ٽڪنڊو
” هاڻي بس، وڌيڪ نه“
” زري، هيءُ پٿر جڏهن پاڻي مان لهر ۽ لهر مان دائرو بڻائي ٿو تڏهن مون کي خيال ٿيندو آهي ته جڏهن زندگي جي هن اٿاهه ساگر ۾ انسان پنهنجو جسم ڇڏي ٿو تڏهن ڪابه لرزش پيدا نه ٿي ٿئي. ڪا به لهر، لهر کي لوڏو نه ٿي ڏئي ۽ ڪو به حياتيءَ جو مسئلو دائرو بڻجي نه ٿو ڦري“
”توبهه، آخر توکي ٿيو ڇا آهي. تون مون کي هت انهي لاءِ وٺي آيو هئين ته مان ويهي يا ته تنهنجو منهن ڏسان ۽ تون لهرون ڳڻين يا ويهي تنهنجون تقريرون ٻڌان.“
”اهائي ته ڳالهه آهي زري. مون مان تون مطمئن ناهين، مون مان ڪير به مطمئن نه آهي پر يقين ڄاڻ ته مان به ڪنهن مان مطمعن ڪو نه آهيان.... سواءِ هڪ هستي جي جنهن کان لاپرواهه ٿي ڪري مان پنهنجو پاڻ ٻين مونجهارن ۾ منجهايان ٿو. جي اها هستي منهنجو مونجهارو هجي ته جيڪر مان هنن دوستيءَ جي مسئلن ڏانهن ڌيان ئي نه ڏيان.“
”اها هستي ڪير آهي؟“
”تون ڄاڻين ٿي زري؟“
“پر سليم، آخر ڪهڙو مونجهارو اٿئي، دوستن جا سور هوندا به تو وٽ تمام گهڻا آهن، نه تون ڏانهن توجه ڏين نه هو توکي ڏکوئيندا.“
”زري توکي خبر آهي ته مان انتهاپسند آهيان پيار ۾، دوستيءَ ۾، قرب ۾ ۽ جيئڻ ۾. مان فراخ دلي سان جيئڻ ڄاڻان ۽ وڏي دل سان مات کائيندو آهيان.“
”سليم سچ وڏو زهر آهي، پر جي مان ائين چوان ته تون جيئڻ نه ٿو ڄاڻين تون هر قدم تي صرف مات کائڻ ڄاڻين ۽ تون نه زندگي مان مطمعن آهين، نه زندگي جا دائرا تو مان مطمعن آهن.“
”زري .... مان.... مان..... ٺهيو زري، اٿ ته هلون“
”ساڳي مان مان نه ڪر، تون اهو ته ٻڌاءِ ته تون پريشان ڇو آهين.“
”زري – جي ڪير منهنجون نظرون چورائي منهنجي نظرن سان توکي ڏسي ۽ توسان ڳالهائي ته ڏک ڪرڻ ته آءُ به لهڻان.“
”تون ته اجاين غلط فهمين ۾ پئين پيو. تنهنجي نظر منهنجي نگاهه جو پهريون رخ آهي. چورائڻ جي همت مون کي نه ٿي ٿئي ته ڪير وڌي تنهنجي نظر چورائيندو.“
”پر زري مان دوستن يا دنيا ۾ ڪنهن جي به تو ڏانهن نظر سهي نه ٿو سگهان.“
”سليم تون يقين رک، حياتي جو هر مسئلو اسين گڏجي طي ڪنداسين.“
”اهو ته آءُ به ڄاڻان ٿو، ايترو ته يقين آءُ به ڪيان ٿو“
”پوءِ سليم اهو سڀ ٿي ڇو ٿو؟ تون پنهنجي پاڻ مان نڪري ڇو نه ٿو اچين. ”اها دنيا آهي. اهو جيئاپو آهي. شايد ڪو وقت اچي ته مان توکي ڏيکاريان ته ڪنهن رستي بيٺي هوندينءَ ۽ مان هنن وڻن جي جهڳٽن ۾ هن پاڻي ۾ پاڻي گڏيندو رهندو هوندس“
”ائين نه چئه سليم، زري دنيا نه آهي، زري تنهنجي محبوبه نه آهي. زري تنهنجي عاشق آهي. زري تنهنجي چپن جي رٺل مرڪ آهي. زري تون ۽ تون زري...آهين، سمجهئيه!“
”زري ايترو ته پيار جي پينگهي کي لوڏو نه ڏي جو ڪنهن وقت رسي ٽٽڻ سان پاڻ سنڀالي نه سگهان. مان ڊڄان ٿو زري، مان ڊڄان ٿو.“
*********************************
ريشمان هت روشني نه آهي ته اوندهه جو به راڄ نه آهي، مون وٽ مرڪ نه آهي ته ڳوڙها به ڪونهن، منهنجي اکين ۾ ڪي به پاڇولا ڪونهن جو تون ڊڄين، تون ڊڄ نه، مان توکي هن ويراني ۾، هن وهندڙ واهه جي ڪناري تي ڊيڄارڻ نه آيو آهيان. مان اڪيلائي مان پاڻ ڪڍڻ ٿو چاهيان ۽ تون ڳالهائين نٿي. تون ڪجهه ته چئه، مون کي ائين محسوس نه ٿئي ته مان هن سڄي جڳ ۾ اڪيلو آهيان.“
”جي – جي – توهان جو نالو ڇا آهي.“
”مان سليم آهيان، پر رڳو نالي جو ، نه شڪل جو نه دل جو، نه حالتن جو، نه پيار جو، مان نالي جو سليم آهيان.“
”هڪ ڳالهه پڇانءِ“
”پڇ تون هر اها ڳالهه پڇ جنهن مان تون مونکي سڃاڻين ۽ مان توکي سڃاڻي سگهان.“
”توهان ائين ڇو ٿا ڳالهايو. مون کي ته ڪجهه سمجهه ۾ نه ٿو اچي.“
”تون چاهين ٿي ته مان توسان پيار جون ڳالهيون ڪيان ۽ پيسا وصول ڪيان ائين نه. ريشما! تون جي وڃڻ چاهين ته وڃين سگهين ٿي. مان تنهنجي رات خراب ڪرڻ نه ٿو چاهيان. اچي کڻ پيسا.“
”سليم صاحب، توهان ناراض ٿي ويو. سليم صاحب.“
”ريشما تون وڃ هلي، مان اڪيلو چڱو آهيان. مون کي تنها ڇڏ ته مان انهن پاڇن تي غور ڪيان جنهن ۾ مان زري ۽ ظفر جي پاڇولن کي هڪ ٻئي ۾ گم ٿيندو ڏسان. مان انهن پاڇن جي تاريڪي پنهنجي منهن تي وڇائڻ ٿو چاهيان. مان ان زري جي چپڙن تي وفا جي نشانين کان ڪجهه پڇڻ ٿو چاهيان. ظفر جي قرب ۽ پيار ۾ پاڻ ڳولڻ ٿو چاهيان ۽ کيس مان زري جي جهوليءَ ۾ ڏسي نه ٿو سگهان. مون کي ظفر کپي. مونکي زري کپي. پر مونکي شايد ڪير نه گهرجي. مان اڪيلو چڱو آهيان.“
”زري ڪير آهي.“
” ريشمان اها ڪير به ڪانهي – تون هلي وڃ – مان توکي انهي لاءِ چوان ٿو جو تون هلي ويندينءَ ۽ مان خيالن جا ڄار اڻندو هندس.“
”اهو صحيح آهي ته مان ريشمان آهيان ۽ زري نه پر جي خود غرض ٿي چاهيان ته زري جي جاءِ ولاريان. شايد والاري سگهان.“
”شايد نه. تنهنجي ڳالهائڻ ۾ ڪا نواڻ ڪانهي تون رات گذاري هلي ويندين ۽ شايد ڪڏهن ياد به نه ڪرين، مان جي هن اونده ۾ گهرو ٻڏندس ته شايد اک به نه پٽيان.“
”ايئن نه چئو. توهان جي اونده توهان جي روشني آهي. جي توهان زري کي خلوص ڏنو هوندو ته هوءَ به خلوص آڇيندي. سليم صاحب، عورت جي وفا جو مجسمو نه آهي ته پيار جو پالوٽ ته آهي. جي پالوٽجي ته دريا وهيو وڃن ۽ حيات جي اکين ۾ مشعالون ٻريون پون.“
”پيار – پيار جي پالوٽ - حيات، حيات جون مشعالون – اهڙو مذاق مون سان ٿيو ناهي.“
” توهان پيار جي پينگهه لڏيا آهيو پر شايد ان جي جهوٽي سهڻ جي طاقت توهان ۾ نه آهي. توهان جو پيار توهان کي ملندو. ظفر توهان کي ملندو. زري موٽي ايندي ۽ دوستي ۽ پيار هميشه قائم رهندو. پر مان توهان کي وساري نه سگهنديس. مان وڃان ٿي وري نه ملون مان هت پيار ۽ قرب جا پاڇولا ٿي ڏسان. شايد توهان پاڻ کي انهن خيالن جي ڄار مان ڇڏائي سگهو ۽ غلط فهمين کي دور ڪري سگهو. توهين ڏاڍا سٺا آهيو پر منجهيل آهيو. توهين وڻو ٿا پر منهنجو جسم توهان کان دور چڱو آهي.“
”ريشمان، ريشمان، تون ڪاڏي هلي وئين. هي اونده هيءُ پاڻي، هيءَ چمڪ هي ءَ جهڪي روشني، هيءُ اک جو پاڻي، هت ته ڪير به ڪونهي. شايد منهنجو پنهنجو ڄار آهي. منهنجي پنهنجي انا آهي جا هر فرد، هر ماحول سان وچڙي ٿي. هت به تسڪين نه آهي. مان شايد مان آهيان. پنهنجي انا جو غلام، سرڪش انا جو رانديڪو. هر هنڌ وفا ۽ پيار جو مجسمو ۽ مليم ٿي بي وفائي ڪنهن جي پيار جي. شايد اهائي آهي بي وفائي انا جي – خودي جي -! هيءُ قميص ڇو ڦاٽي پئي آهي. هيءُ منهنجي مغز مان رت ڇو ٿو وهي، هيءُ رت ۾ لال پٿر، هيءُ فضا سڀ لال، ڇو شايد پنهنجي انا زخمي ٿي پئي آهي. انا مري رهي آهي اونده انڌوڪار، روشني ڪيو. مونکي هن اوندهه مان ڪڍو. روشني ڪيو. هي اوندهه هي تاريڪي.
روشني ڪٿي آهي. هيءُ ترورا ڇا جا آهن. مستطيل چوڪور – ٽڪنڊا – منهنجو جسم هن ٽڪنڊي ۾ ڦاسي پيو آهي. مون کي هتان ڪڍو - روشني ڪيو ڏينهن ڪيو، روشني-!
*