چور
جنهن رات پوليس نبوءَ جي ڳولها ۾ ڇاپا هڻي رهي هئي، تنهن رات شهر ۾ فدا حسين فگارو جي ننڍي پٽ بدوءَ جي شادي هئي. بينڊ باجا، تاڙيون ۽ هوڪرا هر طرف ڦهليل هيا. بئريج روڊ جي اها روايت هئي شهر ۾ ڪا به شادي ٿيندي هئي ته گهوٽ کي سهرو ٻڌي گهوڙي تي ويهاري شيدي بادشاهه جي مزار تي آڻي ان جي چانٺ چمائيندا هيا. ان رات اها ڄڃ جڏهن بئريج روڊ تان لنگهي رهي هئي ۽ ماڻهن جا منهن ڪلهن تي جهليل گيس وارن گولن جي تيز روشنيءَ ۾ چمڪي رهيا هيا ته پوليس شهر جي گهٽين ۾ پريشان نبوءَ کي ڳولهي رهي هئي.
ڄڃ بئريج روڊ تي پيراڊائيز سينيما سامهون آئي ته ان ۾ شامل ماڻهن جو جوش وڌي پيو. بنيڊ وارن جون نڙيون ڦوڪجي رڳون ڇنڻ لڳيون. پراڻي هندستاني گاني جي ڌن تي ڀونپوءَ جهڙو بگل ڪنن جا پردا ڦاڙڻ لڳو، باجي جي بي ڍنگي تيز آواز تاڙين جي گونج سان ملي دلين جي ڌڙڪڻ تيز ڪري ڇڏي. بينڊ ماسٽر جي ڪلارنيٽ جو آواز ڪي قدر سُريلو هيو جنهن مان خوشي ۽ اميد جون لهرون نڪري وڪوڙي ٿي ويون. اڳيان نچندڙن جو ٽولو هيو، اهي بينڊ ۽ تاڙين جي آواز تي بدمست نچي رهيا هيا. مڇين جو ٺيڪيدار جنهن کي هڪ هٿ ۾ ڪيٽرو جي بوتل هئي ۽ ٻئي هٿ ۾ ڀڳڙن مٺ، اهو بوتل مان ڍڪ ڀري ٿيڙ کائي، هر هر ڀڳڙو وات ۾ اڇلي موج مان نچي رهيو هيو. جڏهن صابوءَ وات ۾ گاسليٽ وجهي هٿ ۾ جهليل شعلي کي ڦوڪ ڏني ته ڀڀڙ هوا ۾ اڀري هر شيءِ روشن ڪري ڇڏي. سڄي ڄڃ هيڊي روشنيءَ ۾ گينڊي جي گلن جيان واسجي وئي. ڄڃ ۾ موجود ڪنهن سڪا اڇلايا ۽ ٻار ميڙڻ ۾ مهو ٿي ويا.
ڪا به ڄڃ بئريج روڊ تان لنگهيندي هئي ته شيدي بادشاهه جي مزار تائين اڌ ڪلوميٽر رستو ڪلاڪن ۾ طئي ڪندي هئي، آهستي آهستي، هر هنڌ بيهندي، جاڳيراڻي محلي وٽ، ميمڻ محلي وٽ، مڪراڻي محلي وٽ، پيراڊائيز سينيما، لال بازار، پراڻو تاڙي خانو ۽ سيدن جو هاتو جتي ڏاند گاڏيون ننڊ ڪنديون هيون ۽ ڏاند معصوم شاهه جي مناري ڀرسان بيٺل چنڊ کي ڏسي رات گذاري ڇڏيندا هيا.
فدا حسين فگارو جي ننڍي پٽ بدوءَ جي ڄڃ وڏي هئي. لڳ ڀڳ چار سئو ماڻهو هيا. بينڊ وڄائيندڙن جون چار قطارون جن اڳيان پنجاهه ماڻهن جو ٽولو نچي رهيو هيو ۽ ٻار جيڪي ان اوسيئڙي ۾ هيا ته ڪڏهن ٽي پئسن جي بارش ٿئي ته هو ميڙي کيسي ۾ وجهي نانگائيءَ جا پڪوڙا کائي سگهن. نانگن وارو پڪوڙائي جنهن شادي نه ڪئي. سڄي زندگي نانگ پاليا. اهو شام جو گلستان هوٽل اڳيان هڪ صندل تي پڪوڙا وڪڻندو هيو. ماڻهو چوندا هيا ته ان جي پڪوڙن ۾ سواد جو راز ان جو نانگن کي ڇهڻ آهي.
بئريج روڊ تي بينڊ، تاڙين ۽ هوڪرن جو آواز انهن پوليس وارن جي ڪنن سان پڻ ٽڪرائجي رهيو هيو جيڪي نبوءَ جي ڳولها ۾ ڇاپا هڻي رهيا هيا. انهن ڪو هنڌ نه ڇڏيو. شهر جا سڀ بدنام هنڌ ڳولهيا. درياهه جي ڪپ تي ان نرسريءَ ۾ به ويا جتي اڪيلو مالهي ان جهوپڙيءَ ۾ رهندو هيو جنهن مٿان بيٺل نم ۾ ماکيءَ جي مکين جو ميلو هيو. پوليس ان جاسوس سان ٻيهر رابطو ڪيو جنهن ٻڌايو هيو ته “نبو شهر ۾ موجود آهي”
“جيڪڏهن نبو موجود آهي ته ڪٿي آهي؟” صوبيدار چيو.
جاسوس ٻڌايو ته “اهو ان هوائي بندر جي بينچ تي ويٺل هيو جيڪو گهنٽا گهر کان مٿي ويندڙ چاڙهيءَ تي ڏاڪڻين جي پاسي هڪ پهاڙيءَ تي آهي.”
صوبيدار سوچ ۾ پئجي ويو ۽ چيائين “جيئن ته اهڙي هوائي بندر جو ڪو به وجود نه آهي انڪري ٿي سگهي ٿو ته اهي سڀ هوائي ڳالهيون هجن.”
جاسوس قسم کڻي ويو.
“مون پنهنجين گناهگار اکين سان ان ڏوهيءَ کي ڏٺو آهي.”
“ته پوءِ ڪاڏي ويو؟” صوبيدار چيو “سنڌوءَ ۾ ٻلهڻيون آهن، واڳون نه، جو ان کي ڳهي وڃن.”
صوبيدار چيو نبو ضرور ان عورت وٽ هوندو جيڪا بئريج جي ساڄي پاسي مهاڻن جي ڳوٺ ۾ رهندي آهي، جنهن ڀڳڙا کائي کيس تربيت ڪئي ۽ هو سٺو چور ثابت ٿيو. صوبيدار سپاهي ساڻ ڪري ڳوٺ تي ڇاپو هنيو ۽ عورت جي گهر کي ڪڙو چاڙهي هر شيءِ جي تلاشي ورتي. ان ڀڳل پيٽيءَ جي مضبوط تالي کي ٽوڙيندي اسُر ٿي ويو جنهن پيٽيءَ ۾ شڪ هيو ته نبو لڪيل آهي ۽ پيٽيءَ جي ڀڳل سوراخن مان ساهه کڻي رهيو آهي، پر پيٽيءَ ۾ پٿر هيا جيڪي عورت پيٽ سان ٻڌندي هئي.
پوليس مايوس ٿي وئي. صوبيدا واپس ٿاڻي تي پهتو ته صبح ٿيڻ وارو هيو. ڄڃ لنگهي چڪي هئي. شيدي بادشاهه جي چانٺ تي گلاب جون پتيون پيل هيون. هر طرف گلابن جو واس هيو. مجاور پاران ٻاريل اگربتين جي خوشبوءِ اڀرندڙ سج جو آڌر ڀاءُ ڪري رهي هئي.
نبو ڄڃ ۾ سڄي رات بينڊ باجن سان شهر جي رستن تي نچندو رهيو ۽ پوليس ڳولهي ٿڪجي پئي.