اگهاڙو
ست سال اڳ ائين نه هيو، مٿي جي وارن کي ڦڻيءَ سان سنواريندو هيو ۽ سيني جي وارن کي آڱرين سان، پوءِ سندس وار ڇڻي ويا. وار ڇڻڻ جو سبب بيوفائي هئي. خزان جا ڌڪ وڻ پچائي سگهندو آهي ڇو جو بهار ۾ سائو ٿي پوندو آهي. ڇڻيل پن پيدا ٿي سگهن ٿا، وار نه.
خزان ۽ بيوفائيءَ ۾ فرق اهو آهي ته خزان کانپوءِ بهار ايندو آهي ۽ بيوفائيءَ کانپوءِ خزان، بيوفائيءَ کانپوءِ خزان جي موسم حياتيءَ تائين ڦهليل هوندي آهي.
اڄ رات هن کي وڇڙي ويل محبوبا سان ملاقات ڪرڻي هئي. هن سج لٿي کان تياري شروع ڪئي. ڪٻٽ مان سڀ ڪپڙا ٻاهر ڪڍيا. مختلف رنگن جون ٽائيون، فل سوٽ، شرٽون، ڪڙتا، سٿڻ قميصون، واسڪوٽيون، بوٽ، جوراب ۽ ٻيا سامان جن ۾ بيلٽ، رومال ۽ واچون وغيره شامل هيا.
انسان کي اوگهڙ کان نفرت هجي ته کيس اوندهه سان پيار ٿي ويندو آهي. بند دروازا وفادار دوست لڳندا آهن ۽ مٿي لڳل روشندان نفرت لائق ٿي ويندا آهن ڇو جو اهي اڪيلائين تي چٿر ڪري بيوفائيءَ جو احساس ڏياريندا آهن.
فرحانا بيوفا هئي پر هن لاءِ نه هئي. وڇڙڻ کانپوءِ ان سان گمنام ملاقاتن جو سلسلو جاري هيو. هو هفتي ۾ هڪ دفعو ان سان ملاقات ڪندو هيو. آچر جي رات، جيڪا ٻين راتين کان ايتري ننڍي هوندي آهي جيئن ماءُ جي ڀڪ ۾ ٻار جنهن جون اکيون ناسي هجن.
ان رات به کيس تيار ٿيڻو هيو، هن تياري شروع ڪئي، واش روم ۾ ويو ۽ اوگهڙ کان اکيون بند ڪري فرحانا کي ياد ڪيو، تصور ۾ ڏٺو، مينهن وسي رهيو آهي، فرحانا جا وار ڀڳل آهن. ان جي چيلهه چوڌاري وريل هن جون ٻانهون ڪموڊ آهن.
ٻاهر نڪري، هن اهو فل سوٽ پاتو جيڪو ڄامڻي هيو. ڄامڻي رنگ جو فل سوٽ انهن ڏينهن جو يادگار هيو، جڏهن ماڻهو ميڪسيڪن مڇون رکائيندا هيا ۽ وارن جا قلم ڪنن کان هيٺ ڪهاڙين جيان لڙڪندا هيا. اهو فل سوٽ ڪڏهن فرحانا کي وڻيو هيو ۽ ان جي تعريف ڪئي هئي. هو آئيني اڳيان بيٺو، پاڻ کي ڏٺائين، سندس فل سوٽ ڪلهي وٽان لڙڪيل هيو. ان ۾ آستينن وٽ گهنج هيا ۽ بٽڻ ائين پراڻا ٿي چڪا هيا جيئن ڪوٽ جي اکين جي نظر گهٽجي وئي هجي. انسان ۽ ڪپڙي ۾ ڪو فرق نه آهي. انسان به ڪپڙي جيان چڙي هڪ ڏينهن پراڻو ۽ پوڙهو ٿي وڃي ٿو.
هو آئيني اڳيان مرڪيو، مرڪ ڏسي اداس ٿي ويو، مرڪ لڙڪيل وات کي ائين سهارو ڏنو هيو جيئن پوڙهي کي لٺ. پاڻ کي ڄامڻي فل سوٽ ۾ ڏسي محسوس ڪيائين جيئن سج منجهند جو لهي چڪو هجي.
هن اهو فل سوٽ لاهي سٿن قميص پاتي، اڇي رنگ جي سٿڻ قميص پائي آئيني اڳيان آيو، شڪارپوري وڏي گهير واري سٿڻ جا گهنج هلڪي هوا تي سمنڊ جي لهرن جيان لڏي رهيا هيا. قميص جا ڪف، جن جي ڪاجن ۾ فرانسيسي ڪلپ پائي وري آئيني ۾ ڏٺائين، سندس پيٽ ٻاهر نڪتل ۽ جسم ويڪرو هيو. هن جي جسم جي پکيڙ ڪري آئينو سوڙهو ٿي چڪو هيو. ان جي ويڪر گهٽجي وئي هئي جنهن ڪري اهو سنهو ۽ ڊگهو ڏسجي رهيو هيو. هن کي آئينو فرحانا جي جسم جهڙو محسوس ٿيو، چمڪندڙ ۽ نازڪ، جنهن جي پٺ اوندهه کانسواءِ ڪجهه نه هئي. هن وري مرڪڻ جي ڪئي، مرڪي نه سگهيو، هڪ مصنوعي ٽهڪ سندس ڇاتيءَ مان کنگهه جيان نڪري آئيني سان ٽڪرائجي مئل پکيءَ جيان هيٺ ڪري پيو، کيس فرحانا تي ڪاوڙ آئي، آئيني اڳيان زبان ڪڍي چٻرا ڏنائين. هن ڦڻي هٿ ۾ کنئي ۽ مٿي تي ڦيرڻ شروع ڪئي. ڦٽيءَ جا ڏند ڀڳل هيا. ڦڻي کنڊي هجي ته ٺوڙهه تي کلي نه سگهندي آهي.
ڪڏهن سٿڻ قميص ۾ اهڙو ته سٺو لڳندو هيو جو ماڻهو هن کان درزيءَ جو ڏس پڇندا هيا. هاڻي به ساڳيو درزي هيو ۽ ماڻهو پڇندا نه هيا. ڪپڙو جسم تي ٺهندو آهي کيسي تي نه! هن کي ڳالهه نه وڻي، ٻيو جوڙو پاتائين، ڪراچيءَ جي ڪنهن بازار مان ورتل سوڙهي سٿڻ ۽ لکنوي. ڪڙتو، جنهن مٿان ڀوپالي واسڪوٽي پائي آئيني اڳيان بيٺو ته هن کان کل نڪري وئي. کل مصنوعي نه هئي. هن سوچيو جيڪڏهن انهن ڪپڙن ۾ فرحانا اڳيان ويو ته هوءَ کيس شعر ٻڌڻ جي نه، پر واپس وڃڻ جي فرمائش ڪندي، هو شاعر نه هيو، شاعر جو شاعر هجڻ ضروري نه آهي، ان جو شاعر لڳڻ ضروري آهي.
هن اهي ڪپڙا لاهي ٻيا پاتا، ناسي پينٽ، آف وائيٽ شرٽ ۽ ڪارن ترشن پٽن واري ٽاءِ، اها هڪ عام رواجي پوشاڪ هئي، جيڪا مڊل ڪلاس ملازم شيشي ۾ بند باٿ روم جيتري آفيس ۾ پائي، ڪم ۾ ايڏا ته مصروف هوندا آهن جو مانيءَ جي وقفي جو هوش انهن کي پيٽ ۾ وڄندڙ گهنٽيءَ تي ايندو آهي. ان لباس ۾ هن پاڻ کي تمام غريب ۽ ٻين جي رحم تي محسوس ڪيو. ان ملازم جهڙو محسوس ڪيو جيڪو مهيني پوري ٿيڻ کان اڳ پگهار جو انتظار ڪندو آهي، پوءِ آئيني اڳيان پاتل ٽاءِ ۾ هو ڪتي جيان ڄڀ ڪڍي سهڪڻ لڳو. هو وفادار ڪتو هيو ۽ فرحانا چور، ڪو ڪتي جي دل چوري ڪري ته ڀونڪي نه سگهندو آهي.
هن اهو لباس لاهي ڇڏيو ۽ پوءِ ڪارو فل سوٽ پاتو، جنهن تي اڇي سلوري ستارن واري ٽاءِ پائي آئيني اڳيان بيٺو ته ٺاهوڪو پئي لڳو. هن دل ۾ چيو “ها... اهو ٺيڪ آهي.”
ڪاري فل سوٽ ۾ هو واقعي ئي سٺو نظر اچي رهيو هيو. فل سوٽ سندس جسم کي ڀاڪر پائي بيٺل هيو. ان ۾ گهنج نه هيو. ٽاءِ تجلا ڏئي رهي هئي ۽ ان پويان بيج رنگ جي قميص ڄڻ سينو ٻاهر ڪڍي ٽاءِ جي نمائش ڪري رهي هئي. هن هڪ دفعو وري کنڊي ڦڻي صاف ڪري مٿي تي گهمائي، هو کليو ته سندس پاسي کان ڀڳل ڏند جي وٿيءَ مان وات جي اوندهه چمڪي پئي. هن اسپيني اسڪن آئيس ڪريم سان منهن کي ليپ ڪيو. ان دٻيءَ مان جنهن تي ڳاڙهن چپن واري خماريل اکين سان عورت جو فوٽو هيو، پوڊر ڇڙڪائي هٿن سان منهن کي مهٽيو، چيلهه جي وڪڙ جهڙي پرفيوم جي بوتل کي مٿان زور ڏئي پاڻ کي ڦوهاري سان وهنجاري ڇڏيو. هر طرف ڪمري ۾ خوشبوءِ ڦهلجي وئي.
هن آئيني اڳيان جسم جي هر حصي جو جائزو ورتو. ٽاءِ کي سُوٽي وچ تي آندو، جڏهن تيار ٿيو ته ڪمري جا بلب بند ڪري سمهي پيو.
ان رات هن جيڪي به خواب ڏٺا انهن ۾ اگهاڙو هيو.