پهرين ڇاپي جو مهاڳ: حميد سنڌي
پر قدرت کي جو نوان انداز ۽ ماڻا ڏيکارڻا آهن ته انهن ماڻهن مان ڪي ماڻهو آهن جيڪي انهن دردوندن جون ڳالهيون ٻڌن ٿا يا چپ چاپ انهن کي ڏسندا ۽ کين محسوس ڪندا رهن ٿا. جڏهن ٻين جا سور سندس دک درد جو حصو بڻجن ٿا ته هو دانهن ڪري اٿي ٿو ايئن ڪردار تخليق ٿين ٿا. سڀ گڏجي ان spokesman جي معرفت سماج ۾ پنهنجو ڪردار ۽ جاءِ ٺاهي وڃن ٿا. اهو spokesman يا ترجمان منهنجي نظر ۾ اهو ڳالهير آهي، جيڪو صدين کان بي زبان پکين، جانورن ۽ انسانن کي زبان بخشيندو رهيو آهي. منهنجي لاءِ اهو ڳالهير اڄ جو ڪهاڻيڪار آهي، جيڪو هر ماڻهوءَ جي حالتن پٽاندر ڏکن، سکن جي ڪهاڻين جو کارو مٿي تي کنيو وتي ٿو هو ڪا ڏيندو ته آهي ڪو جو هنن ڏکن ۽ سکن کي خريدي جيڪي سندس سورن ۽ سکن کان الڳ نه آهن. هر ڪهاڻيڪار جون ڪهاڻيون ائين وڪامن ٿيون. ڪنهن کي سورن جي سٽ ڏين ٿيون ته ڪنهن کي ڏکن جو درمان بڻجي سک بخشين ٿيون. باقي رهيو ڪهاڻيڪار ته اهو ٺلهو کارو کڻي گهر پهچي ٿو ته وٽس انهن ماڻهن جي ممتا جي مرڪ ۽ کين مليل آٿت سندس ذهن ۾ ڏيئي جي لاٽ ٻارڻ جو سبب بڻجن ٿا.
پهريائين ته مان پنهنجي پڙهندڙن جو ٿورائتو آهيان جيڪي منهنجي ڪهاڻين جا خريدار ۽ ڏيئي ۾ تيل وجهي جوت جلائڻ جو سبب پي بڻيا آهن. مان ان کان وڌيڪ انهن ماڻهن جو ٿورائتو آهيان، جيڪي ڄاڻ هوندي به اڻڄاڻائي ۾ مون وٽ ڪردارن جو روپ وٺي ايندا رهيا آهن ۽ مون کين ڪڏهن به مايوس نه ڪيو آهي.
”ويريون“ جي حوالي سان منهنجا ۽ پنهنجا ڪردار ڏسو. ويريون جو محمد ابراهيم، ڌوپار جو باشو، روشن اوندهه جو علي خان، جهيڻي جي جهيڻي، ست پٽيتي جي ڀاڳان، جنت جي جنت، دربان جو چاچو علي محمد، هڪ هرڻي جي ڳالهه، ٺوٺ ڌرتي ۽ ٻيا انيڪ ڪردار ساهه کڻندا وڙهندا جهڙندا نظر ايندا.
شال اهي سماج جا سرواڻ جيئن. ائين من منهنجي ڌرتي جي ماڻهن جي ڏکن سورن جو درمان بڻجي سگهي يا سندس زخمن جي چيٺ ٿي سگهي.