پيار جي ريکا
هن رڙ ڪئي:
”منهنجي ويجهو نه اچ، مون کي ڇڏي ڏي، منهنجي....“
هن هٿن ۾ منهن لڪائي روئڻ شروع ڪوي ۽ پوءِ اتي ڪير به ڪو نه هو. هوءَ روئندي رهي اچانڪ هن کي ماٺ اچي وئي. هن ڳوڙها اگهيا ۽ ٻاهر نڪرڻ لڳي. هن کي ائين لڳو ته پيرن سان هوءَ ڪجهه لتاڙي رهي آهي. ڪجهه نرم نرم، ڪجهه نازڪ نازڪ، هن هيٺ نهاريو. گلن جون پتيون هيون. چيڀاٽيل چيڀاٽيل. هن کي ائين محسوس ٿيڻ لڳو ڄڻ ته هو رنيون آهن ۽ روئي پاڻ وڃايو اٿن. هوءَ هيٺ جهڪي ۽ چيڀاٽيل پتين کي چونڊن لڳي. پر پوءِ هن اهي چونڊيل پتيون به هيٺ ڦٽيون ڪيون ۽ زور سان انهن کي لتاڙيندي ٻاهر نڪري وئي.
”شمع هٿ ته ڏي“
”ڇو؟“
”مان تنهنجو هٿ ڏسندس“
”اظهر، منهنجي هٿ ۾ ڇا آهي.“
”پيار جي ليڪ. پيار جي وڻندڙ ريکا“
”اظهر –“
”ڇو، تو هٿ ڇو ڇڏايو“
”پيار جي ڪا به ليڪ نه ٿيندي آهي“
”نه مان سچ ٿو چوان شمع، تون ڪيترو به ضد ڪر ته تون ڪنهن سان پيار ڪري نه ٿي سگهين. پر هيءُ هٿ، هيءَ ريکا، مون ڏانهن نهار شمع هيڏي ڏس“
”نه اظهر، پيار بڪواس آهي، امان اهو اکين ۾ نهارڻ ۽ دل ۾ نهارڻ وارو پيار ڪري نه ٿي سگهي. اسين مائٽ آهيون، اسين دوست آهيون. اهائي وڏي ڳالهه آهي.“
”شمي تون نه ٿي ڄاڻين ته تون منهنجي ڪائنات آهين. تو مون کي خواب بخشيا آهن. مون کي زنگ بخشي وري به رنگي ته نه ڏي. شمع مان انهيءَ لاءِ تيار ن آهيان. سهارو ڏئي مون کان سهارو ته نه کس“
”اظهر اجايون ڳالهيون نه ڪر. مان ڪمزور ڇا ڪنهن جو سهارو بڻبس. مان خود پاڻ لاءِ هڪ مونجهارو آهيان. اهو به ته نه ٿي ڄاڻان ته مان ڇا آهيان. مان صرف اهو ڄاڻان ٿي ته مون کي اڳتي وڌڻو آهي. مان وڻن جي ڇانو ۾ ويهي پريت جا گيت ڳائي نه ٿي سگهان. مان پنهنجي لاءِ پاڻ وٽ پيدا ٿيل پريت جو موت نه ٿي آڻي سگهان.“
”پر شمع تنهنجي پيار جي ريکا توکي ضرور مجبور..“
”مان پيار جي ريکا مان نه ڄاڻان اظهر! مان انهيءَ ۾ يقين نه ٿي ڪريان. مان خود پيار ۾ يقين نه ٿي ڪريان. مان پيار جي دشمن ۽ پيار جي ريکائن جي قاتل آهيان. سمجهئيه. مون ۾ طاقت آهي ته مان انهن کي ميٽي سگهان – پر مان ائين ڇو سوچيان. مان ته، مان ته سڌي سنواٽي ڪاليجي نينگر آهيان. اظهر مون کي ڇڏي ڏي - اظهر مون کي ڇڏي ڏي.“
”شمع، شمع او شمع.“
”هون،“
”رٺي آهين ڇا؟“
”نه، ڇو، نظر ؟“
”ماٺ ۾ آهين“
”ماٺ ۾ هجڻ ڏوهه آهي ڇا؟“
”ڏوهه ته ڪونهي پر ڏس نه ته اسين ڪهڙي فضا ۾ آهيون ڇا ته پيارو ماحول آهي، هو ڏس ته پکي ڪيئن لاتيون پيا لنون. هو ڪڪرن جي راند ڏس، مٺڙي هوا جا لوڏا.“
”پوءِ ڇا ٿي پيو، اهي ته سڀ هوندا آهن، سو انهن جي ڪري ڇا ٿي پيو.“
”شمع آخر ڇو، ائين ڇو، تون اهڙي ڇو آهين.“
”مان ڇا آهيان؟“
”تون سندرتا ۽ معصوم ڪلا جو ميلاپ آهين. تون بهار جي خوشبوءَ، فضا جو سرور آهين. تون چنڊ جي چانڊوڪي، ستارن جو نور آهين. تون خواب جي دنيا، تعبير جو روپ آهين – تون“
”نظر، توکي ڇا ٿيندو ٿو وڃي، هيءُ ڇا پيو چئين، دماغ ته ٺيڪ اٿئي، اجايو پيو بڪين.“
”ها، مان بڪان پيو. شمع تون سخت سنگدل آهين. شمع توکي مون تي رحم به نٿو اچي. شمع ايڏي تون بي رحم ڇو آهين- شمع.“
”مان سمجهي نه ٿي سگهان ته هيءُ ڇا آهي. هڪ ته تون مون کي هت شهر کان پري وٺي آيو آهين. ٻيو تون الائجي ڇا پيو چئين. سنگدل، بي رحم، الائجي ڇا، هل نظر، واپس هلون. تون شهر ۾ ٺيڪ هئين، هت اچي الائجي توکي ڇا ٿي ويو آهي. هل ته شهر هلون.“
”پر شمع منهنجو ڇا ٿيندو.“
”ڇا ٿيندو!“
”شمع تون منهنجي آهين. مون کي توسان پيار آهي شمع.“
”پيار! ڇا جو پيار، ڪهڙو پيار!“
”اڻ ڄاڻ نه بڻج شمع.“
”مان اڻ ڄاڻ نه آهيان نظر، پر اهو توکي ٻڌائي ٿي ڇڏيان ته مان پيار ۾ يقين نه ٿي رکان. پيار فلمن ۾ ٿيندو هوندو، زندگيءَ ۾ نه. سمجهيئه. پيار دوکو آهي، فريب آهي. اسين ٻئي دوست آهيون ۽ دوست ئي رهنداسين. باقي انهي پيار ۽ محبت مان مان نه ڄاڻان. پيار زندگيءَ جو وڏو فراڊ آهي. سمجهيئه وڏو فراڊ.“ ”نظر تون هيءَ موٽر ڪيئن پيو هلائين، نظر، پاڳل ته نه آهين. نظر اسپيڊ ته ڏس.“
”ها، مان پاڳل ئي سهي.“
”نظر مان ڊڄاڻ ٿي نظر، مان توکان نفرت ڪرڻ لڳان ٿي، نظر، مون کي توکان سخت نفرت آهي. نظر، گاڏي آهستي ڪر نظر- نظر، مون کي توکان نفرت آهي، نظر.“
”عزيز! مان توکي ٻڌائي چڪي آهيان، ته محبت جي ڄار ۾ ڦاسي نه ٿي سگهان.“
”پر، شمع محبت ڪئي نه ويندي آهي. محبت بي اختيار جذبو آهي. محبت ۾ مٺڙن جذبن سان جڏهن همڪنار ٿبو آهي تڏهن ڏس ته اهو فريب آهي يا زندگي جو وڏ سچ. تون پيار کي فراڊ چئه يا دوکو پر پيار پنهنجي جاءِ تي زندگي جو وڏو سچ ۽ حقيقت آهي.“
”عزيز- مان ائين نه ٿي چوان ته ڪو پيار آهي ئي ڪونه. پيار آهي پر اسان لاءِ نه، جيڪي رت، گوشت ۽ گند جا ٽڪرا آهيون. اها شيءِ انهن روحن لاءِ آهي. جيڪي ابدي زندگي حاصل ڪن ٿا ۽ پوءِ پيار ماڻين ٿا. هيءُ جيڪو پيار ڏيکاريو وڃي ٿو اهو سڀ دوکو آهي، جسمن جو سودو آهي. پيار هڪ روحاني ڪيفيت آهي ۽ اسين روح ناهيون. اسين انسان آهيون. گند جا ٽڪرا، پيار جي حقيقت آهي ته اسين فراڊ آهيون. اسان جو پيار به فراڊ ۽ دوکو آهي.“
”پر شمع اسين به ته ڪنهن روح جا مالڪ آهيون. اسان وٽ به ته روح آهي جنهنڪري جسم جو گاڏو پيو گهلجي. شمع تون هن دنيا ۾ اڪيلي رهي نه ٿي سگهين. توکي روح جو سهارو وٺڻو پوندو ۽ جسم – جسم جو تقاضائون به پوريون ڪرڻيون پونديون. شمع تون مون ڏي نهار، رڳو هنن اکين ۾ نهار، توکي زندگيءَ جو وڏو سچ نظر ايندو. تو کي هڪ مها ساگر نظر ايندو. مان تو کي ان ساگر ۾ لوڙهي ڇڏڻ ٿو چاهيان. شمع – پر تون روئين ڇوٿي. شمع، شمع، تون روءُ ته نه-“
”عزيز، مان اهو برادشت ڪري نه ٿي سگهان ته ڪو منهنجا نظريا غلط آهن. مان صحيح آهيان عزيز! مون کي ائين نه چئه ته مان تنهنجي اکين ۾ نهاريان. مان سخت ڊڄڻي آهيان. مان انهي ساگر ۾ لڙهڻ نه ٿي چاهيان. مان ڊڄڻي آهيان. مان پار کان ڊڄان ٿي عزيز. مان پيار ڪريان ۽ پوءِ ڇا ٿيندو. پر مان پيار ڪريان ڇو. مان پيار نه ڪنديس. مان پيار ڪري نه ٿي سگهان. مون کي پيار نه کپي، مون کي همدردي کپي. مون کي دوست کپي. مون کي ساٿي گهرجي.“
”۽ اهو ساٿي جيڪو توکي پيار نه ڪري ائين نه! پاڳل. ڀلا ڪو همدرد، دوست يا ساٿي بنا پيار جي ڪئين ٿيندو. هو ضرور توکي چاهيندو توکي ڀائيندو توکي پيار ۽ محبت جي ضرورت آهي. شمي، تون فرار حاصل ڪرڻ جي ڪوشش نه ڪر، پاڻ کي دوکو نه ڏي، توکي پيار جي ضرورت آهي.“
”نه عزيز نه. ائين نه چئه. منهنجا خيال، عقيدا، منهنجا نظريا.“
اهي سڀ انهن ڳوڙهن ۾ وهي ويندا.“
”ائين نه چئه.“
”تون مون کي پنهنجو هٿ ڏي.“
”نه، نه، تون به مون کي يقين ڏيارڻ ٿو چاهين ته منهنجي هٿ تي پيار جي، محبت جي ريکا آهي. ائين نه، نه، اها ريکا ڪانهي عزيز، بنهه ڪانهي مان چوان ٿي ته اها ريکا ڪانهي.“
”نه مان توکي هيءُ گل ڏيڻ ٿو چاهيان.“
”گل، گل، تون مون کي ڪجهه به نه ڏي عزيز، تون منهنجو ڪجهه به نه آهين. مان به تنهنجي ڪجهه به ته نه – مون کي ڪنهن سان پيار ڪونهي. مان ڪنهن پيار ڪري نه ٿي سگهان. منهنجي هٿ تي چون ٿا ته ريکا آهي. پر مان چوان ٿي ته ريکا ڪانهي. پيار جي ريکا ڪانهي. پيار جي ڪا به ريکا ڪانه ٿيندي آهي. ڪا به نه ٿيندي آهي. هي گل – هيءَ ريکا.“
بند ڪمرو، کيس پنهنجي ساه کڻڻ جوآواز به پئي ٻڌڻ ۾ آيو. هوءَ واپس ڪمري ۾ موٽي آئي هئي ۽ اڃا جاڳي پي. هن جي اکين مان ننڊ نڪري رات جي ڪاراڻ ۾ رچي وئي هئي. هن دري کولي. سامهون رات هئي. ڪاري اٻاٽ رات. هن ڏاڍيان ٿڌو ساهه ڀريو، کيس موٽ ۾ ٿڌي ساهه جو آواز مليو ۽ آهستي آهستي هوءَ وڏا ساهه کڻڻ لڳي. کيس محسوس ٿيڻ لڳو ته هوءَ هوش ۾ اچي رهي آهي.
اچانڪ کيس لڳو ته سندس ڪمري ۾ ڪير آهي. هن کي ڳرن ٿڌن ساهن جو آواز ٻڌڻ ۾ اچڻ لڳو. هوءَ ڇرڪي وئي، هن ڳالهائڻ چاهيو. آواز سندس خشڪ نڙيءَ ۾ گم ٿي ويو. هن ڪنهن آسري، گهوري اونداهه ۾ نهاريو، کيس ائين لڳو. ته سندس آڏو سوين ليڪون پيو ڦرن. سنهڙيون ٿلهيون عجيب ريکائون. هن فضا ۾ هٿ هلايو. سندس عمل ٻاراڻو هو. هوءَ وري هٿ هلائيندي، ڄڻ ته ڪا ليڪ جهٽڻ جي ڪوشش ڪندي هجي. اچانڪ هن کي ڄڻ ته ڪنهن ڌڪو ڏنو، هوءَ سڄي ڏڪي وئي. رات جي چمڪندڙ اونداهي سندس پيشاني تي آيل پگهر جي ڦڙن کي پرهه ڦٽي جي ماڪ جو روپ ڏئي ڇڏيو.
اهي ماڪ جا ڦڙا فضا ۾ چمڪيا، ڪير اٿيو. ميز ڏانهن وڌيو، وري ماڳ موٽيو. چمڪ ۾ چمڪ جو اضافو اچي ويو. سندس هٿ ۾ ڪا تيز ڌار چمڪي رهي هئي.
هوءَ چمڪندڙ اونداهيءَ ۾ روشن ليڪ ڏسڻ لڳي. هن اها ڏٺي پوءِ وري ڏاڍي پاٻوهه سان، انهيءَ تکي ڌار سان کيس ڇلڻ لڳي. ليڪ ڇلجي رهي هئي ۽ ان جا رت ڦڙا هيٺ ڪرندا رهيا. هوءَ سڪون سان پنهنجي ڪم ۾ مشغول هئي. اچانڪ هن ٿڌو ساهه ڀريو ائين جيئن ڪو پورهيت ڪنهن پورهئي ختم ڪرڻ کانپوءِ ڀريندو آهي.
هن هٿ ڏانهن نهاريو. رت جي نڪرندڙ ڦڙن ڏانهن نهاريو ۽ پوءِ سندس نگاهه فرش ڏانهن کڄي وئي. کيس اتي زندگي نظر آئي. هن اڃا به گهوريو. اوندهه سندس ساٿ ڏنو. کيس گلن جون پتيون مرڪنديون نظر آيون. هوءَ وڌيڪ جهڪي وئي هن کي لڳو ته سندس رت جا ڦڙا انهن مرجهايل چيڀاٽيل پتين کي زندگي بخشي رهيا آهن. گلن جون پتيون مرڪڻ لڳيون هيون. الائجي ڇو گلن ۾ زندگي ڏسي کيس درد محسوس ٿيو. اکين مان ڳوڙها ٽمڻ لڳا، هن هٿ کڻي ورتو. سندس ڳوڙها هيٺ ٽمڻ لڳا. هوءَ روئندي رهي،روئندي رهي ايستائين، جيستائين گلن جون پتيون وري نه مرجهائجي ويون.