کليا سين ، ته کلندي ئي ، روئي پياسين
ملياسين ، جڏهن ڀي ته ، وڇڙي وياسين
*****
ڏکيا هئا گھڻا ، پنڌ دل جي شهر جا
اکين جي سفر ۾ ، عمر ڀر رلياسين
*****
جڏهن جنگ جيون جي جوٽيسين جانان
جيئڻ لئِه جلياسين ، جلڻ لئِه جِياسين
*****
اميدون عذابن ۾ ، آٿت پيون ڳولن
نه واپس ورياسين ، نه تو وٽ پُڳاسين
*****
انڌيرن جو چادر وڇائڻ شروع ڪئي
تڏهن ٻاٽ ۾ ٿي ، ستارا کڙياسين
*****
ٿِيو سج ، نيزي ۽ ڌرتي ، ٿي ٽامو
تڏهن مينگھه ملهار وانگر وسياسين.
*****
ڪڏهن هٿ پُسي ويا ،اُگھي لڙڪ ٻين جا
ڪڏهن پنهنجا ڳوڙها نه روڪي سگھياسين
*****
کِلي ”سيال“ سِرڙو ڏنو سين سڄڻ کي
نه رنج ٿي رُناسين ، نه تڙپيا لُڇياسين