کير جهڙي ڪاري
سڀ ڪجهه معمول تي اچي ويو هو. ڀيڻين جي جاءِ ڀاڄائين والاري هئي ساڳيا سک ساڳيون خوشيون ۽ پوءِ اڱڻ تي وڌيڪ گل کڙيا هئا. ٻاتا ٻات ٻول ٺري پوندي هئي ڀائيٽا،ڀاڻيجا سدائين ڪڏندي وتندي هئي ڪو رئو ڇڪيندو هوس ڪو چولي پڪڙيندو هوس ڪو چولي کي سٽ ڏيندو هوس.ننڍا پتڪڙا هٿ منهن تي هڻندا هئس. اصل وڇائجي ويندي هئي. ڪوڙ پچاڻي روئندي هئي. مري ويندي هئي ۽ سڀ روئندا هئس مٿان ماسي،پڦي ڪري۽ پوءِ ٽهڪ ڏيندي هئي. سڀ ٽهڪڙن ۾پئجي ويندا هئا هيڏي پڦي هوڏي ماسي، پوري نه پوندي هئي. هنن جون ننڍريون پتڪڙيون ڳالهيون ٻڌي ٽڙي پوندي هئي گلاب جي گل جيان........ ۽پوءِ هيءَ مکڙيءَ مان گل ٿي پئي. سدا بهار گلاب هٿين پيرين ميندڙي جوڀن جو هڳاءُ نچندڙ ڪڏندڙ هرڻي، چيلهه تي پوندڙ ڪارا ناسي وار، پير کڻڻ سان ڇير جو گمان ٿيندو هوس. ڪيڏي نه ڀلي لڳندي هئس ڪائنات، محبتن جا ميڙ، سڀ مٿانئس ٻلهار سڀني جي دادلي ڪيڏي نه خوش هئي پاڻ ٽمٽار تار ۽ تار پاڻي ته ٻوريندو آهي. هڪ ڏينهن دهل شرنايون سندس گهر آيون.ڀيڻس جيئن رات جو هارجي سينگارجي ڀيڻ ڀاڄاين هٿان پيش ڪئي وئي هئي. هن دئوس جي، جيڪو سندس پيءُ کان به وڏو هو،جهريون جهريون چهرو، چچيون سِتُ ڀريون اکيون پوپلو وات،ڊگها وڏا شهپر جهڙو جِنُ، سڀئي سپنا ڀورا ٿي پيس، وڏيون ڍنڍڪران ڏئي رني هئي. ڦسيل هانو سان بابل جي گهر مان تڙي پئي وئي ڄڻ حوا کي جنت مان ڪڍيو پئي ويو.حوا ته کڻي ڪيو هو ڏوهه آدم کي برغلائڻ جو، هن جو ڪهڙو ڏوهه هو، ۽ پوءِ به هن ڪيڏي نه خدمت ڪئي هئي ان پوڙهي جي هر ڳالهه تي جهڻڪون سهندي هئي. ڳالهه ڳالهه تي پوپلي وات مان گارين جي ناڙي، جڏهن ماءُ ڏي ويندي هئي. ته روئي روئي رڄ ڪندي هئي. جيجل جي ڳچيءَ ۾ چنبڙي سڏڪن ۾ پئجي ويندي هئي. ان ويل پڻس ۽ ڀاڻس جن گهر کان ٻاهر نڪري ويندا هئا.پڻس ڳوڙهن سان ڏاڙهي ڀڄائي آٿتون ڏيندو هوس. “ڌي لکڻي جو امر ڪير ٽاري بس جهڙو اٿئي منهنجي ڏاڙهي جي لڄ رکجانءِ”. ۽ ائين ئي پيءُ جي ڏاڙهي کي ڏسي جواني ساڙيندي رهي پاري جهڙي پوڙهي سان ٻڌو هئاسين. مڙسنهس جي خاندان مان پڻس ڏي ڪو پيٽ رهيل هو ۽ پاڻ اهو پيٽ بڻجي ريتن ۽ رواجن جي ڀيٽ چڙهي هئي. اهي ريتون جي ڪالي ديويءَ کان به وڌيڪ رت پياڪ آهن.
۽ هڪ ڏينهن اوچتو دل ديويءَ اڳيان ڪو چنڊ نميو هو ٻري اٿيا هئس جڳ جڳ ستارا پريت جي اڀ تي وڄي اٿيون هيون. من مندر جون گهنڊڙيون پرهه جا پيغام کڻي راتيون ڇير جي ڇڻڪار بڻجي ويو هيون. ٽڙي پيو هيس اندر جو گلاب سپنو جيڪو سترنگي شهزادي جو ڏٺو هئائين مکڙي مان گلاب ٿيندي سو ساڀيا ٿي ويو،وڳيون هئس تن جون مرليون برهه جي بين کڻي ڄڻڪ سڄي ڪائنات سُر ئي سُر ٿي وئي هيس. ساهن ۾ سرهاڻ پکڙجي وئي هئس. نيٺ هڪ ڏينهن جياپي جا سڀ جا سڀ حق لتاڙي نڙيءَ تي ننهن ڏنو ويس پاڻ ڄڻ توڙئون چنڊي ائين لڇي پئي جيئڻ ڄڻ ڪيئن پنڇي جا پر کوهيا ويا هجن. نينهن جا سڀ نشا لهي ويس هڪ مار سان جيڪا سندس ڀائرن هن پوڙهي کوڳ سان ڏني هيس بيدرديءَ سان، ۽ سڄي جسماني اذيت کان وڌ هئس اهو سور ته جن کيس بجو به ڏنو هو اهي کيس لتن ۽ بجن جو نشانو بنائي رهيا هئا. هر ڌڪ دل تي محسوس ڪيو هئائين بي وس اکن سان ڀائرن ڏي نهاريندي رهي هئي ۽ ڪٿي به ڪو رحم جو ترورو رت جي سٽ پيار جي رتي نظر نه آئي هيس.لال ڦيري گل ڦيري ڪرائڻ وارن رتو رت ڪري ڇڏيو هوس. سڄي رات سڏڪندي رهي هئي ۽ پوئين پهر گگهه اوندهه ۾ کيس گهلي ٻه ضلعا اڪاري کيس قهري ڪوٽن ۾ اڇلائي ويا هئس. ڄاتو هئائين پاڻ اهو ڍونڍ هجي جنهن کي حرام ٿي وڃڻ ڪري ل لاهي پريص اڇلائي ڇڏجي ته ڀل ڪتن ڪانون جو کاڄ ٿئي. لهولهان، ساڳيا ادا جن لاءِ سدائين ڳائندي وتندي هئي“ادل منهنجا چوڏهينءَ جا چنڊ دلپند” ۽ اڄ ساڳيا ادا چنڊ جهڙي جهڙي ڀوري ڀيڻ کي ٿوڪاري رهيا هئا ڪاري چئي ڪاري پر پاڻ ته ننهن چوٽي اڇي هئي جهڙي کير،ڪاري ڪيئن تي بدن جي ڪنهن به حصي تي ڪارنهن جو نشان نه هئس. کيس ڌڪي ڪوٽ جي اندر اڇلايو ويو هو. قهري ڪارو ڪوٽ جتي رنگ رنگ جون ڪاريون ويٺيون هيون،هيسيل معصوم گگدام بي وسيءَ جي صليب تي ٽنگيل ۽ ٽياس تي ٽنگيندڙ مون جيئن سندن ابا ادا رات جو نئين ڪاري کي سردار اڳيان پيش ٿيڻ جو حڪم ڏنو ويو. بنان ڪڇڻ پڇڻ جي گهلي اڇلائي وئي هئي. هڪ سينگاريل ڪمري ۾ جتي ڀوائتن شهپرن وارو ٿلهو متارو ماڻهو ريشمي هنڌ تي ويٺو هو. اکين مان شعلا پئي نڪتس وڌي پيرين پئي هيس. “سائين سردار” لفظ نڪتا هئس وات مان ۽ پوءِ پهنجو پاڻ کي گهٽيل محسوس ڪيو هئائين. ۽ پاڻ ڪري پئي هئي سردار جي ڪارن پيرن تي انصاف لاءِ پر جتي چوٽيون پنهنجا ڪپين اتي ڪهڙو داد فرياد“ رن ڪتي.....” هڪ دفعو وري وسڪارو ٿي ويو هئس لتن مڪن جو ڪيترو وقت ڌڪبي رهي.اکيون پوري ڇڏيائين بيوس ڪنهن سان روئي ڪير پرچائيس ۽پوءِ پاڻ کي هنڌ تي ليٽيل محسوس ڪيائين جتي سڄي رات لوئبي ۽ کوئبي رهي ننگي ننگپال هٿان ڪارين ڳاڙهين جو مالڪ جنهن کي اٻوجهه ماڻهو پيئرن کان وڌ سمجهندا آهن. ٿڌي ڪوسي ۾ حاضر،جنهن جي جي زبان مان نڪتل اکر ڄڻ قرآن، جنهن کي ميٽڻ ڪفر. جنهن جي خلاف اکر ڪڇڻ وارو ڄڻ مرتد ٿيو واجب القتل ۽ سر لڻجي ويندس هن کي هِن پيءُ وٽ لوئڻ کوٽڻ لاءِ هُن غيرتمند پيءُ جي عين سامهون پهچايو ويو هو. هن سسڪندي هٿ پنهنجي سڄيبُت تي ڦيريو، جتي اڃان تائين ڌڪن جا نشان چٽا هئس. جيڪي هن کاڌا هئا جوانيءَ جي پورالن لمحن جڏهن چوڏس ڦهليل هوندي آهي. اڻ ميي مهڪ ۽ متل هوندي آهي. من ۾ جذبات جي جنگ پر هن کي هر ويل مليا هئا ڏينڀوءَ جا ڏنگ، جن جي سوڄ لهڻ واري ئي ناهيس. ڪوٽ ۾ هن کير جهڙي اڇي کي هر روز ڪاري ڪيو ويو. محافظن هٿان هر رات هن جو جسم لويو ۽۽ کوهيو ويو هو. نياڻي ست قرآن بي حرمتيءَ جو بک بڻجي وئي هئي. جيون جهڙو جنڊ، ڏينهن جو خاناڻو جنڊ پيهندي هئي ۽ جُهرندي رهندي هئي جنڊ مٿان ۽ رات جو جسم جنڊ بڻجي پيسجي رهيو هوس واري وٽي سان وڏي سائين، ننڍي سائين،منشين مڙن، ڪاروان ڪڙن، نوڪرن،چاڪرن هٿان ڄڻ پاڻ ڪتي هئي ۽ هي سڀ بکايل جنسي ڪتا،وڏا ڪتا پيٽ ڀري ننڍن ڪتن لاءِ ڇڏيندا پئي ويس. ۽ ائين ادي ابي وارن جي لڄ بچندي پئي آئي ڪوٽ اندر،ادن پنهنجي ڪاري ڀيڻ ڪتن اڳيان اڇلائي نڪ ڌوتو هو. خيالن جو وهڪرو ويس پئي وڌندو.اڄ سالن پٺيان اکين جي ٻنڌ ٽٽي هئس. کرنڊ لٿا هئس ناسورن مان لڙڪ ٽيپا ٽيپا رت بنجي ڳلن کي پاڙڇا بنائيويس پئي ڌرتيءَ کي آلو ڪندا. شايد ه جا لڙڪ ڌرتيءَ کي ڌوڏي قهري ڪوٽ ڪيري وجهن وري ڪا ڪاري نه ٿئي........
پوءِبه ڪيترا ورهيه نهاريا هئائين پنڌ پيچرا ته من اچن مارو ڀائر ڍوليا ڀائر، پر هوءَ ته ڄڻ ٽيپ ۾ آئي هئي جتي ملاقات جا سڀ دروازا بند هجنس. پڻس سڀني کيس پنهنجي پر ۾ ماري ڇڏيو هو. ان ڏينهن جڏهن ڪڙم مان لوڌجي نڪتي هئي . ان ڏينهن کيس ڪونج جي ڪڻڪ سمجهه ۾ آئي هيس ته ڪيئن ورهه جي وڍ ڪري ولر کان وڇڙجي تڙپيو آهي ۽ هڪ ڏينهن سندس زنجير ڍلا ڪيا ويا ۽ کيس ڏورانهين ڏيهه وڪاڻيو ويو ڀڳڙن مٺ تي بي زبان ڍور جيان اڳ ۾ ادن ابي پيٽ تي وڪيو ڪيو هوس ۽ هاڻي راڄ جي ابي هٿان وڪاڻي وئي دڪن تي جو بک مري وئي هين هن مان ۽ ڪيتريون نيون ڪاريون آيون هين ڪوٽ ۾. ڪوٽ ۾ڪيترا دفعا پيٽ ۾ چر پر ٿي هئس. جيڪر هر ويلي خالي ڪرايو ويو هئس ڪوٽ جي دائي هٿان جنهن جو ڪم ئي هو ڪوٽ ۾ ڪارين وٽ ڪتن جا ڇڏيل نشان ريٽڻ ۽ ڪيترا دفعا جيئري ٿي هئي مري ڪري پوءِ هن ڳوٺ ۾ آئي هئي ملهه ٻڌي ٻانهي بنجي کيس ياد آيا ڀائيٽا ڀاڻيجا جيڪي ساڻس چلولايون ڪندا کيڏندا ڪڏندا هئا. هن آهه ڀري مٿي آسمان ۾ ڏٺوجتي ڪارا ناسي بادل وسڻ جا ويس ڪيون بيٺا هئا. هن جيئن ڏکايل ڄڻ ڄاڻ رنا،ڪيئن هوندا اهي اربيلا هوءَ ڀڻڪي بت تي هٿ لاتائين ته ٻري اٿي. سڄي حياتي کوري ۾ پچندي گذاري هيس چوڏس باهه جا الا هئا. پاڻ ڄڻ آلي ڪاٺي هئي. جيڪا اهستي آهستي ٻرنفي هجي. الائي ڪڏهن ٻري رک ٿيندي پاڻ ننڍي هوندي ريڊيو تان سسئي جا بيتٻڌي چهچي پوندي هئي.
هتي اچي هن ڳوٺ ۾ به هن ڇا ته سٺو هو،سڄو ڏينهن چاڪيءَ جي ڏاند جيان گهاڻي ۾ پئي رهندي هئي ڪاٺيون گاهه جنڊ سڄو ڏينهن ولوڙ پوءِ به لفظ ڪاري ڦرندو هوس چوڌاري ڳالهه ڳالهه تي ڪاري ڄڻ ته مٿس نالو ئي ڪاري بڻجي ويوهوس. هڪ پل به ته سک نه ستي هئي سڀ ڪجهه وساري ڇڏيو هئائين بس ڪٽبي رهي هئي لفظ “ڪاري” جي هٿوڙي سان ماٺ گهوريندي رهدي هئي مٿي نيري آڪاس ۾ جتي ڪا وڄ ڪري ساڙي هن سماج کي ڪري پٽ ٿين ڪوٽ جا ڪنگرا شل ڪا ڪاري نه ٿئي. اڄ سندس ايون مينهن وسائي رهيون جيس دکن جي درياءَ ۾ سانوڻي جي اٿلآئي هي. اکين جو ڍورو سڪو ئي نه ٿي.لفظ ماسي سارا سور سامهون آندا هئس. سڀ رشتا ڪوڙ ادا ابا ڪوڙ،ڪير به سندس نه هو، جا ڪڏهن سڀ ڪجهه هئي ادي،امڙ جيڏي ماسي ،پڦي پر هاڻ ڪجهه به نه هئي ڪنهن ڪاڻ صرف ڪاري هئي ڪاري اکين جا ڇپر کڻي مٿي ڏٺائين سڄو آڪاس ڪارن بادلن سان گهيريل هو ۽ ڪڏهن ڪڏهن سج ليئو پئي پاتو ۽ هيٺ پپل جي گهاٽي وڻ تي ڪا ڪاري ڪوئل ڪوڪي رهي هئي هن جيان.......! .