سموڪ سنگل
جهاز جي تباهه ٿيڻ بعد هي همراهه سامونڊي ڇولين ۾ لڙهي هڪ اهڙي ننڍڙي ٻيٽ تي اچي سٽيو جنهن تي ڪو بني بشر نه هو.
هن دل جي اونهاين مان رب پاڪ کي ٻاڏايو ۽ پنهنجي بچاءُ لاءِ دعا گھري پر کيس موٽڻ جي ڪا به واٽ نظر نه آئي. هو روزانو ڪلاڪن جا ڪلاڪ چوڌاري نهاريندو رهيو ٿي ته من ڪو جهاز نظر اچي وڃي ۽ هن کي ڏسي هن جي بچاءُ لاءِ اچي، پر ڪا اهڙي اميد نموندار نٿي ٿي.
ٿڪجي، ٽٽجي آخر هن جھڙ ڦڙ ۽ اس سيءَ کان بچڻ لاءِ هڪ جھوپڙي ٺاهي جنهن لاءِ هن کي ڪجهه ڪاٺ سندس ڀڳل جهاز جو لڙهي آيل ملي ويو ۽ ڪجھه هن ٻيٽ تي موجود وڻن مان حاصل ڪيو. ٻيٽ تي هيڏانهن هوڏانهن ڦري گري جيڪي ڪجھه کائڻ پيئڻ لاءِ مليس ٿي اهو به ان جھوپڙيءَ ۾ اچي رکيائين ٿي.
هڪ ڏينهن هو کاڌي پيتي جي ڳولا تان جيئن ئي سج لٿي مهل پنهنجي جھوپڙيءَ ڏي موٽيو ته هن کي پري کان ئي سندس جھوپڙي سڙندي نظر آئي. باهه جا اُلا ۽ دونهون آسمان تائين پهچي ويو. هن کان وڌيڪ ٻي ڪهڙي ويڌن ٿي سگھي ٿي. غريب جو الهه تلهه برباد ٿي ويو. هو غم ۽ غصي جي حالت ۾ چڪرائجي ويو.
“منهنجا مولا! مون غريب وٽ هو ئي ڇا جيڪو تو چٽ ڪري ڇڏيو” هن روئي ٻاڏايو. بهرحال ٻئي ڏينهن صبح جو ڪنهن جهاز جي وِسل (گهگهوءَ) جي آواز تي هن جي اک کلي ته هن ڏٺو ته هڪ جهاز هن جي ٻيٽ ڏي وڌي رهيو آهي. اهو هن کي بچائڻ لاءِ اچي نڪتو.
هي خوشي ۽ حيرت وچان وائڙو ٿي ويو.
”اسان تنهنجو سموڪ سگنل پري کان ڏسي ورتو“ هنن وراڻيو.
جڏهن شين کي ائين ٿيندو نٿي ڏسجي جيئن دل چاهي ٿي ته انسان جھٽ مايوس ٿيو وڃي، پر اسان کي دل لاهڻ نه کپي، ڇو ته رب پاڪ اسان جي بهتري لاءِ ان وقت به ڪم ڪندو رهي ٿو جڏهن اسان تڪليف ۽ پريشاني ۾ نا اُميد ٿي وڃون ٿا.
ياد رکو، ٻئي دفعي توهان جي ننڍڙي جھوپڙي جي ٻري رهي آهي ته ٿي سگھي ٿو ته “رب جي رحمت” کي توهان وٽ آڻن لاءِ اهو سموڪ سگنل هجي.