حجت
وقت وقت جي ڳالهه آهي. پر هن ڀيري واري ٻوڏ ۾ درياهه شاهه بادشاهه درگاهه کي ورائي ويو، ته اٻوجهه، وڏي دڙي تي چڙهي، اِهو منظر آبديده نظرن سان ڏسندي چوڻ لڳو:
”درياه شاهه بادشاهه اسان کي ته ٻوڙيو، پر سائين جي درگاهه کي به ٻوڙي ٿو.“
” ائين نه چئه ته درياهه شاهه بادشاهه سائين جي درگاهه کي ٻوڙي ٿو“ سٻوجهه کيس سمجهايو.
”باقي، ڇا چوان؟“
” اِهو چئه ته، سائين جي قدمبوسيءَ لاءِ درگاهه ۾ گهريو آهي“
ٿوري دير کانپوءِ، ڏسندي ڏسندي درگاهه ڪري پئي، ته اٻوجهه کان رڙ نڪري وئي:
”يا حسين!... سائين ارباب شاهه کي درياهه شاهه بادشاهه درگاهه سميت لوڙهي ويو“
” ائين نه چئه !“ سٻوجهه، اٻوجهه کي سمجهائيندي چيو:
” باقي ڇا چوان؟“
”ائين چئه، ته درياهه شاهه بادشاهه، سائين سان حجت ڪري کيس دعوت ڏئي پاڻ سان گڏ وٺي ويو آهي.“
*