به هن گناهه جو ڪفارو ادا نه ڪري سگهندس...!
مون واقعي سنبل سان وڏي ناحق ڪئي....!!
آئون واقعي هن جو گنهگار آهيان....!!
مون بي حسي جو بدترين مظاهرو ڪيو آهي...!1
ائين چئي ساجد لڳاتار روئڻ لڳو....!!
هو پنهنجي ڪيل گناهه کي لڙڪن جي ڀيٽا ڏئي سنبل جي گهر ڏانهن روانو ٿيو....!!
سنبل جي گهر ۾ داخل ٿيو ته سڀني گهر ڀاتين جي ويڳاڻي حالت ڏسي هي ويتر اجهامي ويو...!!
هو زندهه لاش جهڙو وجود کڻي اڳتي وڌڻ لڳو...!!
احمد علي وارا هن کي سخت ڪاوڙ ۽ نفرت سان ڏسڻ لڳا هئا.
ساجد خشڪ چپن سان ڳيت ڏيندي چوڻ لڳو...
چاچا... هي سڀ ڇا ٿي ويو....؟
هي سڀ ڪيئن ٿيو...؟
احمد علي وڏي ڪاوڙ مان چيو:
ظالم... به رحم... هتي ڇو آيو آهين؟
نڪري وڃ هتان کان....
اسان جي اکين کان ٽري وڃ....
وڃي تو واري هن شهزادي سان لائون لهه...
هن گهر ۾ هاڻي مرڻ گهڙي تائين تو لاءِ ڪابه جاءِ ڪونهي...
تون قاتل آهين.... منهنجي معصوم نياڻي جو قاتل آهين....
خبر اٿئي هن کي تنهنجي اچڻ جو ڪيتري شدت سان انتظار هوندو هو...؟
هو روز مون کان پڇندي هئي ته بابا اڄ ساجد اوهان کي فون ڪونه ڪيو؟
اڄ ساجد جو اوهان وٽ ڪو ميسيج ڪونه آيو؟
هو هر روز تنهنجا رستا ڏسندي هئي....
۽ تون... تو ته اهڙو ظالم نڪتين جو هن جي جنازي کي به ڪلهو ڏيڻ ڪونه آئين...!!
ڇا ڇڏيو آهي تو اسان ۾؟
اسان کي جڳ جهان ۾ خوار ڪري اسان جي نياڻي کي ڇڏي ڏنئي...
احمد علي وڌيڪ ڳالهائي نه سگهيو ۽ زارو زار روئڻ لڳو...
ساجد اکين ۾ لڙڪ لاڙي هٿ ٻڌي چوڻ لڳو...
چاچا مون کي معاف ڪريو.... مون کي معاف ڪريو...
مون کان عظيم غلطي ٿي وئي آهي...
آئون پنهنجو گناهه تسليم ڪريان ٿو...
مون کي معاف ڪريو...
ساجد لڳاتار روئندو رهيو ۽ سنبل جي گهر وارن کان معافي وٺندو رهيو پر کيس ڪنهن به ڪا ورندي نه ڏني...
سڀني جي لٿل منهن تي ويتر مايوسي ڇائنجي وئي ۽ وري انهي گهر ۾ ٻيهر ڳوڙهن جو مينهن وسڻ شروع ٿي ويو هو...
ساجد روئندي سنبل جي ڪمري ڏانهن روانو ٿيو...
ڪمري ۾ داخل ٿي سڄي ڪمري ۾ چئو طرف نظرون گهمايائين...
ڪمري ۾ سنبل جي وجود جي خوشبو کي محسوس ڪري اکين مان وڏڦڙو مينهن وسڻ لڳيس...
شوڪيس تي کُلي پيل سنبل جي ذاتي ڊائري تي نظر پيس ته اڳتي وڌي وڃي ڊائري کنيائين..
ڊائري جي کليل ورق تي نظرون ڄمي ويس جنهن پني تي هن جو پنهنجي هٿ اکرن سان اهو نوٽ لکيل هو...
“سنبل منهنجي زندگي آهي، منهنجي زندگي جي هرخوشي آهي...
جيڪڏهن آئون هن کي وساريان ته شال ان ڏينهن پاڻ کي ٻوڙي ماري ڇڏيان.”
جڏهن انهي نوٽ کان هيٺ سنبل جي هٿ اکرن سان اردو جو هي شعر لکيل ڏٺائين..
مرتي هين تيري عشق مين مرني ڪي بعد کيا هوگا؟
ڪفن اٺها ڪر ديکهنا لبون په تيرانام هوگا..!!
ته ساجد جي ڪيفيت هارايل جواري جهڙي ٿي وئي...!
ڪمري مان ٻاهر نڪري هي قبرستان ڏانهن روانو ٿيو...!!
قبرستان پهچي سنبل جي قبر کي ڀاڪر وجهي ديوانن جيان زارو زار اوڇنگارو ڏئي روئندي چوڻ لڳو سنبل مون کي معاف ڪر...
بيشڪ آئون تنهنجو وڏو گنهگار آهيان...!!
مون کي معاف ڪر...
سنبل... مون کي معاف ڪر....!!
سڀ ڪجهه هارائڻ کانپوءِ هو قبر تي زارو زار روئندو رهي ٿو ۽ پنهنجي ڪيي جي معافي وٺندو رهي ٿو پر هن لاءِ بي چين روح هميشه لاءِ سانت ٿي چڪو هو..
هن جو اوسيئڙو ڪندڙ اکيون هميشه لاءِ پورجي چڪيو هيون...
هن جو آواز ٻڌڻ لاءِ پريشان رهندڙ سماعتون هميشه هميشه لاءِ مٽي ۾ دفنائجي چڪيون هيون...
عشق جو اونداهو سج اُڀري چڪو هو، ڪائنات اونڌاهه جي سياهي سان دامنگير ٿي چڪي هئي، قبرون قبرون ٿي ويل دل جي ڌرتي سوين اڻپوري ارمانن جو شمشان گهاٽ ٿي چڪي هئي...
هاڻي هن جي روئڻ پٽڻ جو هن کي قبرمان ڪوبه جواب نه مليو...!!
سنبل جي قبر تي روئندي روئندي هن کي ڪافي دير ٿي چڪي هئي...
ڌرتي تي رات پنهنجا ڪارا پر پکيڙي چڪي هئي، قبرستان ۾ اونڌهه ڇائنجي وئي هئي، رات جو سناٽو ڀوائتي منظر جو هيبتناڪ ڏيک پيش ڪري رهيو هو...
هي رات جو ديرسان نيم بي هوشي واري حالت ۾ گهر موٽي آيو ۽ صبح جو بغير ڪنهن سان ڪجهه ڳالهائڻ جي يونيورسٽي روانو ٿيو...
يونيورسٽي پهچي هن ياسمين جو نمبر ڊائل ڪيو...
ان جو نمبر بند هو، وري ڪجهه دير کانپوءِ نمبر ڊائل ڪيائين ته وري به نمبر بند هو...!
ياسمين جو نمبر بند هجڻ جي صورت ۾ هن ياسمين جي ويجهي سهيلي ميهوش جو نمبر لڳايو ۽ ان کان ياسمين بابت پڇتائين...!
ميهوش هن کي ٻڌايو ته ياسمين ڪجهه ڏينهن لاءِ ڪراچي هلي وئي آهي ۽ تو تي سخت ناراض هئي ۽ چيائين ته جيڪڏهن ساجد تو کي فون ڪري ته ان کي چوجا هاڻ پنهنجي وچ ۾ ڪو به تعلق نه آهي، منهنجا توسان سڀ واسطا ختم آهن ۽ مون کي هميشه هميشه لاءِ وساري ڇڏي مون کي تو کان سخت نفرت ٿي وئي آهي...!!
اها ڳالهه ٻڌي ساجد ڪال اڌ ۾ ڪٽي ڇڏي ۽ هن پاڻ کي موت ڏانهن روانو ٿيندي محسوس ڪيو...
هن کي سنبل جي خط وارا جملا ذهن تي تري آيا ته “پرين کان پري رهي لمحا قيدي ڪيئن ٿين ٿا اهوتون هڪ ڏينهن ڄاڻي ويندين، تو کي خبر پئجي ويندي ته سچي محبت کي ٺڪرائڻ وارن جو آخري انجام پڇتاءُ جي پاڻي ۾ ٻڏندي ٿيندو آهي.”
هو پڇتائو جي باهه ۾ ڀسم ٿيڻ لڳو هو ۽ زندگي جي آنڱر هن کان ڇڏائجي رهي هئي...
هن کي شدت سان احساس ٿيڻ لڳو ته محبت ۾ دوکيبازي جو انجام ڏاڍو برو ٿيندو آهي.
هاڻي هن جي زنده رهڻ جا سڀئي سهارا ختم ٿي ويا، دنيا هن لاءِ کوکلي بڻجي وئي...!
هن جون اکيون خوابن کان خالي ٿي چڪيون هيون، زندگي هر طرف کان بي رنگ ۽ بي مزي ٿي چڪي هئي...!!
هن سوچيو ته مون پنهنجو سڀ ڪجهه ختم ڪري ڇڏيو آهي...!!
سنبل سان بيوفائي ڪيم...!
ياسمين سان ويساهه گهاتي ڪيم...!
ماڻهو پير تي ڪهاڙو هڻندا آهن پر مون ڪهاڙي تي پير هنيو آهي...!!
مون هي ڇا ڪيو...!
مون هي سڀ ڪجهه ڇو ڪيو؟
مون کان هي ڇا ٿي ويو..؟
آئون هر طرح سان برباد ٿي ويس...!
هن مسلسل پنهنجو پاڻ کان سوال ڪيا...!!
هر سوال جو جواب هن جي پريشاني ۾ اضافي جو سبب بنجڻ لڳو هو.
هو سخت پريشاني جي عالم ۾ پنهنجو پاڻ تي ملامت ڪندو لڙکڙائيندڙ قدمن سان اڳتي سنڌو ڏانهن وڌيو...!!
شام ٽاڻي سنڌو جي ڪنارن تي بيهي هن آخري ڀيرو ڄامشوري تان لهندڙ سج ڏانهن نهاريو جيڪو غفائن ۾ گم ٿي رهيو هو...!
پوءِ هن سنڌو جي وهندڙ پاڻي ۾ نهاريو جنهن ۾ سنبل جي محبت هن کي ٻانهون کولي سڏي رهي هئي...!!
ڪجهه گهڙين کانپوءِ پاڻي ۾ وڏو آواز ٿيو ۽ ڪنارن تي ويٺل پکي اڏامڻ لڳا....!!