تبديليءَ جو انتظار
ٻي همراهه وراڻيو: ”تنهنجي مايوسي ڪنهن حد تائين بجا آهي. ڇو ته هر طرف مايوسيءَ جو راڄ آهي. ڪا واهه نظر نه ٿي اچي. اقتصادي ۽ سياسي حالتون ابتر آهن، بدامني عروج تي آهي ۽ سماجي صورتحال ڊيڄاريندڙآهي. پر هڪ نه هڪ ڏينهن اُميدن جو سج ضرور اُڀرندو، ظلمات جي پڄاڻي ٿيندي .... تون يقين ڪر!“
”پر اهڙي تبديلي ايندي ڪڏهن...؟ڪڏهن تبديل ٿيندو، هي گهُٽ ۽ ٻوسُٽ وارو ماحول...؟ “
پهرين شخص، اشتياق ۽ تجسس وچان پڇيو.
”اِها تبديلي تنهنجي منهنجي جدوجهد سان ئي ايندي ۽ يقين ڪر ته گڏيل جدوجهد ضرور رنگ لائيندي.“ ٻي شخص کيس سمجهائيندي ۽ آٿت ڏيندي وراڻيو.
”مان جدوجهد جي تڪليف ۽ عذاب کان بچڻ چاهيان ٿو. مان چاهيان ٿو ته ڪو اهڙو معجزو ٿئي، جو اِها تبديلي خودبخود اچي وڃي.“
”ته پوءِ انتظار ڪر.‘‘
”ڪيستائين؟“
”هزارن سالن تائين، جيستائين ڪو معجزو رونما ٿئي يا وري نه ٿئي ...!!“
ٻي همراهه انتهائي سنجيدگيءَ سان وراڻيو.
*