اڻاوا پنڌ، اڻاوا لاڙا : حميد سنڌي
هونئن ته مون کي سڀ ڪهاڻيون ۽ ان جا ڪردار پيارا آهن، پر اهڙيون ڪهاڻيون وڌيڪ پياريون اٿم جن کي جنم ڏيندي ڪي علامتون ۽ اهڃاڻ منهنجي آڏو هئا ۽ ان جي ڪري ذهني عذاب به ڀوڳيو اٿم. انهن ۾ خاص طور ”ويريون“، ” ڌوپار“، روشن اوندهه“، ” جنت“، ” دربان“، ”هڪ هرڻي جي ڳالهه“ ۽ ”ٺوٺ ڌرتي“ اچي وڃن ٿيون. شايد انهيءَ ذهني تڪليف ڪري اڃان تائين ٻه نيون علامتي ڪهاڻيون ” ميل جو پٿر“ ۽ ” جنهن دل پيتا عشق دا جام“ مڪمل ڪري نه سگهيو آهيان. شايد اهي ڏک ۽ ذهني عذاب ايترو ته پيارا اٿم جو جدا ڪرڻ تي دل نه ٿي چوي ۽ سمجهان به اهوئي ٿو ته هاڻ منهنجي ڪهاڻين جا رخ لاڙا ۽ پنڌ اهڙا ئي اڻاوا هوندا.
مان انهن پيارن جو ٿورائتو آهيان، جن منهنجي ڪهاڻين جو پنڌ سڃاڻي ٻولاچاري لائق سمجهيو آهي. رايا سڀ ته هٿ نه اچي سگهيا اٿم پر جيڪو پراڻن توڙي نون ڪاڳرن ۾ داخل مليو اٿم اهو هن ڪتاب ۾ شامل آهي.
مان هتي پنهجي هڪ ساٿيءَ جو، جيڪو سڏ ۾ ساڻي رهيو اٿم، ٿورو ضرور مڃيندس، ڇاڪاڻ ته هن کان سواءِ هيءُ ڪتاب جيڪو ٻه ورهيه پريس فارمن جي صورت ۾ سڙندو رهيو ۽ نڪري نه سگهي ها. ها، مان پياري نانڪ جو تمام گهڻو ٿورائتو آهيان.
شال جيئن منهنجا ساٿيئڙا ۽ سانگيئڙا جن مون کي وَرُ وَرُ پي جياريو آهي. اڳتي به هئڙن اڻاون پنڌن ۽ لاڙن ۾ اڻائو واءُ ڏسي به منهن نه موڙيندا.
[b]حميد سنڌي[/b]